اولین بار بود که ادبیات روسی می خوندم. به نظرم برای شروع گزینه ی خیلی خوبی هست. واقعا شوکه شدم از قلم گوگول، حتی اگه بگه دماغ فردی توی نون فرد دیگری پیدا شده و بعد به صورت افسر در شهر می گرده، باور پذیره. داستان هاش بوی زندگی می داد. شبیه زندگی خودمون. هیچ و پوچ و غم انگیز. اصلا نمیشه توصیف کرد چقدر این کتاب جذاب نوشته شده. اصلا. 
      

        خب راستش، این کتاب، از اون کتاب هاست که نمیشه یه بار بخونی و کامل بفهمی، و وادارت می کنه چند سال بعد دوباره بخونیشون. 
پس صد البته من ۱۴ ساله از یه همچین کتاب سختی، برداشتم ممکنه خیلی قابل استناد نباشه ولی خب. 
داستان از زبان راوی هاااا، روایت میشه و یک راوی نداریم. این طوریه که یک فردی که هیچوقت قرار نیست بفهمین کی بوده، به صورت یک گزارش، داستان زندگی فردی به نام لنی فایفر رو می گه. و در این گزارش ممکنه گاهی یک جمله، گاهی یک پاراگراف و گاهی چندین صفحه، راوی عوض بشه و داستان و زندگی لنی از زبان یکی از کسانی که می شناسنش روایت بشه. 
کتابی که نیست که خیلی ها بپسندن و نمی تونم بگم پرهیجانه، ولی امان از قلم نویسنده. 
خیلی خیلی نو و متفاوته و واقعا ساختار جمله هاش، جذب ات می کنه و باعث میشه کتاب رو ادامه بدی. حتی با اینکه چند راوی داره و زمان عقب و جلو میره. 
باید موقع خوندن این کتاب به زمان ها و الی الخصوص سال ها، دقت کنید؛ چون یه موقع دیدید بعد از اینکه یه نفر مرد، تو پاراگراف بعدی زنده باشه چون اون پاراگراف قبل تر روایت میشه. 
و در نهایت باید بگم در این کتاب،‌هاینریش بل از یه طنز تلخ استفاده می کنه و ریاکاری های مسئولین کلیسا و یا افراد قدرتمند رو که فقط به فکر سود و منفعت خودشون ان رو، به تصویر می کشه. 
همین. (^ー^)
      

        یه دوره بود فقط ژول ورن می خوندم. اون دوره خیلی خیلی دنبال این کتاب بودم ولی پیداش نکردم. تا اینکه چند ماه پیش بالاخره خریدمش. دقیقا حس و حال همون روزایی رو داشت که دیوانه وار از ژول ورن می خوندم. کلا سبکش باحاله به نظرم. همه چی رو خیلی علمی بررسی می کنه. (این قسمتش ممکنه برای یه سری ها اذیت کننده باشه.)
این یکی داستان گیر افتادن یک کاپیتانی تو یه جزیره است که بچه هاش سعی می کنن با کمک گرفتن از یه خانواده پدرشون رو پیدا کنن و تو این راه کلی سختی رو پشت سر می ذارن. 
در کل به نظرم باحال بود. 
      

        ادیسه زمان. 
به شخصه از خوندن  آثار آسیموف بیشتر لذت می برم، ولی خب کلارک هم برای خودشون جای به خصوصی در قلب من دارند. (جالبه بدونید آقای آسیموف و کلارک با هم قرار گذاشته بودند که هر وقت ازشون سوال میشه که کدومشون بهتره بگن اون یکی دیگه. یعنی آقای کلارک بگه آسیموف، و آسیموف بگه کلارک)
داستان از جنبه ها و دیدگاه افراد متعددی روایت میشه که خب به جذابیت کار اضافه می کنه به نظرم. دو اینکه طول زمان داستان، یعنی از زمانی که شروع میشه و تا وقتی که در فصل سه تموم میشه، زیاده و شما مردن افراد به خاطر پیری، و بچه های اون ها و آینده ی شخصیت ها رو می بینین. سه اینکه مکان روایت داستان هم تغییر می کنه. یکبار در بیابان، یکبار در میر(اسم دنیای دیکه) و یکبار در زمین و ...
در کل یکی از جذاب ترین ها بود هرچند که روندش یه کمی کند بود و برام تموم کردنش یه کوچولو اذیت کننده. 
      

        الان که دارم این یادداشت رو می نویسم، از خوندن کتاب خیلی گذشته اما جزء معدود کتاب هایی بود که داستانش تو ذهنم حک شد. 
اگر درست یادم باشه، داستان درباره مردی بود که زندگی بی هیجانی داشت و با درخواست اینکه دوستش تلاش کنه بکشدش، می خواست به زندگی اش هیجان ببخشه. 
به جرات می تونم بگم ایده ای به شدت ناب داره و تقریبا شبیه هیچ ایده ای که تا بحال دیدید نیست. 
و اگر با سبک ژول ورن(پدر داستان های علمی تخیلی) و کتاب های علمی تخیلی اون آشنا باشید، متوجه میشید این کتاب به هیچ عنوان شباهتی به اون سبک نداره و داستان کاملا واقع گرا است. 
یه چیزی که هیچ وقت درباره این کتاب یادم نمی ره، نحوه شروعش هست. وقتی این کتاب رو خوندم حدود ۱۰ سال سن داشتم و خب نحوه شروع این کتاب با بقیه کتاب هایی که خونده بودم و الی الخصوص کتاب های خود ژول ورن فرق داشت، و اگر درست یادم باشه، دو سه صفحه اول رو دوبار خوندم. 
در کل یکی از جذاب ترین کتاب هایی هست که می تونید بخونید و واقعا لذت ببرین..

پ.ن. سبک آثار ژول ورن رو با این کتاب تعیین نکنید. 
پ.ن.۲ امیدوارم این یادداشت مفید بوده باشه. 
      

        مثل اینکه خانم رولینگ علاقه ای زیاد به شکستن دل طرفداراش داره. 
آخه چرا؟
چرا باید در ۵ کتاب تماااااام، ما رو گول بزنی و یه شخصیت رو بد جلوه بدی و بعد فقط وقتی که کشتیش، روی **خوب** واقعیش رو نشونمون بدی. چرا؟
یکی از قشنگ ترین ها و غیر قابل پیش‌بینی تر ین ها بود واقعا. محو خوندنش شدم. 
      

        البته که درباره کتاب هری پاتر یادداشت های زیادی نوشته شدن و احتمالا نظر من توی اون همه نوشته اصلا دیده نشه،ولی خب این شاهکار به من اجازه نمی ده که بدون نوشتن نظرم نسبت بهش، برم سراغ کتاب بعدی. 
توی یه جمله بخوام خلاصه کنم،باید بگم:
موقع خوندن آخرین کلمه های کتاب، عمیق ترین لبخندی که تابه حال زده ام، رو لبم بود. 
      

        کتاب چهارم هری پاتر. 
واقعیش موضوعش به نسبت بقیه جلد ها، الی الخصوص جلد قبلش، کمتر برام جذابیت داشت. ولی واقعا کشمکش شخصیت های رون و هرماینی، ستودنی هست و اتفاقاتی که درباره رابطشون و دوستی شون تو این قسمت می افته، تاثیرات زیادی در کتاب های آینده داره.
در این کتاب شخصیت ها بزگتر شدند و پا به دنیای نوجوانی گذاشتند که همین باعث میشه داستان کم کم بالغ بشه و بلوع رو تو شخصیت ها به درستی حس کرد. 
همچنین پایان این کتاب به قدری شوکه کننده و غیر قابل پیش بینی بود که هر بار که می خونمش، باز هم شوکه می شم. 
کی فکرشو می کرد بارتی کراوچ پسر، زیر سر تمام ماجرا ها باشه؟
      

        هر چند که این کتاب توسط خود جی کی رولینگ نوشته نشده، اما میشه اون رو به عنوان قسمت ۸ کتاب های هری پاتر قبول کرد. هر چند که داستانش به هیج عنوان با داستان های خود خانم رولینگ برابری نمی کنه اما اگر یک پاترهد باشید، از دیدن آینده شخصیت های مورد علاقتون و بچه هاشون لذت می برین. در ضمن این کتاب در واقع یک نمایشنامه است و خوندنش رو یه مقدار کمی، کمتر لذت بخش می کنه. 
      

        جلد سوم هری پاتر و پرطرفدار ترین اون. 
شخصیت ها چیزی بین کودک و نوجوونن که باعث جذاب تر شدم داستان میشه. همچنین به نظرم یکی از پیچیده ترین معما ها متعلق به این کتابه. هرچند که باید دقت بشه تا سیریوس و سوروس رو باهم قاطی نکنید 😉