من عاشق زن های گام اول انقلابم،  انها بارهاو بارها  به تنهایی گریه کرده اند و هیچ آدمی گریه هایشان را ندیده است. انگار از ازل روی پیشانی اشان توشته بود؛"  تنها ولی محکم.." خدای من ببین، روایت هایشان دستت را می گیرد وتورا به الفبای  خلق حماسه ی معاصر و اوج سختی های کار مبارزاتی می برد.  سختی هایی از جنس حقیقت زمانه، از جنس بحران، سختی  هایی به  وقت آرمانخواهی. سختی هایی که اثبات می کند اشرف السادات یک زن پیش فعال نیست، یک زن دغدغه مند مبارز است و تنها گریه کن،در تصویر و ترسیم   یک زن از میان هزاران زن مبارز گام اول،موفق بوده است.گویی خیلی وقت بود که  مادرانگی های جهان مبارزه در اشباع  روایت های عاشقانه ی همسران شهدا گم شده بود... در یافته ام که اگر می خواهم روایت علی اکبر های روح الله را بخوانم   ، اول به سراغ  مادرهایشان  بروم، همیشه پای یک "مادر" در میان است... 

راستی  ، مجموعه اشعار حماسی در انتهای کتاب، روضه های مادرانه ی مقاومت بود.. 
و مابا ان قسمت که می گفت،  حماسه بی زن و زن بی حماسه بی معناست، با جمعی از دوستانمان،  دست جمعی گریه کرده بودیم... 
      

        آیت الله حائری از اون  اساتیدیه که حرفای  پیچیده رو در غالب مثال های روان برامون استخراج می کنه، ادبیات آیت الله حائری یک دنیای دیگست اصلا. نوشته هادر عین  روان بودن عمیق هستند و در عین عمیق بودن روان، اگر جایی از سنگر انقلاب مشغول خدمت هستید، توصیه می کنم  مجموعه ای از کتاب های ایشون  رو مطالعه کنید، یک استاد راهنمای  مجتهد عالی برای اونایی که  اندر خم کوچه ی مومن شدن به دنبال کسب معرفت هستند... 
      

        من فکر می کنم، "احساس کافی بودن"  ، "تفاوت طمع و تلاش"  ، و تصمیم های جامع الاطرافی که به دیگران آسیبی نزند را در ماجراجویی ساده و جالب این کتابچه  برای کودکان می توان دریافت.  مفاهیمی که تصویر پردازی های کتاب هم با نمره ی قابل قبولی  ، مکمل شناختی ان بوده اند. برفی می خواست بزرگ و بزرگتر شود و نتیجه ی تصمیم ناشیانه اش را دید، در حالی که پشمی اورا همانطور که بود دوستش می داشت.. در این قصه ی کوتاه و ساده، روزنه ی  امید هم  برای کودک تصویر می شود،  به این که همیشه راهی برای جبران وجود دارد، باید خودت به استقبالش بروی... 
 #کودک
      

        انگار بچه شده ام... انگار روحم دارد ذوق مرگ می شود از سادگی و بی الایشی قصه پردازی های این کتابها.. برخی از کتاب های رده ی کودک و نوجوان، بسیار عمیق و جالب اند.. شما در کتابچه ای مثل این کتاب، تنها با قصه ای کوتاه برای کودکان مواجه نیستید، بلکه اگر گوینده، قصه گو و خواننده ای بزرگسال نیز باشید،همزمان  با قصه ای  بزرگ  وعمیق  مو اجه اید،برای کودکان  می خوانید اما توی دلتان لبخند وقه قه ای پت و پهن خواهید زد ..مصطفی رحماندوست در این کتابچه ی جالب و کوتاه ،  دست بچه ها را می گیرد و از جهان روزمره ی لاک پشت ها و تغییری که تصمیم می گیرند در زندگی اشان ایجاد کنند، تصورات  و خیال های حیات شناسی لاک پشت ها حرف می زند، آن گونه که بچه ها درک می کنند، خب لاک پشت ها هم آدم هستند دیگر... 
و دست بزرگسالان را می گیرد و  با انها از لاک تنهایی حرف می زند، به بیرون آمدن از آن، به شجاعت بیرون آمدن از آن... 
راستی، بهتان گفته بودم که از نوجوانی، نام مصمطفی رحماندوست  را که بر کتابها می دیدم، عمو مصطفی خطابش می کردم؟ همانطور که در جوانی،  شهید آوینی را عمو مرتضی؟...  :) 
      

        بااین که بوکر گرفته ولی بنظرم رده ی سنی خاصی میخواد، به نوجوانان توصیه نمی کنم. پیوستار داستان  قوی بود. 
      

        از اونجایی که کلا کودک درونم  اهل پروازه ، پس از مدت ها دوری از کتاب های این رده ی سنی، بااین کتاب  روحم دوباره به وجد اومد. محتواش اگه با لحن ماجراجویانه و بانشاط خونده بشه، نفوذ محتوایی خودش رو میذاره و شماهم با بچه ها به  دنیای خیال و حلاجی کودکانه سفر می کنید.بنظرم بیشتر برای بچه هایی مناسبه که هنوز کشششون به سمت کتاب خوندن رو کشف نکردن، ضمن این که این جانبخشی جالب در این رده ی سنی، احترام متقابل به کتاب رو هم به همراه داره.   من از کاراکتر  پردازی گرافیکیش خوشم اومد اما از رنگ پس زمینه ی جلد نه چندان،بنظرم می تونست رنگ پس زمینه ی مناسب تر دیگه ای رو هم جلب کنه .از دیگر  خلاقیت های  جلدش هم   که برای این رده ی سنی جالبه،ردّ یه قاچ  واقعا جویده شده از جلد بود که در گوشه ی پایینی  یکی از جلد ها، خودنمایی می کرد:) ✓.