بریده‌های کتاب دختر ماه، پسر خورشید؛ عاشقانه ای از سمک عیار

مه‌پری گفت:« قول بده برمیگردی.» خورشید چهره در هم کشید و به افق خیره شد. با صدای بلند گفت:«اگر برنگشتم سلام من رو به باد برسون. به بوی نیلوفر، به حلقه های گیسوان سیاهت.» مه‌پری بغض کرد:« خورشید.» - رخت سیاه تن نکن بانو. به مزارم سر نزن. گل هارو پر پر نکن.

مه پری خندید. آسمان روشن شده بود. بارقه‌های خورشید صبحگاهی افق را روشن کرده بود. اما ماه که کمرنگ شده بود، گوشه دیگر آسمان هنوز خودنمایی می‌کرد. خورشید آن دو را نشان داد و گفت:« می‌بینی بانو، ستاره‌های ما از همه بزرگ ترند ما از همه خوش اقبال‌تریم .» هر دو به هم لبخند زدند. پایان

به صحرا شدم ، عشق باریده بود . و زمین تَر شده بود . چنان که پای مرد به گِل فرو شود ، پای من به عشق فرو می شد .