بریده‌های کتاب قصر آبی

من حتی استعداد پیدا کردن دوست را هم ندارم.

از مرگ نمی‌ترسید ولی به آن بی تفاوت هم نبود "عادلانه نبود او بمیرد در حالی که اصلا زندگی نکرده بود"

«زندان هایی که ما خودمان را در آن حبس میکنیم زندان نیستند.»

همه‌ی ما کاملا مستعد زندگی با خودخواهی، دنیادوستی و گناه هستیم.

تقریبا همه چیز های شر در نیا ریشه در این واقعیت دارند که کسی از چیزی ترسیده است .ترس مثل ماری خزنده است که دور آدم حلقه میزند.زندگی با ترس وحشتناک است و ترس از هر چیزی پست کننده تر است.

تمام رنگ‌آمیزی‌های زمستان ظریف و گریزپا هستند. وقتی بعدازظهر کوتاه محو می‌شود و خورشید لبه‌ی تپه‌ها را لمس می‌کند، فورانی، نه از رنگ‌ها، که از روح رنگ‌ها تمام جنگل‌ها را در بر می‌گیرد. در واقع چیزی به‌جز رنگ سفید در کار نیست، اما می‌توان حضور ترکیب جادویی سرخ و ارغوانی و رنگین‌کمان اپال‌ها را در سراشیبی‌ها، در دره‌های عمیق و در حاشیه‌ی پیچ‌وخم‌های زمین‌های جنگلی احساس کرد.

"ترس گناه اصلی است. تقریبا تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می‌ترسد. ترس یک افعی لغزان سرد است که به دور آدم چمبره می‌زند. زندگی با ترس وحشتناک و مهم‌تر از همه، خفت‌بار است."

او یکی از آن آدم های بود که زندگی همیشه از کنارشان می‌گذرد.این یک واقعیت تغییر ناپذیر بود.

ولنسی از حفظ ظاهر خسته شده بود

بارنی گفت: ولی تو هنوز جوانی. والنسی با تلخی گفت: آه، میدانم‌. بله "هنوز جوانم" ولی این با "جوانی کردن" فرق دارد

چه کسی زندگی را تحمل میکرد اگر به مرگ امید نداشت؟

"همیشه از ابراز احساساتش میترسید"

به من همه جور توهین کرده اید اگر مرتکب قتل شوم دیگر چیزی برای گفتن ندارید!

والنسی فکر میکرد حتما این آینه مثل همان آینه ی افسانه ای است که یک بار ونوس خودش را در آن نگاه کرده و از آن پس، هر زنی که خودش را در آن آینه نگاه میکند، آینه او را به زیبایی ونوس نشان میدهد.

"نا امید آزاد است،امیدوار اسیر!"

هر جا زندگی باشد ترس هم هست.