بریده‌های کتاب دختر ماه، پسر خورشید؛ عاشقانه ای از سمک عیار

مه پری خندید. آسمان روشن شده بود. بارقه‌های خورشید صبحگاهی افق را روشن کرده بود. اما ماه که کمرنگ شده بود، گوشه دیگر آسمان هنوز خودنمایی می‌کرد. خورشید آن دو را نشان داد و گفت:« می‌بینی بانو، ستاره‌های ما از همه بزرگ ترند ما از همه خوش اقبال‌تریم .» هر دو به هم لبخند زدند. پایان

به صحرا شدم ، عشق باریده بود . و زمین تَر شده بود . چنان که پای مرد به گِل فرو شود ، پای من به عشق فرو می شد .