بریده‌های کتاب آتش بدون دود: گالان و سولماز

آن‌کس که غروب را عاشق است، دلِ شکسته‌یی دارد:) آن‌کس که پرندگان را عاشق است، سودای سفر دارد آن‌کس که نانش را با دل شکسته و سودای سفر می‌خورد خانه‌اش را، خاک وطنش را، و عاشقش را دوست ندارد

وقتی برای به دست آوردن چیزی، باید آن را تکدّی کنی، همین مسأله نشان می‌دهد که آن چیز، بسیار بی‌ارزش و بی‌مصرف است. هر چیزی که ارزش و اعتباری دارد، خودش را از معرکه‌ی بده و بستان‌های کثیف دور نگه می‌دارد.

«آنها، با هم که می‌خندند، معنی همه چیز را عوض می‌کنند.»

فقط بعضی کارها با خُل‌بازی پیش می‌رود نه هر کاری.

زندگی هرچقدر هم بی‌ارزش باشد، بیشتر از آن می‌ارزد که به دست مردم جاهل تباه بشود.

تا رهبر را باور نداشته باشی، راه را باور نخواهی داشت.

تاریخ را تنها خرده دروغ های خنده آور تاریخی قابل تحمل می‌کند ، وگرنه چیزی جز خون مظلومان، مرکّب تاریخ نبوده است...

عشق ، ترکیبی است ، از پر و تبر.

کشتنِ یک دروغ، بسیار سخت‌تر از شکستن یک سپاه است. من این‌طور فکر می‌کنم…

مرد برای کارکردن ساخته شده نه برای پُر گفتن؛ مگر آنکه از مردی افتاده باشد.

عشق در لحظه پدید می‌ آید، دوست داشتن در امتداد زمان. عشق معيارها را در هم می ریزد، دوست داشتن بر پایه معیارها بنا می‌شود. عشق، ناگهان و ناخواسته شعله می‌کشد. دوست داشتن، از شناختن و خواستن سرچشمه می‌گیرد. عشق قانون نمی‌شناسد؛ دوست داشتن، اوج احترام به مجموعه‌ای از قوانین عاطفی است. عشق ویران کردن خویشتن است؛ دوست داشتن، ساختنی عظیم. عشق، انقلاب است؛ دوست داشتن، اصلاح. عشق، سحر است؛ دوست داشتن، باطل السحر. از دوست داشتن به عشق می‌توان رسید و از عشق به دوست داشتن. میانه عشق و دوست داشتن، هیچ نقطه مشترکی نیست. عشق ترکیبی است از پر و تبر.

قلب، خاک خوبی دارد. هر دانه که در آن بکاری، از هر جنسی، از همان جنس، صدها دانه بر می داری.

قلب، خاکِ خوبی دارد. هر دانه که در آن بکاری، از هر جنس، از همان جنس، صدها دانه برمی‌داری.

تنها عشق است که می‌تواند شقاوت را تکیه‌گاه خویش کند. تنها عشق می‌تواند بی‌رحمانه نگاه کند و فروتنی را به مسخره بگیرد. عشق، مثل انقلاب است. خنجرش را که زمین بگذارد، دیگر چیزی نیست.

و عبور، ذات همه چیز است.

بعضی آدم‌ها را مثل این است که فقط خدا نگه می‌دارد، اما این‌ که چرا این کار را می‌کند، خودش می‌داند و خودش...

مردی که دیگران عَلَمش کرده‌اند، حالا خودش را عَلَم می‌بیند و دیگران را نمی‌بیند.

هیچ کس حق ندارد قیمت بزرگترین آرزوی دیگری را معین کند و آن قیمت را به زور از او بستاند.

بزرگ کسی که بزرگی کند نه اینکه بزرگی را مثل خورجین به خودش آویزان کند.

به خاطر مقامی که اگر به‌قدر دنیا می‌ارزید، باز هم چیزی نبود، رنگ عوض کنم؟ جامه‌ی ریا بپوشم؟ چیزی شوم غیر از آنچه که هستم؟ هاه؟ تو، نزدیک‌ترین رفیق گالان، از او چنین چیزی را می‌خواهی؟ بدا به حالت بویان میش، و بدا به حال همه‌ی آنها که محبّت را دکان می‌کنند تا با تجارتِ تزویر و تقلب، به جاه و مقامی برسند...