(نامه‌ای به شاهرخ مسکوب در اکتبر 1992) ایرانِ سالخورد ما را هنوز فراز و نشیب‌های سهمناک در پی است و دریغ است اگر از راه‌آمدگان این‌بار جز به گامِ تجربه و مشعلِ خرد، پهنۀ پرآشوب کنونی و هزارۀ سوم را درنوردند. / قربانت، سیاوش

زندگی آتشگهی دیرنده پابرجاست. / گر بیفروزیش، رقص شعله‌اش در هر کران پیداست. / ورنه، خاموش است و خاموشی گناه ماست.

تو قامتِ بلندِ تمنایی؛ ای درخت!

«منم آرش، - / چنین آغاز کرد آن مرد با دشمن؛ - / منم آرش، سپاهی مردِ آزاده، / به تنها تیرِ ترکش، آزمونِ تلختان را اینک آماده. / مجوییدم نسب، - فرزندِ رنج و کار؛ / گریزان چون شهاب از شب، / چو صبح آمادۀ دیدار.»