بریده‌های کتاب آنا کارنینا

اول باید اشتباه کرد تا اصلاح شد.

خانواده‌های خوشبخت همه به مثل هم‌اند، اما خانواده‌های شوربخت هر کدام بدبختی خاص خود را دارند. پاراگراف اول کتاب

در فرهنگ روسی اگر بخواهند نام اشخاص را رسمی و احترام آمیز بر زبان آورند اسم کوچک آنها را به همراه نام پدرشان به کار می برند. اگر شخص مذکور مرد باشد الفاظ یویچ یا ایچ به دنبال نام پدر می‌آید و اگر زن باشد، یونا و یا آ. پدر آنا و استیوا ، آرکادی نام داشته لذا اسامی آنها اینگونه نامیده می شود: آنا آرکادیونا و استپان آرکادیچ یا آرکادیویچ و پدر دالی و کیتی ، الکساندر بوده و آنها اینگونه نامیده می شوند: داریا و یکاترینا الکساندرونا

ورونسکی حال قاتلی را داشت که کشته خود را می‌بیند. آنچه به دست او جان باخته بود عشق آنها بود، مرحله نخستین دلدادگی‌شان بود. وقتی به یاد می‌آورد که این شرمساری به ازای چیست در دل احساس وحشت و نفرت می‌کرد. آنا از عریانی روحی خود زیر فشار شرمساری خرد می‌شد و این به ورونسکی هم منتقل می‌شد اما قاتل با وجود وحشت از لاشه مقتول ناچار باید آن را قطعه قطعه کند و پنهانش سازد و از آنچه قتل را به طمع تحصیل آن مرتکب شده است سود جوید. با همان خشم به سودا ماننده قاتل هنگامی که خود را بر جسد قربانی می‌افکند و آن را بر خاک می‌کشد و قطعه قطعه می‌کند، ورونسکی نیز دیوانه وار چهره و شانه‌های آنا را غرق بوسه می‌کرد.

خانواده‌های خوشبخت همه مثل هم اند، اما خانواده‌های شوربخت هر کدام بدبختی خاص خود را دارند.

زن ها بزرگترین مانع و سد راه پیشرفت شغلی مرد ها هستند. مشکل می شود عاشق زنی بود و کار دیگری هم انجام داد. فقط یک راه وجود دارد که به طرز شایسته زنی را دوست داشته باشی ، بدون آن که سد راهت باشد و این راه ، ازدواج است .

ما وقتی در روح خود کاوش می‌کنیم به چیزهایی برمی‌خوریم که بهتر می‌بود در همان اعماق روح پنهان بمانند.

جستجوی حقیقت است که لذت دارد، نه یافتنش.

وقتی کسی با گذشت و تواضع بیش از حد خود آدم را خجالت می‌دهد، طولی نمی کشد که از فرط زودرنجی و پرخاش جویی، تحمل ناپذیر می شود.

خوشبختی در جستجوی حقیقت نهفته است ، نه در یافتن آن .

چه نعمتی است اگر بتوانم بر خواهشهای تنم غالب شوم اما اگر چیرگی بر آنها میسرم نشود سیراب کردن آنها لذت بسیار دارد

خانواده های خوشبخت همه به‌مثل هم‌اند، اما خانواده‌‌های شوربخت هرکدام بدبختی خاص خود را دارند.

بسیاری از کسانی که برای رفاه جامعه می کوشند، برای خدمت به مردم انگیزهٔ قلبی ندارند، بلکه در ذهن خود به این نتیجه رسیده اند که باید چنین کنند.