بعد از خوندن جلد های قبلی میخواستم تا هرچه زودتر این کتاب رو بخونم و ببینم این دفعه میلی تو چه ماجرای هیجان انگیزی قرار میگیره.. 
وقتی شروع کردم به خوندن منتظر یک هیجان بودم ولی هرچه بیشتر پیش میرفت به اون خواسته ام نمیرسیدم... 
راستش رو بگم خسته شده بودم ولی کنجکاو تر از این حرف ها بودم و به قلم خانم "مک فادن"  ایمان داشتم پس اینقدر خوندم تا به واقعه رسیدم... 
اصلا فکر نمیکردم که قاتل اون شخص باشه.. 
خانم مک فادن من رو شگفت زده کرد.
با اینکه پیچیده بود و کمی کند پیش رفت ولی دوسش دارم. 
      

        وقتی که این کتاب رو شروع کردم عملا هیچی نمیدونستم که این کتاب درباره ی چیه و چجوریه! 
اما چیزی که منو به خودش کشوند قلم نویسنده بود. اصلا نمیتونستم زمین بگذارمش فقط به خاطر قلم نویسنده که خیلی روون بود و جملاتی که داشت.
از حق نگذریم جملات قشنگ و زیبایی داشت اما... 
امان از پایان داستان... 
فکر نمیکردم که اینجوری تموم بشه... همه چیز خوب بود تا حدودا 20،30 صفحه ی اخر...
 تو قشنگ متوجه ی این میشدی که یک جای کار می لنگه!!.. 
وقتی که کتاب رو تموم کردم مونده بودم چی بگم!.. اصلا پایان جالبی نداشت و خیلی رومخم بود.. 
اگه پایانش طور دیگه ای بود قطعا این همه بازخورد منفی رو به خودش نمیگرفت! 
      

        همیشه دوست داشتم که این کتاب رو بخونم و بلاخره این کار رو انجام دادم.. 
دلم میخواست که با قلم و آثار اقای "معروفی" آشنا بشم پس برای شروع فکر کردم که «سمفونی مردگان» میتونه گزینه ی خوبی باشه.. 
اوایل نمی تونستم که این کتاب رو بخونم، به دلیل پرش زمانی زیاد اما خودم رو مجبور به خوندنش کردم تا به مووان 1 رسیدم و بهش عادت کردم. 
همین اول بگم که مثل من از پرش زمانی زیاد خوشتون نمیاد، خوندن این کتاب میتونه براتون دشوار بشه... 
بعد از اینکه مووان 1 رو تموم کردم دیگه نتونستم کتاب رو زمین بگذارم و دوست داشتم که هرچه بیشتر به پایانش برسم و ببینم بر سر آیدینِ بیچاره چه می آید...
به مرور زمان متوجه شدم که با پایانش یک تلخی رو تجربه میکنم. 
وقتی که تمومش کردم احساس خلا ٔ میکردم... 
حس میکردم یک تیکه از وجودم نیست... بغض بدی توی گلوم نشسته بود...
پایان غم انگیزی داشت که همین باعث میشه تا عمر دارم این کتاب رو به یاد بیارم.. 
      

        اولین کتابی که از اقای حدادپور خوندم "پسر نوح"  بود. 
از نظر من نقاط ضعف بیشتر از نقاط ضعف بود، خصوصا اخر داستان که خیلی تو ذوقم خورد. انتظار همچین پایانی رو نداشتم، باز تموم شد و دوست داشتم به طریق دیگه ای نویسنده به کتاب پایان میداد. 
اوایل داستان فکر میکردم حوصله سر بر باشه، ولی قلم نویسنده من رو مجبور به خوندنش کرد و غرق ماجرا شدم. 
با اینکه کمی از این قضایا اطلاع داشتم ولی باز هم روند کتاب و داستانش کاری میکرد تا متعجب بشم. 
روند داستان طوری بود که اجازه ی فکر کردن و سوال کردن رو از شما میگیره، به نظر من انگار آقای حدادپور میخواستند هرچه زودتر کتاب رو تموم کنند... 
      

        اولین چیزی که من رو به خوندن این کتاب وادار کرد، خانم"فریدا مک فادن"بودند، نویسنده ای که همیشه مارو با کتاب هاشون به وجد میارن. 
از روند داستان خوشم اومده بود و همین باعث شد که بیشتر دقت کنم و  اواسط کتاب به قاتل برسم. 
پیشبینی کردن اینکه قاتل کیه کار سختی نبود. 
اخراش شاید عجیب باشه ولی میخواستم گریه کنم و برام احساسی به نظر اومد... بگذریم.. 
درکل اگه میخواهید با قلم و داستان های خانم "مک فادن"  آشنا بشین این کتاب میتونه گزینه ی خوبی باشه
      

        از خوندن این کتاب خیلی خیلی لذت بردم... 
قلم نویسنده و ماجرای کتاب من رو اسیر خودشون کرده بودند.. 
با شخصیت اصلی ذوق میکردم، عاشق میشدم، رنج میبردم و... 
اما وقتی تمومش کردم... یک تیکه از روح و قلبم رو پیشش جا گذاشتم.. 
      

        روند داستان خوب بود و از قلم نویسنده خیلی لذت بردم 
در اواخر حس ترس را در وجودم حس کنم.. همه چیز خوب بود تا به پایان داستان رسیدم... 
راستش اصلا انتظارش رو نداشتم و به دل من ننشست... و دوست داشتم به طرز دیگری تمام بشه.. 
اما ارزش یک بار خوندن رو داره
      

        اگه میخواهید یک زمانی از دنیا فاصله بگیرید و به کتاب ها رو بیارید این کتاب گزینه ی خوبیه ... 
چرا!؟ چون اولا با قلم روونی که نویسنده داره زمان رو حس نمیکنی و غرق داستان میشی، ثانیاً داستان به طریقی نوشته شده که ناخوداگاه لبخندی رو لبت میشینه و لحظه ای غم رو فراموش میکنی...