سیاوش کَسرایی (۵ اسفند ۱۳۰۵ – ۱۹ بهمن ۱۳۷۴) شاعر و از اعضای کانون نویسندگان ایران و از فعالان سیاسی چپ‌گرای تاریخ معاصر ایران بود. کسرائی دانش‌آموخته دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران و از بنیان‌گذاران انجمن ادبی شمع سوخته بود. او سالیان دراز در حزب تودهٔ ایران فعالیت داشت.

او سراینده منظومهٔ آرش کمانگیر، نخستین منظومه حماسی نیمایی است. کسرایی یکی از شاگردان نیما یوشیج بود که به سبک شعر او وفادار ماند. از جمله مجموعه شعرهای به‌جای مانده از سیاوش کسرایی، می‌توان به مجموعه شعر آوا، مهره سرخ، در هوای مرغ آمین، هدیه برای خاک، تراشه‌های تبر، خانگی، با دماوند خاموش و خون سیاوش اشاره کرد
کتابشناسی:
. آوا. تهران: نیل.
- آرش کمانگیر.
- خون سیاوش.
- با دماوند خاموش. 
- سنگ و شبنم.
- پس از زمستان در آبادی ما.
- خانگی. تهران.
- چهره مردمی شعر نیما.
- به سرخی آتش، به طعم دود.(به اسم مستعار شبان بزرگ امید)
- از قرق تا خروسخوان. 
- آمریکا. تهران
- چهل کلید.
-  تراشه‌های تبر.
- هدیه برای خاک.
- پیوند. کابل.
- ستارگان سپیده دم.
- مهره سرخ.
- در هوای مرغ آمین: نقدها، گفتگوها، و داستان‌ها
- هوای آفتاب: واپسین سرودهه