وقتی مامان با این نمایشنامه اومد خونه و گفت برای تو خریدمش فکر نمی‌کردم که کتابِ توی دستش انقدر نازنین باشه
من تا قبل از این کتاب ، هیچ نمایشنامه‌ای رو نخونده بودم ..
قرار بر این بود که چند صفحه ازش رو بخونم و بعد بخوابم اما تمامِ دیشبم به بیداری کشید 
با وجود داستان تلخش برای من بسیار شیرین بود :)

      

        خیلی از جاهای این کتاب رو صادقانه بگم نمی‌فهمیدم!
شاید بخاطر فهم اندکم ..
شاید هم بخاطر قلم هدایت و سخاوتش در استفاده از کلمات ثقیل.
حین خوندن این کتاب ، با هر خط به این فکر میکردم که هدایت چه چیزهایی رو از سر گذرونده.. این زندگی چه مکافاتی رو بهش تحمیل کرده که این توصیفات و این تشبیه‌ها رو به کار برده .
در هر زمانی که به سراغ این کتاب می‌رفتم یقین داشتم، لحظاتی که صرف خوندن هر صفحه ازش می‌کنم پر از تاریکی و یاس و تاسف خواهد بود.
نمیتونم بگم از خوندن این کتاب "لذت" بردم ..
چون حتی اگر هدایت زنده بود و مقابلش قرار می‌گرفتم و میگفتم :« جناب هدایت من از خوندن کتاب بوف کور شما لذت بردم!» نیشخند می‌زد ، مطمئنم.
فقط کاش این کتاب رو در آستانه‌ی ۱۸ سالگی نمی‌خوندم
همین .
      

        داخل کانون پرورش فکری ، جایی که اونجا کارآموزم این کتاب رو دیدم .
ده صفحه‌ی اول کتاب موج دار بود و مشخص بود که قبلاً اون کسی که امانت گرفتتش روش آب ریخته!!
وقتی  با خودم آوردمش به خونه میدونستم خط به خط کتاب قراره تبدیل به حسرت بشه و بره یه گوشه از قلبم .
و از بخت بدم شد ! تبدیل شد به حسرت و رفت یه گوشه از قلبم.
گاهی حین خوندنش با خودم میگفتم پس منتظر چی هستی ؟ گریه کن دیگه! ولی فقط چشمام روی خطوط حرکت میکرد .
واقعیت اینه که با خوندن این کتاب غصه خوردم
خیلی زیاد ..
کاش بابای منم برام ساندویچ می‌خرید ، باهم می‌رفتیم پارک و صدای خنده‌هامون می‌رسید به گوش فلک
      

        بامزه‌ترین کتاب نوجوانی که خوندم..
برای من نیمه‌ی دوم کتاب خیلی جذا‌ب‌تر بود 
خوندن این کتاب و شخصیت سپیددندان باعث شد که به میرزا فکر کنم .
میرزا گربه‌ی بامزه‌ای هست که در خونه‌ی پدربزرگم زندگی می‌کنه و از بختِ خوبم با من دوسته.
امیدوارم میرزا هم مثل سپید‌دندان من رو مثل آقای اسکات دوست داشته باشه⁦⁦(╥﹏╥)⁩
      

        این کتاب رو عید ۱۴۰۴ با عیدی‌هام خریدم و دوماه بعد ، درست وسط زنگ عربی شروع به خوندنش کردم.
درباره‌ی صحت وقایع در این کتاب اطلاعات چندانی ندارم؛ اما خواندن این کتاب برای من طعم متفاوتی داشت.
جزئیات بسیار دقیق نوشته شده بودن به طوری که گاهی خودت رو در زمان گم می‌کردی.
و گاهی در رابطه با شخصیت‌ها دچار شک و تردید می‌شدی.
در کل من حین مطالعه‌ی این کتاب لذت بردم 🌟
      

        به خاطر دارم که دوسال پیش ، تمام تلاشم رو می‌کردم که مامان رو راضی کنم تا جلد‌های آنشرلی رو برام بخره.
بعضی وقتا دوتا جلد همزمان می‌گرفتم و تا خود صبح پلک روی هم نمی‌زاشتم.

اما هرگز میلی به خرید این جلد نداشتم ، چرا که شنیده بودم آنه و گیلبرت نقش چندانی ندارن.
تا اینکه دو روزِ پیش بالاخره این جلد رو هم خریدم و امروز تموم شد ..
این جلد از کتاب برای من به قدری تاثیرگذار بود که نمیدونم باید چی بگم.
کتاب‌های قبل، فضای عمیق و همواره سبزی داشتن و در برابر تمام مصائبِ زندگی، احساس امید و عشق در تمام شخصیت‌ها پدیدار بود .
اما در این کتاب ، زندگیِ دُردانه‌های مونتگمری تحت تاثیر جنگ ، پر از تاریکی ، ناامیدی و اضطراب می‌شه. رفتار و افکاری که شاید هیچکدومِ ما از آنه و اطرافیانش انتظار نداریم.
زندگی خانواده بلایت بسیار برای مخاطبی که مشغول به زیستن در شرایط حال حاضره بسیار قابل لمسه.
اما چیزی که وجود داره حضور لبخند در حینِ گریستن و داشتنِ امید در حینِ ترس‌ـه .
‌مجموعه‌ی آنه برای من بسیار عزیز‌تر از چیزیه که بشه تصور کرد.
من لحظه به لحظه‌ی شخصیتِ آنه رو درک کردم و با تمام وجودم همراهش زندگی کردم ، این کتابِ دردناک، پایانِ آنه بود.
شاید بعدها گیلبرت و آنه در آغوشِ هم با لبخند به نوه‌های کوچولوشون در حال بازی در دره‌ی رنگین‌کمان نگاه کنن و سراسر شور و شعف باشن :))
‌
*والتر بلایتِ عزیزم .. ☆⁩
      

        این کتاب رو از دوست بسیار عزیزم هدیه گرفتم.
برای من کتابِ به شدت دلنشینی بود و از خوندنش بسیار لذت بردم.
اوایل کتاب کمی نیاز به حوصله داشت و زیبایی کتاب از اواسط کتاب شروع می‌شد
شخصیت‌ها بسیار زیبا و قابل لمس بودن و همذات‌پنداری با اونها کار دردناک و لذت‌بخشی بود.
و اما شبح اپرای عزیزم که تا همیشه بخشی از قلبم هست و احساساتم نسبت بهش غیر قابل توصیفه.
شخصیتِ خاکستری و نازنینی که نمی‌دونستم باید در برابرش سر تعظیم فرود آورد یا تا ابد نفرینش کرد.
پایان این کتاب هم بسیار غیر منتظره و غمگین و دردآور بود 
در کل خوندن این کتاب برای یک‌بار، خالی از لطف نیست :)
      

        کافکای عزیزم ، منم همینطور ..
      

        فارغ از شخصیت‌پردازی‌هایی که مناسب با حال و هوای اون دوران بوده و اصل موضوع  که قطعا سراسر کلیشه‌ست .. باید قبول کرد که این رمان حال و هوای زیبایی داره
ترکیبی از عشق، حزن و شعر  :))
      

        این اولین یادداشت من در اینجاست .
اگر بخوام توصیفی رو برای این کتاب در نظر بگیرم میتونم بگم "زیبای بی‌رحم".
جذابیت و زیبایی این کتاب به حدی بود که نمی‌شد ازش غافل شد و زمینش گذاشت.
و فضای داستان به حدی تیره بود که روی قلبت سنگینی میکرد.
__________
داستانِ کتاب در واقع مرور زندگی خانواده‌ی اورخانی در ذهن پسر کوچیک یعنی اورهان هست؛ در طول کتاب اورهان از زمان کودکی تا بزرگسالی خودش و خواهر و برادر‌هاش رو به یاد میاره و با خودش تکرار می‌کنه.
راوی هربار تغییر می‌کنه و مثل کتاب سالِ‌بلوا ما شاهد پرش زمانی هستیم.
هر فصل از کتاب " موومان " نام گذاری شده که با اسم کتاب ارتباط داره.
*موومان بخش کاملی از یک اثر بزرگترِ موسیقی هست که به صورت مجزا شروع و پایان داره، آثاری مثل سمفونی از چند موومان تشکیل میشن . اجرای یک موسیقی زمانی تکمیل میشه که تمام موومان‌هاش اجرا شده باشن.
و برداشت من اینه که کارکتر‌های این کتاب هرکدوم موومان های قطعه‌ی زندگی هستن ، با سبک‌ها و شیوه‌های مختلف.
هرکدوم از کارکترها نمادی هستن که در جامعه‌ی امروز هم میشه به خوبی درک و حس کرد.
در کل این کتاب به قدری قابل تامل و زیباست که همه باید قبل از مرگ بخوننش و دردِ هر شخصیت از داستان رو حس کنن:)