یادداشت محمد ابراهیمی

        سیاوش کسرایی شاعر درجۀ یکی نیست؛ امّا آن‌چه او را به جایگاهی قابل‌توجه در شعر معاصر فارسی رسانیده، منظومه‌های بلندی‌ست همچون: «آرشِ کمانگیر»، «قصیدۀ درازراهِ رنج تا رستاخیز» و همچنین «مُهرۀ سرخ». البته از شعرِ «والا پیامدارِ!» او نیز نباید گذشت؛ شعری که با صدای فرهاد مهراد عجین شده و در خاطر خیلی‌ها نقش بسته است.
امّا گلایه‌ای هست از انتشارات مروارید: «بر اشتباهاتی که ویراستار در این کتاب مرتکب شده چه نامی می‌توان نهاد به جز جنایت علیه شعرِ سیاوش کسرایی؟ هر کسی که این کتاب را تهیه کند از همان آغاز، باید قلم به دست بگیرد و دم به دقیقه کلمه‌ای را اصلاح کند. از انتشارات مروارید توقع خیلی‌بیشتری می‌رفت... .»
این نسخه از اشعار کسرایی را به هیچ‌وجه پیشنهاد نمی‌کنم.