بریده‌های کتاب آفتاب گردان های کور

زندگی سروان آلگریا در میان احساسات گنگ،تنهایی‌های خصمانه و وحشت‌های وقت و بی‌وقت گم شد.

قلب اگر توان اندیشیدن داشت، از تپیدن باز می‌ایستاد.

درست نیست که مرگ انقدر زود سر برسد،وقتی خود زندگی هنوز فرصت آغاز شدن نیافته.

آن سال ها را طوری به یاد می آورم که انگار جهانی بودند در اعماق یک آینه، و من چنان نگون بخت بودم که باید در آن واحد هم از آن عذاب می کشیدم، هم به دقت به آن خیره می شدم.

ترس همچون آوایی خاموش تمام صدا ها را تحلیل می برد ، زیرا بخش تاریک چیز ها فقط در سکوت می توانند آشکار شوند.

قلب اگر توان اندیشیدن داشت، از تپیدن باز می ایستاد

سکوت یک فضاست... غاری است که می‌توانیم در آن پناه بگیریم، اما قرار نیست از خطر حفظمان کند. سکوت پایان نمی‌یابد، شکسته می‌شود. خصلت اصلی‌اش شکنندگی است و پرده‌ی ظریف اطرافش شفاف. همه می‌توانند آن طرفش را ببینند.

درمانده‌ای هستم که درمانده بوده،هست و خواهد بود.

طوری به گریه افتادم که لحظاتی مطمئن شدم چیزی به مرگ خودم هم نمانده. اما مردن مسری نیست. شکست مسری است. و من فکر میکنم دارم این همه گیری خاص را به همه جا انتقال میدهم. هر جا می روم بوی گند شکست بلند میشود.