بریده‌های کتاب ابیگیل

ژوژانا همیشه زیبا بود، ولی آن لحظه زیباتر از هرموقع دیگر بود، تمثالی لایزال که در حین کار در پاییز خم‌وراست می‌شد و به‌تمامی با منظرهٔ پیرامونش یکی شده بود.

بعضی وقت‌ها کابوس می‌تواند چنان بی‌رحمانه، چنان مهلک، چنان هراس‌آور و چنان مأیوس کننده باشد که نتوانی کاری بکنی جز اینکه هق‌هق گریه و ناله کنی تا کسی بیاید بیدارت کند.

من فرار کردم چون نیاز داشتم با کسی ارتباط برقرار کنم. آن موقع نمی‌دانستم اینجا تنها نیستم، که اینجا کسی هست که به فکر من است،کسی که به دادم می‌رسد، کسی که حواسش به من هست بی‌اینکه اصلاً متوجهش بشوم یا ازش درخواست کمک کنم و حتی وقتی من باور ندارم چنین چیزی ممکن است این کار را انجام دهد.

گینا احساس کرد اتفاقی که دارد برایش می‌افتد ورای چیزی است که بتواند هضمش کند، ورای چیزی که به هر نحوی بتواند تحمل کند. بعضی وقت‌ها کابوس‌ها می‌تواند چنان بی‌رحمانه، چنان مهلک، چنان هراس آور و چنان مایوس کننده باشد که نتوانی کاری بکنی جز اینکه هق هق گریه و ناله کنی تا کسی بیاید بیدارت کند.

هر چیزی وقتی برای به دست آوردنش تلاش کنی چقدر خاص‌تر است و وقتی به همراه گروهی از دوستان با زندگی مواجه شوی چقدر قوی‌تری.

اگر تن آدمی عاطل‌وباطل رها شود، تربیت ذهن چه فایده دارد.

تو کی هستی ابیگیل؟

جناب مدیر به کل بچه‌های مدرسه دستور داد آنجا را نگاه نکنند و نتیجه‌اش این بود که حالا حتی کم‌سن‌وسال‌ترین و معصوم‌ترین کلاس‌اولی‌ها هم کاملاً متوجه شده بودند آنجا چه خبر است.

این صحنه سال‌های سال در خاطر گینا ماند: دقیقاً دوازده ماه بعد از آن روز بود که دوباره سر جای سابق خودش بین ماری کیش و تورما نشست. بعضی از آنهایی را که آن شب حضور داشتند دیگر هیچ‌وقت نمی‌دید. چند روز بعد، بت و محبوبشان، کولمر، را به خدمت فراخواندند و او در رشته‌کوه‌های کارپات کشته شد. آرادی سال بالایی که پرچم مدرسه را با آن توانایی ذاتی‌اش به دوش می‌کشید، تابستان در یک حمله هوایی کشته شد. خواهر ارژیبت، که آن ضیافت خاص کریسمس را برایشان ترتیب داده بود توی آتش‌سوزی شاخه شرقی ساختمان برای نجات کتابخانه جانش را از دست داد.

در آن لحظه چیزی دیگر توجهش را جلب کرد، چیزی که آن دوتا دوستش هم متوجهش شده بودند: از یکی از آن پنجره‌های باز نغمه‌ای به گوش می‌رسید، نغمه‌ای که از جایی آن پایین می‌آمد، از خیابان ماتولا، از مقابل ساختمان مدرسه. صدای سه بوق پشت‌سرهم ماشین بود که تکرار می‌شد، صدای بوق ماشینی که از طریقش، در جهانی آن دوردورها، جهانی شادتر در آن‌سوی اقیانوس‌ها، جهانی ورای هفت دریا، پدری داشت برای دخترش پیغامی می‌فرستاد. هربار که بوق را به صدا درمی‌آورد، صدای بوق با خوشحالی و با صدای بلند می‌گفت: گینا دخترم، گینا دخترم. نغمهٔ «گینا دخترم» بارها مداوم و یک‌بند ترجیع‌بند شادی‌بخشی بود که ادامه یافت و ادامه یافت، تا وقتی که دیگر نه حتی ذره‌ای شاد و امیدبخش بلکه هولناک و بی‌نهایت محزون به نظر رسید.

بیش از هر وقت توی زندگی‌اش دوست داشت جایی دیگر باشد، هر جایی. باز هم احساس کرد توی نمایش دیگران گرفتار شده، نمایشی که او در آن نقشی کاملا بی اهمیت داشت و از پی‌رنگش هم به هیچ‌وجه نمی‌شد سردرآورد: تراژدی که به نقطه اوجش رسیده بود، یکی از بازیگرها لبخند زده و پرسیده بود آلو خشک دلشان می‌خواهد یا نه.

باید با گناهانمان بجنگیم، با سهل‌انگاری و کاهلی، درست همان‌طور که سربازهایمان علیه دشمن آن‌قدر می‌جنگند تا پیروزی نهایی از آنشان شود.

این اژهاکُش آبی‌ترینِ چشم‌ها را داشت، غیرقابل‌مقایسه با هر آبی دیگری، نوعی عصارهٔ ناب آبی، و مژه‌هایش مثل مژهٔ آدم‌های توی نقاشی‌ها سیاه سیاه بود. و چه مژه‌های بلندی! اینکه مردی چشمانی به آن زیبایی داشته باشد درست به نظر نمی‌رسید.