بریده‌ کتاب‌های خون خورده

یاد پدرش افتاد که همیشه می‌گفت «گاهی مصیبت اون‌قدر زیاد می‌شه که بازموندهٔ بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی‌آد. مخصوصاً اگه جوون از دست داده باشه و بعضی اوقات جای همهٔ عمرِ جوونش هم باید زندگی کنه.» می‌کوبید روی پایش و ادامه می‌داد «خدا برای هیچ‌کس نیاره.»

مسعود سوخته، پسر کریم، دودِ زر را بیرون میداد و کف زخم خورده ی دستش را میخاراند و فکر می‌کرد گاهی اوقات مُردن بهترین اتفاق عالم است. به خصوص در جنگ. با گلوله. خون پاشان و جوان. استغفراللهی گفت و کام عمیق دیگری گرفت از سیگار...

تاریخ پر است از مردانی که به آنی تصمیم می‌گیرند کار را تمام کنند و جوری بمیرند که دست فلک به‌شان نرسد.....