بریده‌های کتاب نخل و نارنج

کسی که قله را ببیند، رنج صعود به آن را می‌پذیرد و بلکه در صعود رنجی نمی‌بیند و عجیب است که مردمان رنج ایستادن و ماندن را درک نمی‌کنند! ایستادن و ماندن، هراس انگیز است...

ثروت شادی نمی‌آورد و البته فقر هم شادی را از بین نمی‌برد. منشا شادی بیرون از انسان نیست که با سروسامان دادن به بیرون از خود آن را خلق کند یا از دستش بدهد.

گریه، خلقت شگفت خداست و تنها زبانی که ادراک غمگنانه را بازگو می‌کند. بزرگی هر کس به بزرگی غمی است که در دلش پنهان کرده است. غم شوکت دارد، مهابت دارد، هیجان می‌آفریند و حرارت می‌بخشد. هرکسی به اندازه ادراکش از حقیقت، غم دارد. آن‌ها که غم را به افسردگی و غصه فرو می‌کاهند، غم نمی‌فهمند.

ولی منزل نباید اسم مکان برای نزول باشد. مسافر به سبک‌باری عادت می‌کند. باری جز آنچه سفرش را آسان‌تر می‌کند، برنمی‌دارد.

به نام خداوند غفور و رحیم . عزیزانم راه دراز است و دشوار. سخن گفتن از راه برای آنها که در عزیمت گاه مانده اند بیهوده است اما برای آنها که از ماندن می هراسند باید از راه گفت.

-اين راه كه مي رويم، مسير حكومت حضرت حجت است. بايد هزاران هزار سیاه پوش این خاک را با پای پیاده بکوبند تا آماده قدوم سربازان آن حضرت شود. در خبر آمده که شیعیان در صفوفی متراکم به زیارت خواهند آمد و در اربعین، نجف را به کربلا وصل خواهند کرد.

وقت زیادی نداریم! باید شتاب کنیم و شتاب بیش از آنکه به توان تو در دویدن مربوط باشد، به سبک بار بودن تو وابسته است. وزنه های آویزان بر جان را باید کَند و دور انداخت.

-شیطان برای همه ما ریسمان و زنجیر فراهم کرده؛ برای همه. طمع از هیچ کس نبریده. برخی را با ریسمان زر و سیم، برخی را با ریسمان شهوت، برخی را با ریسمان قدرت و جاه و برخی مثل و شما را با ریسمان علم و شهرت.

چشم پرکن ها خود را به رخ می‌کشند و به چشم می آورند.چیزی بیش از آنچه هستند را به خود می افزایند؛به لباسشان،به چهره‌شان ،به راه‌رفتنشان،به حرف زدنشان. چشم پرکن ها به خودشان از چشم دیگران نگاه می کنند و آنگاه حظ می برند و احساس رضایت می کنند. آنها چیزی از درون می کاهند و به بیرون می افزایند.غنای نفس ندارند‌؛تهی هستند و فربهی می نمایند.

هیچ پرده ای جز غفلت های روزمره مانع مشاهده و معاینه حق نیست‌. مرگ واره های تکرار

از ماندن می‌هراسم. ماندن، شوق را می‌میراند و آتش تمنا را سرد می‌کند.

ایمان و طهارت مراتبی دارد شیخ! و برای هر مرتبه تجسم و صورتی هست. اعلی درجه ایمان این است که حاصل و صورت برزخی همه ایمان و قوای عقلانی ما شبیه اهل بیت درآید.

به نام خداوند غفور و رحیم. عزیزانم! راه دراز است و دشوار. سخن گفتن از راه، برای آن ها که در عزیمت گاه مانده اند، بیهوده است؛ اما برای آن ها که از ماندن می هراسند، باید از راه گفت. خوشا آنان که در هیچ موقفی توقف نکرده اند و مرد هجرت دائمی اند؛ آنان که زیستن در سفر را برگزیده اند. به سخت مولایمان زنگار دل را بشویید که فرمود:"ای بی خبران! اگر ببینید آنچه را گذشتگانتان دیدند، بی تابی و زاری کنید و بترسید، آن گاه بشنوید و به فرمان آیید. اما سوگمندانه دیدگانتان از آن همه حقایقی که آن ها دیده اند نابیناست و چه زود پرده ها کنار رود. رستاخیز پیش رویتان است و ساربان مرگ بانگ "الرحیل" سر داده و شما را به پیش می راند، سبک بار شوید که ره سپردگان به انتظار آخرین مسافرند تا دادگاه بزرگ الهی حسابرسی بندگان را آغاز کند.

هجده سالگی سن عجیبی است‌.تلاقی طوفان های روح،ارزوهای بزرگ و ترس هایی که از حسرت های احتمالی آینده در گوشه و کنار قلب و جان پنهان شده اند.

تصمیم‌های بزرگ همیشه منتظر نمی‌مانند تا تو در آن‌ها بیاویزی. بسیاری در بزنگاه تصمیم‌هایشان را دفن می‌کنند تا به وقتش آن‌ها را استخراج کنند، اما این وقت قضا می‌شود مانند نماز صبحی که قضا می‌شود و با هیچ قضاکردنی ادا نمی‌شود‌.

بزرگی هر کس بزرگی غمی است که در دلش پنهان کرده است. غم شوکت دارد،مهابت دارد،هیجان می‌آفریند و حرارت می‌بخشد. هر کسی به اندازه ادراکش از حقیقت غم دارد. آنها که غم را به افسردگی و غصه فرو می‌کاهند غم نمی‌فهمند.

-بانو! تو آن گونه نبودی که رنج من را تحمل کنی؛ تو بیشتر از آن رنج مرا به جان پذیرفته ای؛ بیش از چهل سال