بریده‌های کتاب اخبات

همه فرعونیم، فقط مصرهای ما کوچک و بزرگ می‌شود.

خدا در دل‌های شکسته جای دارد.

ما محدودیم و محدودیت‌های ما، باعث محرومیت‌های ماست. همین که حالی پیدا می‌کنیم، غرورها می‌آید و همین که دری را به روی ما می‌بندند، مأیوس می‌شویم. این‌ها آفت‌های ماست که در طاعت متوقّعیم و در معصیت ناامید. در حالی که مطلوبِ از طاعت و عصیان انکسار است؛ این دل شکسته است که محبوبیت دارد.

همه فرعونيم، مصرهامان فرق مى‌كند.

خدا در دلهای شکسته جای دارد ...

اگر یک آن و یک لحظه به خودمان واگذار شویم، از دست رفته‌ایم.

همه هستی به تو منتهی شده تا به بلوغ برسی حال تو خودت را برای چه کسی خرج می‌کنی؟ زیر دندان چه کسی می‌روی؟ در چراگاه سبز عمر تو چه کسی خیمه می‌زند؟ و از این لحظه های عمر تو چه کسی بهره برداری می‌کند؟

در دل علی، حتی دشمن علی جا دارد و برای او حساب باز کرده‌است.

انسان از هیچ‌یک از ذنوب و سیئات و گرفتاری‌ها دور نیست.

ملاک تقرب و وصال، نه طاعت است نه عصیان، بلکه انکسار است

ما خیلی حقیریم! خیلی طفلیم! طفل کوچکیم! طفل صغیریم! اولیای خدا در معاشرتشان با ما چه کشیدند.. چقدر خون دل خوردند.. چقدر علامت دادند. چقدر صدا زدند، در حالی که ما به غیر آن‌ها پناه آوردیم. به غیر رب خود رو آوردیم.. در حالی که از خصوصیات اخبات ، انابه است ... #اخبات #عین_صاد

بعضی وقتها که با رفقا دور هم جمع هستیم، وقتی کسی را می‌بینم که پایش به استکانی و یا آشغالی می‌خورد و بدون توجه عبور می‌کند و آن را برنمی‌دارد، این معنا به ذهنم خطور می‌کند که وقتی امروز دعوت این حوادث کوچک را ندیده می‌گیریم و این استکان و آشغال را برنمی‌داریم، قطعا در فردای دیگر، حوادث بزرگ را هم ندیده خواهیم گرفت. اگر فردا پیش ما صدها شکم را هم پاره کنند، بی‌تفاوت خواهیم بود، اگر هم دعوت حوادث را شنیدیم و اقدامی کردیم، منتظریم تا مزدی و ترفیعی بدهند و یا لااقل سپاسی بکنند. اخبات_علی صفایی حائری

این طور نیست که بتوان هر چیزی را خورد، که تو در نظام هستی؛ و تو در هر حرکتی همراه هزار سنّت هستی .مگر می‌توانی همینطور قدم برداری؟! تو در یک میدان مین حرکت می‌کنی و با هر گامی که برمی‌داری،ممکن است انفجاری را ایجاد کنی.