در ادبیات فارسی دری کلاسیک و در آثار عاشقانه ی منظومی نظیر «خسرو و شیرین» و «لیلی و مجنون» و یا حتی در متون منثور عارفانه ی روزبهان بقلی و احمد غزالی و نمونه های دیگر، عشق در هاله ای از تقدس قرار دارد و رابطه ی عاشق با معشوق(حتی در زمینی ترین صورت آن) در تلازم با مجموعه ای از تعهدات اخلاقی و میل به ایثارگری و فداکاری است. معشوق در ادبیات کلاسیک فارسی موجودی کامل و آرمانی است و عشقِ عاشق به معشوق با بارقه هایی از معنویت و قداست در آمیخته است. در ادبیات عاشقانه ی کلاسیک فارسی، حرکت عاشق و معشوق نحوی سیر به سمت وحدت و یگانگی است و در مناسبات عاشقانه ی میان آن دو، ردپایی از تزاحم فردیت ها و اصطکاکِ منافع و احساس ها و تنش برخاسته از خودخواهی های فردی و شخصی دیده نمی شود. در «شمس و طغرا» به مثابه ی یک رمان تاریخی شبه مدرن، عشق حالتی زمینی پیدا می کند و حالت مطلق و بی عیب خود را از دست می دهد. در «شمس و طغرا» عشق پیوند آشکاری با نیازهای جسمی و جنسی پیدا می کند و تصویر کلاسیک معشوق و وفاداری تام و تمام به معشوق، متزلزل می شود و تَرَک بر می دارد و تا حدودی کنار زده می شود.

مرعوبیت و مجذوبیت ادیب الممالک نسبت به غرب، آن قدر زیاد بود که وی حتی از مهد و موطن اولیۀ غرب (یعنی یونان و روم باستان) نیز با نوعی شیفتگی سخن می گفت و اشعاری در مدح یونان باستان نیز سروده است. (یونان و روم باستان دو صورت از ظهورات عالم غرب باستان اند و هر دو ماهیتی استکباری و مشرک داشته اند و مبتنی بر مناسبات ظالمانه ی برده دارانه بوده اند.) ادیب الممالک در برخی اشعار ،خود به ستایش صریح و آشکار غرب مدرن می پرداخت و اروپای مدرن را «شمع تمدن» و «چراغ تربیت» روشنی بخش ایران می نامید: به ایران از اروپا گشت روشن چراغ تربیت شمع تمدن

میرزا ملکم در دلالی قرارداد استعماری و واگذاری امتیاز به بیگانگان فعال بود. ملکم واسطۀ واگذاری «امتیاز لاتاری» از طرف ناصرالدین شاه قاجار بود و آن گاه که به واسطه ی فشارها و اعتراضات روحانیون و گروه هایی از مردم (و در پی کلاهبرداری میرزا ملکم)، شاه قاجار ناگزیر از ابطال امتیاز گردید، میرزا ملکم خشمگین شد و به تلافی از دست دادن موقعیت مالی و اداری، با انتشار روزنامه ی «قانون»، طریق مخالفت با دولت قاجار و باج گیری را در پیش گرفت.

اسپوک گفت: «ایمان؛ یعنی اینکه مهم نیست چه اتفاقی بیفته میتونی مطمئن باشی که یکی داره تماشامون میکنه و حواسش بهمون هست. باور داشته باشی که یکی بالاخره همه چیز رو درست می‌کنه.»