عاشق لهجه دیالوگ هاشون بودم.
خیلی شیرین و دلچسب بود. و مطمئنم خیلی از نوجوان ها ازش لذت میبرن و خوششون میاد
ولی پایان بندی کتاب خوب نبود رها شده بود و یه جورایی پایان باز بود.
و خب فکر نمیکنم برای نوجوان این پایان جالب باشه چون خودم توی اون دوران میخواستم ثمر آخر کتاب برام واضح باشه.
      

        قلم آقای مستور برام خیلی دوست داشتنیه.
کتاب کوتاه و جالبی بود فکر کنم. کوتاه ترین کتابی بود که خوندم در  چیزی حدود ۵ ساعت پراکنده در یک روز ولی عالی بود.
انقدر تصویر سازیش خوب بود که هر صحنه برام مثل یه فیلم پلی میشد.
این کتاب پر بود از شخصیت و داستان که به نظرم خیلی قشنگ بهش پرداخته شده بود.

      

        خیلی جالب بود و واقعا روان و خوش خوان.
کتاب در عین حال که ساده و بیدون پیچیدگی خاصیه ، اما جذاب و دوست داشتنیه.
انقدر قشنگ غرق میشی تو روزمرگی یه زن که تکرار کارها اصلا اذیت نمیکنه.و به نظرم این از قدرت قلم نویسنده است.
من که لذت بردم.
      

        حقیقتا قلم نویسنده نسبت به دوتا کتاب قبلی و مخصوصا کتاب اول پیشرفت چشمگیری داشت.
و خیلی از نواقص و فانتزی هارو معقولانه درست کرده بود.
واقعا غیر قابل پیش بینی و جذاب بود‌.
فقط چیزی که اذیتم میکنه این بود که چرا سراسر کتاب نا امیدی موج میزنه.
چرا یه کم امید و القا نمیکنه.
و همش از نیروهای نظامی جانب داری میکنه و تحلیل شبهات.
نه اینکه بد باشه اما مستقیم گفتنش حس جالبی به خواننده نمیده برای من که اینجور بود.
مورد بعدی هم اینکه کاش از گفتن مداوم مریضی و بیماری شخصیت دست برداره.
بعد از چند ماه هنوز از خواب بیدار میشه زخم گردنش درد میکنه.
یه کم جالب نبود این قضیه که توی هر سه کتاب هم تکرار میشد.
یکی از نقاط قوت دیگه اش هم این بود که مشخص بود واقعا مطالعه و پژوهش درباره لبنان و اسرائیل انجام شده و پانویس ها واقعا عالی بودن‌
ولی با همه ی خوب و بدی های کتاب خوندنش لذت بخش بود، فقط کاش امید در اون بیشتر دیده میشد‌.
      

        بزرگترین وجه تمایزش این بود که کاملا پختگی قلم نویسنده نسبت به جلد اول حس میشد.
و نسبت به جلد اول از اون فانتزی و مسخرگی درآمده بود.
البته همچنان به نظرم بخش هایی از آن خیلی اغراق آمیز بود 
شروعش هم دوست نداشتم تا صحفه ۱۰۰ الی ۱۵۰کتاب به زور خوندم آن هم چون اصولاً از نصفه رها کردن کتاب بدم میاد و گرنه کشش و جذابیتش کم بود و خیلی رو مخ.
اما بعد کشمکش داستان که شروع شد ،جذاب شد و افتادن داستان در لایه های هیجان و ترس قشنگ بود و میخ کوبم کرد.
البته خیلی نتونست حس های ترس و ناراحتی و بهم القا کنه
مخصوصا مرگ سارا حس غم رو نگرفتم از نوشته اش
ولی توصیفاتش خوب بود.
اون صد صفحه چند روز کشید ولی مابقی سریع نصف روزه  خوندم.


در ضمن امیدوارم در جلد سوم خبری از تهوع نباشه دیگه حالم از این کلمه بهم میخوره خیلی هی تکرارش میکنه🤢😑
      

        کتاب قلم خوبی و غیر قابل پیش‌بینی داشت.
فضا و جهت دهی هم عالی که نه ولی قابل قبول بود.

به هوای رمانی قوی شروع کردم ولی   اتفاقات و صحبت ها منم یاد رمان های اینترنتی دوران نوجوانی انداخت.پایانش افتضاح بود، دیگه خیلی فانتزی و گوگولی بود.
زیادی فانتزی بود و خب بعد چند وقت خوندن  یک رمان اینترنتی و بدم نمیاد.
ولی اینکه به هوای رمان قوی برداشتم ولی فانتزی از آب دراومد و دوست نداشتم😕


یک چیز دیگه هیچ وقت بعد یک کتاب قوی همچین کتابی نخونید
من بعد قلم آقای مستور خوندم، حسابی حالم گرفته شد😬
      

        من کسی بودم که یک عمر
از فلسفه منطق حکمت کلام و هر درس نظری فراری بودم.
واقعا هم به روحیه ام نمیخوره
ولی آقای ابراهیمی با این کتاب و شناختن ملاصدرا کاری با من کرده
که دلم میخواد یکی به زبون ملا صدرا بهم حکمت کلام درس بده‌.....
واقعا لذت بردم.
قلم استاد که تعریف نداره شناخته شده است
ولی در قوی بودن قلمشون همین بس که جوری دیالوگ هارو نوشتن و از کلمات استفاده کردن و فلسفه توضیح دادن
که انگار خودشون یکی از شاگردان ملاصدرا در اون زمان بودن‌.
واقعا لذت بردم
خدا روحشون و قرین رحمت کنه
مسلما روح بزرگشون در قلم شیرین کتابشون موثر بوده
مطمئنم نادر خان بعد نوشتن کتاب خیلی حالشون خوب بوده🙃🙃
      

        یادمه این کتاب و وقتی نوجوان بودم خوندم.
پایانش و نتونستم حدس بزنم.
ولی تا چند وقت حالم بد بود....اصلا دوستش نداشتم.
البته خب مناسب اون سن هم نبود،
برای همین نظر تخصصی نمیتونم بدم🙃
      

        قلم و توصیفات‌شون خوبه و جذاب.
ولی پراکندگی و فلش بک هاش خوب نیست آدم اذیت میشه حین خوندن.
هی بپر عقب هی بیا حال 
بعضی جاها هم انقد طولانی توصیف میکنن آدم حوصلش سر میره‌
و اذیت کننده ترینش تیکه پراکنی و به سخره گرفتنِ اعتقادات و باورهای افراد مذهبی در لفافه هست.
که ماشاالله تعدادش کم نیست.
شبهات و گیرهای بیخود در جامعه که هر آدم عاقلی هم میفهمه اشتباه هست رو چنان با جدیت نوشتن و طول دادن بهش و گاها توهین میکنن که کاملا برای من مشخص شد این حرفهای که در جامعه هست رو چه کسانی پشتش هستن...
دریغ از بیدارشدن آدمی که خودش و به خواب زده


و در کل کتاب تلخی هست... این درسته  که قلمشون انقد قشنگ تصویر سازی کرده که این تلخی قشنگ ملموس هست برای آدم.
ولی در کل اصلا و ابدا ابن حجم از تلخی و نمیپسندم
دوست دارم وقتی کتاب میخونم حالم خوب بشه و بهم نشاط بده
نه اینکه از شدت تلخی حالم بد بشه تا چند ساعت ‌....
و اصلا اینو دوست ندارم
      

        اینکه حرف انقد راحت تو روستا میپیچد و انقد همه پشت هم حرف میزنن.
بدون اینکه به این فکر کنن اینکار غیبت و از گناهان بزرگ هست
خیلی برام جالبه.
و جالب تر اینکه هنوز فضای بسیاری از روستاها همین طور هست
اینکه دوستان میگفتن با اومدن تکنولوژی فضای روستاها عوض شده و حال و هوای گذشته رو نداره، درست هست ولی در این یک مورد اینطور نیست همچنان عین باد حرف میپیچه همه پشت هم حرف میزنن و.......
و اینجاش بده که نه تنها به عنوان گناه کبیره دیده نمیشه بلکه خیلی مسئله عادیه و کسی ناراحت نمیشه چون خودش هم همین کار رو میکنه😑😕