بریده‌های کتاب ارباب حلقه‌ها؛ دو برج

کسی که نتواند از چیز باارزش در موقع لزوم دست بردارد ، در غل و زنجیر است.

اما سلاحی که نشود به آن اعتماد کرد،همیشه توی دست خطرناک است.

اسب و سوار اکنون کجاست؟ کجاست شاخی که در آن می‌دمند. کجاست کلاه‌خود و زره، و گیسوان درخشانی که باد در آن می‌پیچید؟ کجاست دستی که بر تارهای چنگ می‌نوازد، و کجاست پرتو آن آتش سرخ؟ بهار کجاست و محصول و غله‌ای که می‌روید بلند؟ گذشته‌اند همچون بارانی که بر کوه‌ها ببارد و بادی که بر پشته‌ها بوزد؛ و روزها در پس تپه‌های مغرب، در سایه‌ها فرو شده‌اند. کیست که دود چوب خشک سوخته را گرد آورد، یا بازگشت سال‌های گذشته را از دریا نظاره کند؟

سلاحی که نشود به آن اعتماد کرد، همیشه توی دست خطرناک است.

میهمان ناخوانده غالبا بهترین رفیق از آب درمی‌آید.

کار‌هایی هست که دست زدن به آنها بهتر است از سرباز زدن،هرچند فرجامشان حزن انگیز باشد.

«دیدمش که می‌راند بر روی رودهای هفتگانه، روی پهنه آب‌های خاکستری؛ دیدم که گام برمی‌داشت در سرزمین‌های خالی، تا آن که در سایه‌های شمال درگذشت. دیگر او را ندیدم.

گندالف: ما در ژرف‌ترین گودال‌ها افتادیم و در تاریکی جنگیدیم…

تنها تصمیمی که ما باید بگیریم اینه که به چه شکلی از زمانی که در اختیارمون هست استفاده کنیم." سخنرانی سم در پایان دو برج

دورف ها در کار و سفر مثل سنگ سخت هستند اما این تعقیب بی پایان _آنگاه که امید در دلش رو به یاس گذاشته بود_ از پا درش می آورد.