بریده‌های کتاب سفر به انتهای شب

دوسال فاصله ی لازمی است که در یک نظر و انگار به صورتی غریزی دریابیم که چه زشتی ای روی صورت آشنایی نشسته،حتی روی صورتی که زمانی زیبا بوده. لحظه ای روبرویش مردد می‌مانی و بعد بالاخره آن صورت را همانطور که هست قبول میکنی، با آن زشتی وحشت آور و روز افزونش. مجبوری این کاریکاتور دقیق را که زمان دو ساله آرام آرام روی صورتش کار کرده، بپذیری.

میدیدم که حرف زدن با این آدم ها هیچ فایده ای ندارد...

با قیافه ای دمغ و تا اندازه ای غصه دار گفت : «باردامو؛، اجداد ما به خوبی خودمان بودند ، ازشان بد نگو! حق داری! آرتور ! در این یک‌مورد حق داری ! کینه ای ، رام ، بی عصمت ، درب و داغان ، ترسو و نامرد ، حقا که به خوبی خودمان بودند! اشکالی ندارد ، بگو‌! ماها عوض نمیشویم ! نه جوراب مان عوض میشود نه ارباب هامان و نه عقایدمان . وقتی هم‌می شود، آنقدر دیر است که دیگر به زحمتش نمی ارزد ....

عجب مکافاتی است این دهن،این مجموعه ی گوشت پر باد که به خودش می‌پیچد تا سوت بزند،نفس بکشد،به کار بیفتد و از بالای سد گندیده ی دندان ها هرجور صدای ناخوشایندی را بیرون بدهد.با وجود این،،مجبوریم همین را بالای سرمان حلوا حلوا کنیم.کار سختی است.چون ما چیزی نیستیم جز کیسه ای از روده های گرم و گندیده،همیشه با احساسات سر ناسازگاری داریم.عاشق شدن کاری ندارد،سرپا ماندن است که کار است.خود کثافت نه دنبال تداوم است و نه دنبال رشد.اینجا،در این یک مورد،ما از کثافت بدبخت تریم.میل دیوانه وار تداوم به همین شکلی‌ که هستم،شکنجه ای است باور نکردنی.

مردم کارهای جدی را فقط در ظاهر تحمل می‌کنند. اپیدمی ها وقتی تمام می‌شوند که میکروب ها از سم خودشان به تنگ بیایند.

هیچکس نمی‌داند که رفت و آمد و انتظار چ معنایی دارد، مگر این که رفت و آمد و انتظار فقرایی را که منتظر مقرری دولتند دیده باشد. 😪

همه‌مان در مقابل دهشت باکره ‌ایم، درست مثل کسی که در مقابل لذت باکره است.

آدم ممکن است کور مال کور مال از وسط اشکال مبهم خاطرات بگذرد و لابلایش گم بشود. تعداد آدم ها و اشیایی که در گذشته آدم دیگر حرکتی ندارند، دیوانه کننده است. زنده هایی که در دخمه های زمان سرگردانند ، چنان کنار مرده ها خوابیده اند که انگار یک سایه واحد بر سر همه شان افتاده . همچنانکه پیر میشوی دیگر نمیدانی مرده ها را در ذهنت زنده کنی یا زنده ها را .