کمی برای من که اطلاعات کمی توی این حوزه دارم سنگین هستش، کمی مطالعه میکنم بعد بهش برمیگردم.
      

        من هدفم از خوندنش مطالعه کسب و کار بود، ولی بیشتر زندگی نامه است و گویا قسمت بیشتر کتاب درباره قبل از شروع کسب و کارش هست.
پس فعلا ادامه اش نمیدم. 
      

        کاملا بی منطق داستان پیچ میخورد و در مسیری مخالف مسیر اولیه اش پیش میرفت 
از نظر ادبیات کتاب ظرافت خاصی نداشت 
پیشنهاد نمیکنم 
پ.ن: چرا این کتاب اینقدر ترند شده بود؟ اصلا ارزشش رو نداشت.
      

        اول از همه، من خودم رو اروین‌خوان می‌دونم و واقعاً به کتاب‌های دیگه‌ش علاقه داشتم، اما این کتاب قطعاً جزو بهترین آثار یالوم نبود.

۱. داستان‌ها کوتاه بودن و در مورد هیچ‌کدوم از مراجعین، عمق خاصی توی ماجرا ندیدم. بیشتر شبیه جلسات کوتاه مشاوره‌ بودن نه «روان‌کاوی». 

۲. توی چندتا از داستان‌ها، مراجع با یه اتفاق نسبتاً ساده، ناگهان متحول می‌شه و مشکلش انگار به‌کلی حل می‌شه! چیزی که من انتظار داشتم، هدایت مراجع‌ها به سمت خودشناسی واقعی و عمیق بود، ولی چنین چیزی توی این کتاب ندیدم. درسته که این جرقه ناگهانی ممکنه توی بعضی مراجعین اتفاق بیوفته؛ ولی کنار هم گذاشتن این داستان ها این تصور رو ایجاد میکنه که روانکاوی چیزی همینقدر سهل الوصول هستش.

۳. توی آخرین داستان، یالوم توی ذهن خودش از دست یکی از مراجعین (جرد) کلافه می‌شه و می‌گه: «جرد، چرا نمی‌تونی بیشتر شبیه اندرو باشی؟»  
به نظرم همچین نگاهی به مراجع از سمت روانکاو درست نیست. دیدگاه والدمآبانه «اون رو ببین، چرا مثل اون نیستی؟» دقیقاً همون چیزیه که یه مراجع باید ازش فاصله بگیره. 
آیا ممکنه یالوم از قصد این فکر درونی رو نوشته باشه تا نشون بده خودش هم انسانی خطاکاره و روان‌درمانگرها معصوم نیستن؟ یا اینجا واقعاً لغزش داشته؟

۴. با توجه به اینکه این کتاب جزو آخرین آثار یالومه (شانزدهمین از نوزده کتاب)، به‌نظرم سن و نزدیکی‌اش به مرگ روی رویکردش تأثیر گذاشته. تقریباً همه‌ی داستان‌ها به‌شکلی به مواجهه با مرگ می‌پردازن. حتی توی داستان آخر، به‌نظرم دغدغه‌ی مرگ و فناپذیری رو به زور وارد موضوع جرد کرده بود. برای روند درمانی جرد اصلاً نیازی به مطرح‌کردن این بحث نبود. حتی یالوم توی ذهنش جرد رو متهم می‌کنه به اینکه متوجه منظورش نشده و داره از موضوع طفره میره؛ در حالی‌که از نظر من، بحث مرگ ربطی به مسئله‌ی جرد نداشت و فقط به‌خاطر دغدغه‌ی شخصی یالوم وارد داستان شده بود. 
به عبارتی انگار یالومِ مسن، دنیا رو فقط از عینک مرگ می‌بینه.

در کل، این کتاب رو پیشنهاد نمی‌کنم. یالوم کتاب‌های به‌مراتب بهتری داره.
      

        خیلی دوستش داشتم
داستان نورا که لحظه‌ای بین مرگ و زندگی، به کتابخانه‌ای جادویی می‌رسه. کتابخانه‌ای که هر کتابش نسخه‌ای از زندگی‌اشه؛ زندگی‌هایی که می‌تونست داشته باشه اگه تصمیمی متفاوت می‌گرفت.
گاهی خودمون رو به‌خاطر تصمیماتی که گرفتیم یا نگرفتیم سرزنش می‌کنیم، درحالی‌که شاید واقعاً هیچ تصمیمی «اشتباه» نبوده.
چیزی که حین خوندن کتاب بیشتر بهش دقت کردم این بود که ما، از مسیرهایی که نرفتیم، تصور یه زندگی ایده آل رو داریم، فکر میکنیم اگر تصمیمی - که فکر میکنیم اشتباه بود - رو نمیگرفتیم همچی عالی پیش میرفت؛ نورا از قبل هم مشکلاتش با دن رو میدونست، فقط انگار ذهن نورای افسرده و نارحت، قسمت های خوب ارتباطش با دن رو جدا کرده بود و فقط اونا رو بهش یاداوری میکرد. 
در مجموع، هر انتخابی بخشی از من رو ساخته، حتی اون‌هایی که فکر می‌کردم نباید اتفاق می‌افتادن.
احتمالا هربار که حسرت یا پشیمانی از یه تصمیم قبلی سراغم بیاد، یاد این کتاب میوفتم.
      

        داستان های کوتاه تقریبا جالبی داشت، نتیجه اکثر داستان ها خلاف انتظار بود؛ اما چیزی که دوست نداشتم این بود که آقای پارکرپاین دانای کل بود، گویا به نتیجه نهایی می رسید و نتیجه رو مطرح میکرد و دلیلِ به این نتیجه رسیدنش رو توضیح میداد. برای من جذاب تر بود اگر خواننده همراه با شخصیت پارکر پاین معما ها رو حل میکرد.
      

        داستان های یک یا دو صفحه ای، بیشتر شبیه کپشن یا متن های فضاهای اجتماعی بود. 
      

        داستان ملموس بود، حس همراه شدن با شخصیت ها رو ایجاد میکرد، شخصیت های مختلف و تصمیم هاشون قابل درک بودن انگار. 
و گیرا بود، از اون کتابا نبود که زمینش نذارم، اما حین خوندنش دلم میخواست ادامه بدم. 
      

        تینیجری بود و یکم بی منطق 
ادامه اش ندادم. 
      

        هر دو جلد کتاب، داستان روان و سبکی داشتند، ماجرای جلد دوم پیچ و خم بیشتری از جلد اول داشت و غیر قابل انتظار تر بود، اما گیرایی قلم نویسنده توی جلد اول بیشتر بود. 

      

        قشنگ بود ❤️
      

        اضافه گویی فراوان
      

        من بیشتر از جهت تقویت زبان خوندم کتاب رو 
اگر بخوام درباره خود کتاب بنویسم: 
ترکیب جملات انگیزشی + راهکارای نه چندان عجیب، البته راهکارها برای حفظ کردن یه سری مطالب  کارآمد هستند اما اکثر مطالب ارزش اینقدر زمان گذاشتن برای به یاد موندن رو ندارن. اوایل کتاب بهتر از اواسط و اواخرش بود؛ اضافه گویی و تکرار مطالب قبلی هم دیده میشه. 
در کل بجز برای دانش آموزهایی که اوایل مسیر درس خوندن هستند به کسی توصیه نمیکنم بخونه.
      

        متن جذاب و ساده بود و اشتیاق شروع و انجام کاری رو ایجاد میکرد.
اما محتوا میتونست خلاصه تر باشه، که قطعا جذابیتش کم تر میشد. 
اگر دنبال این هستید که آموزش استخراج کنید ازش، کتاب صحبت خاصی نداره باهاتون. اما به عنوانِ قدم های اولِ خوندنِ کتاب های اقتصاد رفتاری، میتونه مفید باشه.
یکی از کتاب هایی که باعث شد به اقتصاد علاقه مند بشم و بخوام بیشتر درموردش بخونم.
      

        آموزنده بود برای من
خواننده با رواندرمانگر و مراجع در مسیر یک روانکاوی همراه میشه و طی مطالعه کتاب، جدا از مباحثی که متن کتاب درموردش صحبت میکنه، خواننده یاد میگیره که روند یک رواندرمانی حدودا به چه شکل هست و چقدر صبوری در این مسیر نیاز هست.

یه انتقاد کوچیک، یه جاهایی مطالب رو تکرار میکرد. میتونست کمی مختصر تر باشه. 

قطعا ارزش مطالعه داره و پیشنهاد میکنم.