کاظمی علاوه بر اینکه یکی از مُنتقدانِ خوبِ عصرِ حاضر است، شاعرِ خوبی نیز هست.
در مَطاویِ ابیاتِ این کتاب، به اشکالاتِ وزنیِ عجیبی بر می‌خوردم که احتمال می‌دادم سهوی باشد. چرا که اشعارِ مربوط به دورانِ جوانیِ ایشان بود. امّا به مرور، فهمیدم که علی معلّم نیز به همین سبک می‌نویسد؛ یعنی در برخی موارد، وزن را می‌شکند. در نتیجه، کاظمی نیز در سبکِ خود از او پیروی کرده.
باور دارم این شاعر به سبکِ منحصربه‌فردِ خویش، دست پیدا کرده و زمانی که شما با سبکِ شعر او آشنایی داشته باشید، هر زمانِ دیگری که شعری بی‌نام، از او بخوانید بلافاصله حدس می‌زنید که باید از کاظمی باشد. (البته من هنوز اشعارِ علی معلّم را به صورت مُفَصّل، مطالعه نکرده‌ام. لذا مُحتمَل است که شعر کاظمی و معلّم، از جهاتِ زیادی به یکدیگر شبیه باشد.)
ردیف‌های بلندی که کاظمی به کار می‌گیرد، خیلی مخصوص است و یا تکرارهای خاصّی که به کار می‌بَرَد در شکل‌گیری سبکِ شخصی او بسیار مؤثّر واقع شده.
باری؛ مطالعۀ کتابِ حاضر، شما را با قوالبِ ترکیبی مثل غزل-مثنوی، آشنا می‌کند.
پیشنهاد می‌شود.
      

        کتابِ حاضر، گلچینی‌ست از ظرائفِ زبانِ فارسی که کمترکسی به آن‌ها توجّه می‌کند. این کتاب به کسانی پیشنهاد می‌شود که قصد دارند به صورتِ حرفه‌ای، کارِ ویراستاری را بیاغازند؛ و یا آن دسته از کتابخوان‌هایی که دغدغۀ زبان دارند، جزئی‌نگر هستند و سعی می‌کنند در تقریر و تحریر، دقّت به خرج دهند.
      

        شاید وقتی دیگر؛ ترجمه‌ای دیگر... .
      

        تاکنون دو ترجمه از این اثر را خوانده‌ام. نخست، ترجمۀ سروش حبیبی؛ و پس از آن ترجمۀ حمیدرضا آتش‌برآب. از بین این دو ترجمه، با احترام به جناب حبیبی، ترجمۀ آقای آتش‌بر‌آب را ترجیح می‌دهم. اگر عمری باشد و توفیقی نیز حاصل گردد حتماً ترجمه‌های دیگر را نیز خواهم خواند و در آن صورت، ممکن است که تغییر عقیده بدهم.
کتاب حاضر که با همکاری نشر پارسه و حمیدرضا آتش‌برآب منتشر شده، نخست اطلاعاتی در مورد تولستوی ارائه کرده و غیر از داستانِ «مرگ ایوان ایلیچ»، شامل دو داستان کوتاه نیز هست.
پیشنهاد می‌شود.
      

        سیاوش کسرایی شاعر درجۀ یکی نیست؛ امّا آن‌چه او را به جایگاهی قابل‌توجه در شعر معاصر فارسی رسانیده، منظومه‌های بلندی‌ست همچون: «آرشِ کمانگیر»، «قصیدۀ درازراهِ رنج تا رستاخیز» و همچنین «مُهرۀ سرخ». البته از شعرِ «والا پیامدارِ!» او نیز نباید گذشت؛ شعری که با صدای فرهاد مهراد عجین شده و در خاطر خیلی‌ها نقش بسته است.
امّا گلایه‌ای هست از انتشارات مروارید: «بر اشتباهاتی که ویراستار در این کتاب مرتکب شده چه نامی می‌توان نهاد به جز جنایت علیه شعرِ سیاوش کسرایی؟ هر کسی که این کتاب را تهیه کند از همان آغاز، باید قلم به دست بگیرد و دم به دقیقه کلمه‌ای را اصلاح کند. از انتشارات مروارید توقع خیلی‌بیشتری می‌رفت... .»
این نسخه از اشعار کسرایی را به هیچ‌وجه پیشنهاد نمی‌کنم.
      

        تعدادی غزل.
شاعر در برخی از غزل‌ها، ساختارشکنانه عمل کرده است.
به دلم ننشست.
      

        شاعر خیلی‌خوبی‌ست. هرچند غزلیاتش چندان به دلم ننشست؛ اما در سپیدسرایی، خارق‌العاده عمل کرده است.
لازم به ذکر است که کتاب حاضر، به عنوانِ کتابِ سالِ نابینایانِ ایران برگزیده شده است.
پیشنهاد می‌شود.
      

        به نظر من انتشارات پاگرد، از نظر طراحی خلّاقانه، یه انتشارات خاص محسوب میشه. جلد کتاب حاضر، هیچ طرحی نداره اما از نظر طراحی درونی، بی‌نظیره. باید دید؛ قادر به توصیف نیستم.
افسوس که کتبِ این نشر، خیلی سخت پیدا میشه... .
      

        «برای چه؟ برای چه؟»
عنوانِ کتاب، مرا فریفت!
این داستان در مجموعۀ «تمشک»، انتشارات افکار جدید، با ترجمۀ علیرضا جباری (آذرنگ) و تحت عنوانِ «پس از طوفان» چاپ شده بود و من نیز چندی پیش، آن را خوانده بودم. داستانی کوتاه و در عین حال، سخت متأثرکننده است که تولستوی در آن، نهایت انزجار خود را از دولتِ وقتِ روسیه ابراز داشته است؛ اما خواندنِ این کتاب، خالی از لطف نبود؛ چرا که در ابتدای کتاب، مترجم، اطلاعاتی مفید در مورد لهستان و شرایطِ این کشور در قرن‌های هجده و نوزده ارائه کرده که پیش از مطالعۀ داستان، می‌تواند کارآ باشد. منتها چون چاپ نخست بوده گاهی اشتباهات تایپی به چشم می‌خورَد؛ امید که در چاپ‌های بعدی برطرف شود. اولین کتابی است که از این نشر خواندم و انصافاً کیفیت چاپ و ترجمۀ خوبی داشت. ترجمۀ حاضر را به ترجمۀ جباری ترجیح می‌دهم.
پیشنهاد می‌شود.
      

        هنرجویانِ تار و سه‌تار، پس از اتمامِ نواختنِ قطعاتِ جلد اول، که سبزرنگ است، به سراغِ قطعات این کتاب می‌روند. قطعاتِ کتابِ حاضر تا حدودی از کتابِ پیشین، پیچیده‌تر و در عینِ حال، مأنوس‌تر به نظر می‌رسند.
      

        بیشتر کسانی که تار یا سه‌تار در آغوش می‌گیرند به احتمال زیاد با نواختنِ قطعات این کتاب، نوازندگی را آغازیده‌اند. شاید قطعاتی از کتابِ حاضر، بدقلق باشند و برای گوشِ نوازندۀ تازه‌کار، نامأنوس؛ اما به طور معمول برای شروع، این کتاب توسط استادان به هنرجویان معرفی می‌شود.
      

        کتابِ حاضر، به ریشه‌یابیِ اساطیر و افسانه‌های روسی می‌پردازد و  اطلاعاتِ بسیار ارزنده‌ای در این خصوص ارائه می‌دهد. این کتاب می‌تواند شما را به شناختِ بیشتر و عمیق‌تری از ادبیات روسیه برساند.
      

        این کتاب، حاوی عجیب‌ترین داستان‌هایی‌ست که من در عمرِ نه چندان بلندِ خود خوانده‌ام. داستان‌هایی که شخصیت‌هایشان، در طُرفة‌العینی می‌میرند و زنده می‌شوند؛ با کوبیدنِ پا بر زمین، مسخ می‌شوند و با گفتنِ جملاتی عجیب و غریب، معجزه می‌کنند. شخصیت‌هایی با اسامی عجیب مثل: «کوزمای زودپولدارشو!» و سرزمین‌هایی با عناوینِ عجیب‌تر مثل: «سرزمینِ سه بار نُه، آن سوی قلمروِ سه بار دَه!» و این، تنها بخشی از مجموعۀ آفاناسیف است!
داستان‌هایی کوتاه، بی‌منطق؛ اما فوق‌العاده تأثیرگذار.
پیشنهاد می‌شود.
      

        افسانه‌ها و قصه‌های عامیانه:
کوتاه و بی‌منطق؛
اما فوق‌العاده تأثیرگذار.
      

        نامه‌های شاملوی پسر، چندان چنگی به دل نمی‌زند؛ صرفاً شاید اطلاعات جالب‌توجهی بدهد از آن روزگار. اما وای از زمانی که شاملوی پدر، دست به قلم می‌بَرَد. حتی سلام و احوال‌پرسیِ او مرا می‌آشوبد.