بریده‌های کتاب نخل و نارنج

چشم پرکن ها خود را به رخ می‌کشند و به چشم می آورند.چیزی بیش از آنچه هستند را به خود می افزایند؛به لباسشان،به چهره‌شان ،به راه‌رفتنشان،به حرف زدنشان. چشم پرکن ها به خودشان از چشم دیگران نگاه می کنند و آنگاه حظ می برند و احساس رضایت می کنند. آنها چیزی از درون می کاهند و به بیرون می افزایند.غنای نفس ندارند‌؛تهی هستند و فربهی می نمایند.

هیچ پرده ای جز غفلت های روزمره مانع مشاهده و معاینه حق نیست‌. مرگ واره های تکرار

از ماندن می‌هراسم. ماندن، شوق را می‌میراند و آتش تمنا را سرد می‌کند.

ایمان و طهارت مراتبی دارد شیخ! و برای هر مرتبه تجسم و صورتی هست. اعلی درجه ایمان این است که حاصل و صورت برزخی همه ایمان و قوای عقلانی ما شبیه اهل بیت درآید.

به نام خداوند غفور و رحیم. عزیزانم! راه دراز است و دشوار. سخن گفتن از راه، برای آن ها که در عزیمت گاه مانده اند، بیهوده است؛ اما برای آن ها که از ماندن می هراسند، باید از راه گفت. خوشا آنان که در هیچ موقفی توقف نکرده اند و مرد هجرت دائمی اند؛ آنان که زیستن در سفر را برگزیده اند. به سخت مولایمان زنگار دل را بشویید که فرمود:"ای بی خبران! اگر ببینید آنچه را گذشتگانتان دیدند، بی تابی و زاری کنید و بترسید، آن گاه بشنوید و به فرمان آیید. اما سوگمندانه دیدگانتان از آن همه حقایقی که آن ها دیده اند نابیناست و چه زود پرده ها کنار رود. رستاخیز پیش رویتان است و ساربان مرگ بانگ "الرحیل" سر داده و شما را به پیش می راند، سبک بار شوید که ره سپردگان به انتظار آخرین مسافرند تا دادگاه بزرگ الهی حسابرسی بندگان را آغاز کند.

هجده سالگی سن عجیبی است‌.تلاقی طوفان های روح،ارزوهای بزرگ و ترس هایی که از حسرت های احتمالی آینده در گوشه و کنار قلب و جان پنهان شده اند.

تصمیم‌های بزرگ همیشه منتظر نمی‌مانند تا تو در آن‌ها بیاویزی. بسیاری در بزنگاه تصمیم‌هایشان را دفن می‌کنند تا به وقتش آن‌ها را استخراج کنند، اما این وقت قضا می‌شود مانند نماز صبحی که قضا می‌شود و با هیچ قضاکردنی ادا نمی‌شود‌.

بزرگی هر کس بزرگی غمی است که در دلش پنهان کرده است. غم شوکت دارد،مهابت دارد،هیجان می‌آفریند و حرارت می‌بخشد. هر کسی به اندازه ادراکش از حقیقت غم دارد. آنها که غم را به افسردگی و غصه فرو می‌کاهند غم نمی‌فهمند.

-بانو! تو آن گونه نبودی که رنج من را تحمل کنی؛ تو بیشتر از آن رنج مرا به جان پذیرفته ای؛ بیش از چهل سال

غصه ای نیست جز قصه فراق که درمانی جز وصل ندارد و ما در درگاه خدا آن را با اصرار می‌طلبیم.

- و آن‌ها که قله‌ها را رها می‌کنند چه؟ از رنج صعود است؟ - نه؛ آن‌ها قله را نمی‌بینند. کسی که قله را ببیند، رنج صعود به آن را می‌پذیرد و بلکه در صعود رنجی نمی‌بیند و عجیب است که مردمان رنج ایستادن و ماندن را درک نمی‌کنند! ایستادن و ماندن، هراس‌انگیز است... قبلا این را گفته بودم؛ نه؟ - از ابتدای سفر در هر منزل گفته‌ای؛ از صد بار بیش.

در ستایش دیگران گاهی رذالتی نهفته است که به شمشیرِتحقیرِ غیر بدل می شود و به اثبات فضل ستایشگر می انجامد. ‌و چه شنیع است که شایسته ستایش را به شماتتِ یک شایسته ستایش دیگر بیامیزند.

_شیخ!فرصتی نیست. خداوند بندگانی دارد که ذخیره او برای کشیدن بار دین و دین‌داران هستند.

شیخ، فقیرانه بدون آراستگی زائد و آمیخته با مردم بود؛ ولی شگفت است که قانون خلقت بر این است که افتادگان را بالا ببرد و گمنامان را به چشم بیاورد.

وقتی به نیت قرب الی الله اولین قدم را برداشتی، خداوند برای تو نوری قرار می‌دهد که جلوی قدم بعدی‌ات را روشن خواهد کرد. گویی فانوسی به دست گرفته‌ای و آن‌گاه که قدم برداشتی، همان فانوس به اندازه قدم بعدی را برایت روشن خواهد کرد؛ و البته نور فانوس قدم‌به‌قدم بیشتر خواهد شد؛ آن‌چنان که وجودت چنان منور خواهد شد که راه را برای دیگران هم بنمایی و از آن بالاتر، چنان شوی که جداکننده‌نور از ظلمت و معیار حق از باطل شوی و مصداق صراط مستقیم.

هر یک لحظه که به ایستادن بیندیشید، یک عمر از مقصد بازمانده‌اید...

تو رهایی از خلق را رهایی دانستی؛ ولی جز این نیست که رهایی وقتی کامل می شود که شانه هایت را برای کشیدن بار مردم پایین بیاوری.