بریده‌های کتاب آتش بدون دود کتاب اول: گالان و سولماز

راست گفته‌اند آدم کم‌عقل، دم مرگ هم کم‌عقل است.

وقتی چشم می‌بیند، زبان، چه خاصیت که انکار کند؟

فرزندی که آگاهانه از خواسته‌های پدر سرپیچی می‌کند به نوسازی تاریخ می‌رود اما پدری که از فرزندان آگاه خویش روی می‌گرداند تنها خود را نابود می‌کند.

شناختنِ از دور هم مثل نشناختن است. خلاف می‌گویم؟

از جان گذشته سخت می‌جنگد گالان اوجا!

دریا به مرداب نمی‌ریزد؛ و اگر ریخت، دیگر دریا نیست، مرداب است...

امّا هر منطقی، هر قدر هم قدرت توجیه داشته باشد، قدرت از میان بردنِ اندوهِ بازمانده از یک فاجعه را ندارد.

گالان، سر به جانب توماج گرداند: به من زخم‌زبان می‌زنی توماج؟ - اگر اینطور فکر می‌کنی، حرفم را پس می‌گیرم. گالان به تلخی گفت: هاه! خیال می‌کند اسب لنگ فروخته که بتواند پس بگیرد. وقتی دلِ زدنِ حرفی را داری، دلِ پس نگرفتنش را هم داشته باش توماج!

رسیدنی در کار نبود تا تمام شدنی در کار باشد.

گالان نعره‌کشان برخاست: نه! وقتی دو راه پیش پای آدم باشد و آدم یکی از آنها را پیش بگیرد و برود و سرش به سنگ بخورد، تا عمر دارد فکر می‌کند که آن راه دیگر بهتر بوده... امّا حالا یک راه وجود دارد. بمیری یا بمانی، همین یک راه است.

می‌گوید: چای و نان و عشق، داغ داغ مزه دارد ‌.. ☕️💛💚🌱🌸

درماندگان، تنها سلاحشان حرف است و نه اعتبار حرفی که می‌زنند...

درماندگان. تنها سلاحشان حرف است و نه اعتبار حرفی که میزنند،

حرف، در لحظه، معتبر نیست؛ در عمل به اعتبار می‌رسد.

گالان می‌گفت: در راهِ چیزی مُردن، به آت چیز رسیدن است.

شب، غم از غروب، وام گرفته بود.

بعضی آدم‌ها را، مثل این است که فقط خدا نگه می‌دارد، اما اینکه چرا این کار را می‌کند، خودش می‌داند و خودش...