تلاش جالبی بود برای اضافه کردن یک جلد به جلدهای قدیمی تر. اینجا با بچه های هری و دوستاش، مواجهیم و  قهرمان‌های اصلی دوباره نوجوان ها هستن‌. البته به مراتب از ۷ جلد قبلی ضعیف تر بود.

«هری پاتر و فرزند نفرین شده» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/82166
          

            شاید اگه نمایشنامه نبود بیشتر دوسش داشتم و طبیعتا اگر ترجمه ی ویدا اسلامیه نبود خیلی بیشتر دوسش داشتم ولی به هر حال بیشتر از یک داستان جدید و جالب ، برام حکم اسپین آفی ضعیف از مجموعه ای قوی  رو داشت که دوسش داشتم و به جرعت میتونم بگم بخشی از عمرم رو به کمک اون گذروندم. لیاقت ۲/۵ ستاره رو داره ، صرفا به این خاطر که خاطرات خوش اون روزهای خوندن مجموعه ی اصلی رو برام زنده کرد.
یک توصیه ی دوستانه به دوستان زیبا رویی که قصد خوندن این کتاب رو دارن : عاجزانه ازتون خواهش میکنم به خلاصه هایی که ازش هست اکتفا کنین و کل کتاب رو نخونین و اگر خیلی اصرار دارین کامل بخونیدش ، قبلش مطمئن بشین که کل مجموعه رو حداقل دوبار خوندین🙂👍
          

            جدای از اینکه نمایشنامه بود و شاید برای کسایی که به رمان خوندن عادت دارن متفاوت بوده باشه...
اگه میخواست اینجوری ادامه پیدا کنه ای کاش اصلا نوشته نمی‌شد
نه فن فیکشن بود نه داستان اصلی
          

            من با ترجمه‌ی ویدا اسلامیه خوندم که واقعا خوب نبود. خیلی ضعیف‌تر از ترجمه‌ی مجموعه‌ی اصلی.
خود قصه را هم خیلی دوست نداشتم. حس مسخره‌بازی داشتم به اتفاقات تا ماجراجویی. البته نمی‌دونم اینکه دیگه نوجوان نیستم چقدر تو این قضاوت مؤثره. :)
فکر می‌کنم اگر نمی‌خوندمش اتفاق بهتری بود. 
          

            پیشنهاد میکنم بخونیدش! 
من شخصیت هارو اینجا خیلی دوست داشتم... آلبوس پاتر که با پدرش خیلی متفاوته و این باعث ایجاد ماجرا های هیجان انگیزی میشه.. اسکورپیوس  مالفوی که خیلی مهربونه.. هری که با مشکلات پدر بودن روبه رو شده و دراکو مالفوی که آدم خیلی بهتری شده و اینجا احساساتش رو بیان میکنه. هرمیون و رون و جینی هم که به نوع خودشون عالی بودن♡ و داستان هم که به نظر من جالب بود. 
موضوعاتی که خیلیا ایراد گرفتن این بود که به صورت فیلمنامه ست و راجب بچه های شخصیت های اصلیه تا خودشون ولی من هیچ مشکلی نداشتم و تونستم خیلی عالی با کتاب و شخصیت ها ارتباط برقرار کنم و داستان برام خیلی قشنگ بود:>>>>>

          

            جدای از اینکه نمایشنامه بود و شاید برای کسایی که به رمان خوندن عادت دارن متفاوت بوده باشه...
اگه میخواست اینجوری ادامه پیدا کنه ای کاش اصلا نوشته نمی‌شد
نه فن فیکشن بود نه داستان اصلی
          

            هری پاتر و فرزند نفرین شده راجع به ۲۰ سال بعد از شکست ولدمورت هست که هر کدوم از نقشای اصلی و فرعی زندگی آرومی دارن، بدون نیاز برای جنگ.
عاشق دوستی آلبوس با اسکورپیوس شدم، و اینکه آلبوس هم خیلی شبیه باباشه هم خیلی متفاوت. 
بعد ۲۰ سال هنوز شوخی‌های همیشگی‌شون هست که آمیخته با مسئولیت‌های زندگی (که فقط شامل نجات دنیا نیست) دیده میشه
هم باهاش خندیدم و هم ناراحت شدم، حقیقتا امیدوارم از اینم فیلم بسازن.
          

            اینکه یه روز صبر کردم و بعد شروع کردم به خوندش فقط به این دلیل بود که خیلی می ترسیدم به خوبی داستان های قبلی نباشه. اما بالاخره نتونستم با این وسوسه که می تونم دوباره تو اون دنیای جادویی باشم و تمام اتفاقات و از قبل ندونم کنار بیام و شروع کردم به خوندنش. اولش به نظرم اومد نه نه نه نه. اصلا و ابدا. حتا یه جایی گذاشتمش کنار ولی فقط واسه چند دقیقه. آخه نمایشنامه بود و خیلی فرق داشت با اون همه جزییات شگفت انگیزی که بهشون عادت کرده بودیم. و اینکه داستان درباره ی هری، هرمیون،رون، جینی و حتا مالفوی نبود، درباره ی بچه هاشون بود. من تند تند می خوندم تا برسم به صفحه هایی که مربوط به دوستان کودکی خودم بود نه بچه هاشون اما از یه جایی به بعد میخکوب شدم. دنیای جادویی منو فراگرفت و دیگه نتونستم بذارمش زمین تا تموم شد.
من داستان های فانتزی و جادویی زیادی خوندم از بچگی تا حالا، اما بدون شک هری پاتر بیشترین تاثیر و روم گذاشته و دنیاش از تمام دنیاهای دیگه ای که داستان ها و قصه ها برام ساختن جادویی ترین و شگفت انگیز ترینه.
هر چیزی که بتونه لحظه ای اون حس ناب بودن در تمام سوراخ سنبه های هاگوارتز، قطارش، سکوی نه و سه چهارم، ارتش دامبلدور، شنیدن حرف های دامبلدور و حس کردن عشق ناب اسنیپ به لیلی رو زنده کنه ارزش خوندن و داره. تا ابد. تا همیشه.
فقط حیف که نشد از همه بشنویم، من خیلی منتظر دیدن هاگرید و لونا بودم ولی هیچ اثری نبود ازشون.