خداوند بندگانی دارد که ذخیرهٔ او برای کشیدن بار دین و دینداران هستند. برای کسی که بناست نائب امام باشد ،حق این است که مرتبه ایمان و طهارتش را به صورت ملکوتی خود امام نزدیک کند إن الله لا یختار إلا الأزکی و إلّا الأطیب (خداوند جز پاکیزه ترین ها و طیب ترین ها را بر نمی گزیند )

پرهیز پر پرواز او (شیخ مرتضی انصاری )بود . با خود عهد کرده بود مذاقش را با طعم چیزی که برای زنده ماندنش ضرورتی نداشت، آشنا نکند. با هر چشیدن جدیدی ،خواهش جدیدی متولد می‌شد و در هر خواهش جدیدی ،ذلت جدیدی نهفته بود.

ملامت کشیدن و خون دل خوردن ملکوتت را چراغانی خواهند کرد...

-گاهی به این می اندیشم که در ستودن بزرگان چه لذتی هست که مردمان آن را رها نمی‌کنند؟ ـ میل به کمال است و شوق همیشگی فراتر رفتن از جایی که در آن ایستاده‌ای. همان لذتی که کودکان را بر آن می‌دارد که رنج صعود به قله‌ها را بر خود هموار کند تا دمی روی قله بایستند و دنیای زیر پایشان را به نگاه حقارت تماشا کنند ؛اما همه این‌ها برای کسانی است که قلبشان با حسد فاسد نشده ،وگرنه حسودان از دیدن قله‌ها نه تنها لذت نمی‌برند که در رنج خودخواهی می‌سوزند. -و آن ها که قله را رها می کننده چه ؟ از رنج صعود است ؟ ـ نه آنها قله را نمی‌بینند. کسی که قله را ببیند، رنج صعود به آن را می‌پذیرد و بلکه در صعود رنجی نمی‌بیند و عجیب است که مردمان رنج ایستادن و ماندن را درک نمی‌کنند! ایستادن و ماندن هراس انگیز است ...