بریده‌های کتاب خون خورده

«گاهی مصیبت اونقدر زیاد میشه که بازمونده‌ی بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی آد. مخصوصا اگه جوون از دست داده باشه و بعضی اوقات جای همه‌ی عمرِ جوونش هم باید زندگی کنه.» می کوبید روی پایش و ادامه می داد«خدا برای هیچ‌کس نیاره.»

این خاصیت تاریخ است، که پر است از چیز هایی که کسی نمی‌بیند اما اتفاق می‌افتند و وقتی هم که گم می‌شوند، کک کسی نمی‌گزد.

تاریخ پُر است از این لحظه‌ها، آدم هایی که می خواهند ناگهان کار را یکسره کنند و بروند گوشه ای و آن‌قدر زندگی کنند که جوانی بشود خاطره ای دور. خیلی دور...

مسعود سوخته، پسر کریم، دودِ زر را بیرون میداد و کف زخم خورده ی دستش را میخاراند و فکر می‌کرد گاهی اوقات مُردن بهترین اتفاق عالم است. به خصوص در جنگ. با گلوله. خون پاشان و جوان. استغفراللهی گفت و کام عمیق دیگری گرفت از سیگار...

«کلمه آدم زنده رو سبک می کنه، چه برسه مُرده رو.»

تاریخ پر است از مردانی که به آنی تصمیم می‌گیرند کار را تمام کنند و جوری بمیرند که دست فلک به‌شان نرسد.....

تاریخ پُر است از دانشجویانی که ادبیات و تاریخ و سیاست خوانده‌اند و مجبورند برای پول درآوردن کار گِل بکنند و رویا پروار کنند تا مگر روزی همین لحظات‌شان بشود سرمشقِ دیگرانی که سرِ کلاس‌های‌شان خواهند نشست و محوشان خواهند شد.

+ یادت باشه، هیچ‌وقت جبر تاریخ رو دست کم‌ نگیر.

اعتقاد داشت مُرده‌ها منتظر کلمات‌اند برای آمرزش و راحت‌تر بودن. پدرش همیشه به او می‌گفت "کلمه آدم زنده رو سبک می‌کنه، چه برسه مُرده رو."

نمی‌دانست چه کند با این‌همه جانِ ترس‌خورده.

خسته بود. از این همه ماجرا، از این همه زخم.

+ گاهی مصیبت اون‌قدر زیاد می‌شه که بازمونده‌ی بدبختی فرصت مردن و دق کردن هم گیرش نمی‌آد. مخصوصا اگه جوون از دست داده باشه و بعضی اوقات جای همه‌ی عمر جوونش هم باید زندگی کنه.

و تاریخ پُر است از رؤیاپردازانی که کسی جدی‌شان نمی گیرد و بعد آن هایند که دیگران را جدی نخواهند گرفت.

یاد پدرش افتاد که همیشه می‌گفت «گاهی مصیبت اون‌قدر زیاد می‌شه که بازموندهٔ بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی‌آد. مخصوصاً اگه جوون از دست داده باشه و بعضی اوقات جای همهٔ عمرِ جوونش هم باید زندگی کنه.» می‌کوبید روی پایش و ادامه می‌داد «خدا برای هیچ‌کس نیاره.»

«دوست داشتن از عشق برتر است.»