جمالزاده، تو شاید روشنفکر نباشی، ولی زبون این مردمو خوب بلدی
      

        روایت تاریخ در قالب داستان های مهیج اونا رو تو ذهن من خیلی موندگار میکنه، نادر ابراهیمی خیلی مطالعه میکنه ولی انقد یه جاهایی ماجرای واقعی مث فیلم هندی میشه که تو میمونی این جزئی از داستان واقعیه یا نه
      

        سنگی بر گوری رو خیلیا جسورانه میدونن، اما من چیزی که دیدم بی تفاوتی نسبت به هر آنچه غیر از رسوندن مقصود و رسیدن به مقصد نویسنده بود.
      

        باید خونده شن این کتابا
این کتاب چیزی کم نداره واسه جا انداختن مفهوم و ارزش آزادگی در ذهن انسان
      

        یاداور رنج  :) 
      

        کتاب رنگ و بوی روضه و محبت اهل بیت دارد، ۵ ستاره  را به خاطر همین گرفت. همونطور که خود نویسنده انتظارش از کتابش همین بوده، اثبات محبتش به این خانواده و جار زدن این محبت. 
❤️کسی نگذاشت «جانم» پشت اسمش بعد پروازت
دلیل گریه‌های او مرور خنده‌های تو
      

        نه، دوست نداشتم واقعا.  این که من  کتابو بدون وسواس انتخاب کردمم  جالب نبود. پیش خودم گفتم به هرحال شاید خبرنگاره و  ظرافت دید خوبی داشته باشه تو سفرش، ولی محتوی غیر از موارد انگشت شمار حرف جالب و جدیدی نداشت و همینطور مطالب تا حد ممکن بدون نظم و فصل بندی خاصی اورده شده بودن.
      

        این کتاب رو در جوگیر حالت ممکن خوندم، همراه دزیره سمفونی بتهوون گوش دادم،  شیر عسل  گرم خوردم ، حتی گاها حس می کردم مریضم و می موندم تو تخت تا مراسم های دوست نداشتنی تموم شن.
کتاب که عالیه ولی راجع به ترجمه و  مترجم باید بگم خواهش می کنم پیشگفتار  مترجم رو نخونید 🥲🥲🥲
      

        صرفا برای کسایی که یادداشتای بلند رو به هر دلیلی نمی‌خونن: خوندن این کتاب براتون خاطره می‌شه🥲🥲 
      

        جلد ۶ یک کتاب رو که نمیشه معرفی کرد. مثلا کسی هست که برای شروع خوندن آتش بدون دود نظرات جلد ۶ براش مهم باشه؟!
یا اصلا  کسی تا جلد ۵ خوندن باشه و بیاد ببینه خوب کتاب بعدی چه جور کتابیه، بخونمش یا نه😅
بنابراین حس می‌کنم اگه فقط بگم دم نادر ابراهیمی گرم کافیه.
دم نادر ابراهیمی گرم.
      

        بیشتر از ۱۰ سال از خوندن این کتاب می‌گذره و در حالیکه  محتواش رو تقریبا فراموش کردم بازم شیرینی لحن و زبان کتاب کاملا تو ذهنم ثبت شده😊
      

        این کتاب بیشتر از کتاب های قبلی احساساتم رو نشونه گرفت و از این نظر دوستش داشتم، کتابی رو که اشکم رو در بیاره دوست دارم.
ولی یه ضد حال داشت برای من، اونم این که حجم زیادی از نکات اخلاقی  رو در قالب گفتگو ها می‌خواست بیان کنه.
منِ مخاطب در حالی که داشتم از کشش داستان و اتفاقات لذت می بردم یهو حس می‌کردم دبیر پرورشی اومده وسط کلاس ادبیات و نمی‌ذاره داستانِ دبیر ادبیات تو ذهن من بشینه.
خیلی وقت ها خودِ داستان ها به قدر کافی درس توشون هست.

      

        یکی از کتابایی که به خاطر تعریف زیاد دوستانم خوندم ولی دائم باید خودمو مجبور می‌کردم بفهممش و باهاش ارتباط بگیرم. کاملا متوجه بودم پر از حسه ولی انگار نشد که من دوستش داشته باشم، اسامی سختِ توی کتابم بی تأثیر نبود. با این حال کتاب پر بود از مفهوم و احساس. ضمنا خوندنش خالی از لطف نبود که فهمیدم دیگه نباید سراغ  این سبک برم:/
      

        جذاب ترین اتفاق در مورد این کتاب، راویِ کتاب بود. با اینکه سفرنامه ست اما احوالات راوی و نوع حرف زدنش در مورد مسائل و اصلا همینکه توی اون عصر قلم دست گرفته و مدام خاطرات این سفر رو ثبت کرده برای من جذاب تر از خودِ سفر بود. در کل قلمِ خوبِ یک نویسنده ی خانم که جرئت نوشتن داشته باشه من رو به وجد میاره. حتی اگه محتوی به نظر قابل توجه نیاد. با این حال نکته جالب بعدی همه ی سختیای عجیبی بود که باید برای یه زیارت و سفر ِساده ی امروزی تجربه می‌کردن. اینکه چقدر یه سفر می‌تونسته براشون مهم باشه که اینهمه سختی بکشن توی راهش!
      

        این کتاب رو توی قفسه ی قدیمی کتاب دیدم، سوال رو مطرح کرده (چه باید کرد؟)و خیلی واضح جواب داده. مختصر و بسیار مفید.