بریده‌ کتاب‌های سفر به انتهای شب

برای آنها هم فردا دور بود، چنین فردایی معنای چندانی نداشت. برای همه ما یک ساعت بیشتر زنده ماندن مطرح بود و یک ساعت، توی دنیایی که همه چیزش به کشت و کشتار ختم میشود، برای خودش چیزی است.

مگر در تمام آیینها اوضاع به همین منوال نیست؟ مگر در مورد کشیشها هم همین طور نیست؟ کشیش مدتهاست که دیگر به خدایش فکر نمی کند ، در حالیکه خادم کلیسا هنوز سر ایمانش ایستاده!... آنهم به سختی فولاد ! جدا که آدم حالش به هم می خورد!....

اما گربه‌هایی که نزدیک است در آتش بسوزند ، بالاخره خودشان را به آب پرتاب می‌کنند.

وقتی کسی قوه ی تخیل نداشته باشد، مردن برایش مهم نیست، اما وقتی داشته باشد ثقیل است.

طبیعتاً بزدل بود، من می دانستم ، خودش هم می دانست ، و طبیعتاً همیشه توقع داشت که او را از واقعیت موجود نجات بدهم . ولی از طرفی من کم کم داشتم از خودم می پرسیدم که آیا بزدل های واقعی هم جایی وجود دارند یا نه... انگار که همیشه می شود برای آدمی چیزی پیدا کرد که به خاطرش آماده مردن باشد، آنهم فوراً و با رضایت خاطر . فقط فرصت مردن تر و تمیز ، یعنی آن طور که دلش می خواهد ، همیشه دست نمی دهد . بنابراین می رود و آن طور که می تواند می میرد... خودش روی زمین زنده می ماند ، با ظاهری بیمایه و بی جریزه در نظر همه عالم و آدم ، ولی در واقع آدمی است ارضاء نشده، فقط همین . بزدلی فقط ظاهر قضیه است.

من ابدا وجود جنگ را نمیخواهم.. نمیخواهم تسلیمش بشوم.. به حال خودم اشک نمیریزم. فقط جنگ را نفی میکنم.. چون فقط منم که میدانم چه میخواهم؛ میخواهم نمیرم.

انگار که درست به لحظه ای یا شاید سنی رسیده بودم که آدم در آن خوب می داند که با گذشت هر ساعت چه چیزی را از دست می دهد ، ولی هنوز آن طور که باید و شاید به نیروی درایت دسترسی پیدا نکرده که بتواند روی جاده زمان به موقع بایستد و گذشته از این ، اگر هم بایستد ، نمی‌دانم بدون وجود دیوانگی پیشروی که از زمان جوانی سراغ آدم آمده و عالم و آدم ستایش ش می کنند ، دیگر چه کار کند. آن وقت است که دیگر به جوانی اش نمی بالد ، هنوز نمی تواند پیش همه اعتراف کند که : جوانی شاید فقط همین باشد ، فقط شتاب برای پیر شدن . در تمام گذشته مسخره اش آنقدر پوچی و حقه بازی و زود باوری کشف می کند که شاید دلش بخواهد دست از جوان بودن بردارد ، منتظر بماند که جوانی اش ازش جدا بشود ، ببیند که می رود و دور می شود ، تمام پوچی اش را ببیند توی خلئش دست ببرد ، برای آخرین بار نگاهی به اش بیندازد و بعد تنهایی راهش را بکشد و برود ، مطمئن باشد که جوانی اش رفته و آنوقت آهسته به طرف دیگر زمان قدم بردارد تا واقعاً نگاه کند و ببیند که مردم و اشیاء چگونه اند.

جنگ تمامی نداشت ")

باید همیشه، فقط و فقط از آدم‌ها ترسید.

ساعت‌های وسط روز آنقدر کثیف و سرگیجه‌آور و داغ است، که حتی مگس‌ها هم از حال میروند🥵🥵🥵🥵

مشتری های منتظر به ندرت با همدیگر حرف می‌زدند.غم و غصه همیشه شنونده دارد،در حالی که لذت و احتیاجات طبیعی ننگ به حساب می آید.