بریده‌های کتاب ابن مشغله

اگر، در روزگاری که شبه روشنفکران، نا امیدی را دکّان کرده اند و وسیله‌ی کسب، امید چیزی جز بلاهت به شمار نمی‌آید، ابن مشغله کتباً اقرار می‌کند که «به بلاهت امید آراسته است.»

ما، بدون زنان خوب، مردان کوچکیم.

حال را می‌شود با درد گذراند؛ اما تصور دردآلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی حال ، انسان را از پا درمی‌آورد.

دانستم ایران را سخت و بی‌حساب دوست داشتن، محکومیت من است.

در بدترین شرایط کمتر کسی توانسته است چَنته‌ی روح مرا از خنده تهی کند.

اگر، در روزگاری که شبه روشنفکران، ناامیدی را دکان کرده‌اند و وسیله‌ی کسب، امید چیزی جز بلاهت به شمار نمی‌آید، ابن مشغله کتباً اقرار می‌کند که به بلاهت امید آراسته است.

راستی چرا هیچ مریضی حق ندارد به پزشک بگوید: «نسخه‌ات مرا خوب نکرد. پولم را پس بده!» یا «نسخه‌ات حال مرا فقط کمی بهتر کرد. بنابر این نصف پولم را پس بده!» هیچ می‌دانید که اگر روزی چنین چیزی رسم بشود، بدون تردید همه‌ی دکترها - حتّی بی‌استعداد ترین‌شان - به فکر معالجه‌ی جدّی مریض‌هایشان می‌افتند؟ یعنی قضیّه‌ی طب و معالجه به کلّی شکل دیگری پیدا می‌کند؟

سرکارگرها همه آلمانی بودند.فحش های آبدار آلمانی می دادند و ما نمی فهمیدیم و یا به خودمان تلقین می‌کردیم که ابداً نمی فهمیم، دوستانه و مهربان لبخند می زدیم. چه می شود کرد؟ یک کارگر ساده ی چاپخانه چطور می تواند ادعا و اثبات کند که یک آدم متخصص غربی فحش های خیلی بد و «آبدار» می دهد؟ تازه گیریم که ثابت هم بکند، فعلا که چیزی از آقایی غربی کم نمی شود. آدم ها را مثل مگس و مورچه می کُشند و له می کنند، هیچکس نمی تواند حرفی بزند؛حالا همین مانده که بیاییم و با دلیل و برهان ثابت کنیم که فحش «آبدار» هم بلدند بدهند و می دهند.

«حال» را می‌شود با درد گذراند؛ اما تصوّر دردآلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی «حال»، انسان را از پا در می‌آورد. بهشت، وعده‌ی کاملی نیست.

از هیچ، به قدرِ هیچ باید خواست، نه بیشتر....

ما بدون زنان خوب، مردان کوچکیم.

صدای جیرجیرک‌ها و باد، صدای ضربه‌های قلب صحراست.

ما خواسته‌ییم که بی‌هیچ منتی پل باشیم میان کویر و باغ به این امید که عابران خوب، از دشت سوخته، به سبزباغ درآیند.

او فکر می‌کند با میل و رغبت ادای چیزی را درآوردن، نزدیک شدن به آن چیز است.

به گفت و گو نشستن، گاهی، شاید این ایمان را در ما بیافریند.

کسی که نجابت را دکان می‌کند، به نجابت و شرافت خودش ایمان و اعتقادی ندارد.