پیوسته در تنهایی به همان معمای ناگشودنی می‌اندیشید. «یعنی چه؟ آیا به‌راستی باید مرد؟» و ندای درونش جواب می‌داد: «بله، حقیقت است و باید مرد.» می‌پرسید: «ولی آخر این‌همه رنج برای چیست؟» و ندا جواب می‌داد: «دلیلی نیست! برای هیچ!» و همین.
      

        شاید این نظرم رو دوست نداشته باشید 
اما من فکر میکردم چیزی که انقدر معروفه قراره یه شاهکار باشه ولی میتونم بگم که به زور تمومش کردم 🙂
کوچکتربن ارتباطی نگرفتم باهاش
      

        اصلا خوب نبود 
      

        آخ زن عاشق معایب و حتی بدجنسی های مرد محبوبش را توجیه می کند طوری که خود مرد هم تا به حال نتوانسته باشد چنین توجیهاتی برای بدیهایش بیاورد. بله این بزرگواری است، اما ابتکار عمل نیست. تنها چیزی که زنها را هلاک می کند همین
نداشتن خلاقیت است.
      

        پدر گفت  گذشته هارا فراموش کن
آیدین گفت:پدر مرا فراموش کن 
پ.ن:من ۴ بار سمفونی مردگان رو خوندم 🙂
هربار انگار تازگی داره برام 
برای شما هم؟ 
      

        هر بار که کتابی را برمی‌داشتم، برایم مثل فرار بود. برای یکی دو ساعت، به‌جای دنیای کسل‌کنندهٔ خودم، بخشی از دنیای کتاب می‌شدم.