فریادهای شاعری بیدار
        

          مریز آبروی سرازیر ما را 
به ما باز ده نان و انجیر ما را
خدایا اگر دست بند تجمل
 نمی بست دست کمانگیر ما را 
کسی تا قیامت نمیکرد پیدا
از آن گوشه ی کهکشان تیر ما را
ولی خسته بودیم و یاران هم دل
به نانی گرفتند شمشیر ما را
.
.
.
طلا را که مس کرد؟! دیگر ندانم
چه خاصیتی بود اکسیر ما را

****

این بی نظیر دوست داشتنی 
این شاهنامه ای خواندنی
        

          مجموعه‌ای از درد و رنج و فرهنگ و حماسه؛
از جنس زندگانی مردم افغانستان.
        

          کاظمی علاوه بر اینکه یکی از مُنتقدانِ خوبِ عصرِ حاضر است، شاعرِ خوبی نیز هست.
در مَطاویِ ابیاتِ این کتاب، به اشکالاتِ وزنیِ عجیبی بر می‌خوردم که احتمال می‌دادم سهوی باشد. چرا که اشعارِ مربوط به دورانِ جوانیِ ایشان بود. امّا به مرور، فهمیدم که علی معلّم نیز به همین سبک می‌نویسد؛ یعنی در برخی موارد، وزن را می‌شکند. در نتیجه، کاظمی نیز در سبکِ خود از او پیروی کرده.
باور دارم این شاعر به سبکِ منحصربه‌فردِ خویش، دست پیدا کرده و زمانی که شما با سبکِ شعر او آشنایی داشته باشید، هر زمانِ دیگری که شعری بی‌نام، از او بخوانید بلافاصله حدس می‌زنید که باید از کاظمی باشد. (البته من هنوز اشعارِ علی معلّم را به صورت مُفَصّل، مطالعه نکرده‌ام. لذا مُحتمَل است که شعر کاظمی و معلّم، از جهاتِ زیادی به یکدیگر شبیه باشد.)
ردیف‌های بلندی که کاظمی به کار می‌گیرد، خیلی مخصوص است و یا تکرارهای خاصّی که به کار می‌بَرَد در شکل‌گیری سبکِ شخصی او بسیار مؤثّر واقع شده.
باری؛ مطالعۀ کتابِ حاضر، شما را با قوالبِ ترکیبی مثل غزل-مثنوی، آشنا می‌کند.
پیشنهاد می‌شود.