بریده‌های کتاب کمونیسم رفت، ما ماندیم و حتی خندیدیم

وقتی این تقسیم "ما" و "آن‌ها" را می‌پذیری، اختلاف‌های احتمالی پایانی نخواهد داشت. می‌بینی دوروبرت همه‌ جا جنگ است، شقاوت را و میل به کشتن را تشخیص می‌دهی، اما هنوز همچنان خیال می‌کنی که خودت با بقیه فرق داری، که به نوعی آدم بهتری هستی، تا این که چیزی پیش پا افتاده آن آدم درستکار، مطلع، حساس، و باهوش را وامی‌دارد تا به نفس خود مراجعه کند‌.

گاهی طنزتنهاراه غلبه برفشارعصبیِ سرکوب شده است...

خیلی طول کشید تا فهمیدم محدود کردن خود در دایره‌ی هر نوع جهان بینی، می‌تواند ما را گرفتار فقر و رنج کند.

آنچه کمونیسم به ما القا کرده بود، سکون و بی‌حرکتی بود، این بی‌آیندگی، بی‌رویایی، ناتوانی از تصور زندگی به شکلی دیگر. یاد گرفته بودیم فکر کنیم هرکاری هم که بکنیم، وضع همیشه همانجور می‌ماند. به‌نظر می‌رسید کمونیسم ابدی‌ است، ما به زندگی در آن محکوم شده‌ایم، خواهیم مرد و فروپاشی آن را نخواهیم دید.

حکومت می‌توانست نسل‌های قدیمی‌تر را که پیش از جنگ یا درست بعد از آن به‌دنیا آمده بودند هرطور بخواهد بچرخاند. این نسل جدید بود که دشمنِ حکومت شد. آن‌ها حاضر نبودند بپذیرند استانداردهای زندگیشان، به اسمِ ایدئولوژی که به آن اعتقادی نداشتند، روز به‌روز پایین‌تر برود.

آنجایی که کمونیسم واقعا شکست خورد، در حیطهٔ ادارهٔ امور پیش پاافتادهٔ زندگی بود، نه در حیطهٔ ایدئولوژیک.

آنچه کمونیسم به ما القا کرده بود، دقیقا همان سکون و بی‌حرکتی بود، این بی‌آیندگی، بی‌رویایی، ناتوانی از تصور زندگی به شکل دیگر.

در جامعه ای که حکومتش توتالیتر است، آدم ناچار است با قدرت ارتباط مستقیم داشته باشد؛ راه گریزی وجود ندارد. به همین دلیل سیاست هرگز انتزاعی نمی شود. له صورت نیرویی خشن، بی رحم و آشکار باقی می‌ماند که تمام چند و چون زندگی ما را تعیین میکند: چه بخوریم، چه بپوشیم و چطور زندگی کنیم.

در حکومت توتالیتر کمبود مسکن چنان مشکل لاینحل فراگیری است که بعد از مدتی آدم دیگر به آن فکر نمیکند. مردم اینجا چهل سالشان هم که بشود باز با پدر و مادرشان زندگی میکنند

در حکومت توتالیتر درخواست حق برخورداری از حریم خصوصی به این معنا بود که چیزی داری که میخواهی پنهانش کنی. و پنهان کردن چیزی به ایت معنا بود که آن چیز ممنوع است. و اگر آن چیز ممنوع بود پس حتما علیه حکومت بود، پس تو حتما دشمن بودی.

میدانم که تنها چیزی که برایم مانده کلمه هایند،و میدانم که گه گاه وقتی آنها را در آغوش میگیرم کمتر احساس تنهایی میکنم.

خیلی طول کشید تا فهمیدم محدود کردن خود در دایره هر نوع جهان بینی،میتواند مارا گرفتار فقر و رنج کند.

فیلم مثل خود زندگی ای است که قسمت های خسته کننده اش را بریده باشند.

درست همانطور که سلول‌های ارگانیسم ما این استعداد را دارند که به عناصر بدخیمی بدل شوند و بافت سالم را تخریب کنند، به همین ترتیب، اگر محیط مساعدی فراهم باشد، پاره‌ای خاص از وجود ما تغییر پیدا می‌کند، و روحمان را می‌خورد و از میان می‌برد. این امکانی ذاتی است و مسئولیت آن بر عهده‌ی ماست، کس دیگری را نمی‌توان به خاطر آن سرزنش کرد.

دموکراسی چیزی نیست که خودش بی هیچ زحمت و تلاشی از راه برسد.چیزی است که باید برای به دست آوردنش جنگید.و همین است که راه رسیدن به آن را اینقدر دشوار می کند.

گاهی اوقات یک شانه بالا انداختن یا حرفی که اتفاقی به زبان می‌آید از صدها سخنرانی گویاتر است