واقعا چرا ؟چرا بعضی از پاییزهایی که از پایان  حرف می زنند  ،  جایزه جلال می گیرند و ده سال بعد ، بعضی از پاییزها یی که مژده ی  آمدن می دهند ، نه ؟  
به خاطر این که این  پاییز ی که از آن حرف می زنیم از ایدئولوژی اش روایت کرده و آن  یکی نه ؟
بالاخره  خود پاییز ،با کدام نگاه ادبی در به بند کشیدنش ،موافق تر است؟
راستش من ، پاییز آمد را یک روایت بدون روتوش دیدم ، و احساس کردم همان وقتی که ما را به مهمانی ماجراهایش می برد ،همان جاهم  هزینه ی ماجراجویی هایش را می پردازد.در متن تقریظی روی جلد ،کلمه ای بود به نام خجالت زدگی و داشتم فکر می کردم ،خجالت  ، مابین توصیفات این خواننده عزیز تقریظ کننده ،چه بیان ِ احساسِ دقیقی است . ماهم  البته نوع دیگری از خجالت زدگیِ دخترانه  را از خواندن این کتاب  تجربه کردیم  و نیشمان  در بین خیلی از سطور این روایت ها باز شد و حواسمان را جمع کردیم که یک وقت  موقع مطالعه اش  ،یکی این کتاب را در دستمان نبیند که متهممان کند به فانتزی زدن و از اینجور چیزهایی که خالقان کلمه" صورتی " بر سر زبان ها انداختند ،  انها روایت زنانه ی یک همسر شهید را مطابق استانداردها و سلایق روایی خودشان می خواستند و گاهی گمان می کنم اگر این کتاب متن تقریظ دریافت نمی کرد،به همان قضاوت های صورتی دلخواهشان ،دچارش می کردند‌.این شخصیت و هم سن و سال هایش ارزوهای مبارزاتی و گاها گوگولی مبارزاتی نسل مارا زندگی کرده اند و من  دلم برایشان تنگ می شود ‌ . چون ازاد و رها ،در غیر پاستوریزه ترین حالت ممکن ،وقتی که از کار جهادی در سنگ فرش کردن کوچه ها ، اش و لاش می شدند ،هیچ کس نبود که به انها بگوید کار مردانه نکن و تورو چه به این کارها،یاوقتی که  کیسه به دوش می زدند و کمک مردمی جمع می کردند و وقتی که پاسدار شدن هنوز خیلی جذاب  و مطابق نیاز روزگارشان بود .یاوقتی که با فهیمه سیاری های طلبه ،رفیق گرمابه و گلستان می شدند و  در روزگار آنها،  ادم ها ظرفیت و  وجودِ این عشق و عاشقی های  زمینی  را داشتند و در وجود ادم های اطرافشا ن ،به یک معنی  زیبا برای ادامه ی زندگی می رسیدند‌‌‌. و مهم همین که ،این زن  اعتراف نکرد اما تجلی یک معنی را در وجود مردی که عاشقش شده بود،پیدا کرده بود ‌.
      

        این کتاب  از اون روایت هایی بود که چسبید. بعد عقیق ِ شهید خرازی  حسابی  تو الگو پذیری های فرهنگی  دلم ،گردو خاک به پا کرد و بعدش غبطه خوردم که چقدر امثال داداش مصطفی های ما کم هستن که کار فرهنگی کنن و برای نوجوون ها وقت قائل بشن و بهش هویت بدن  .حتی دلم نمیاد به کتاب نقد کنم و  در این حد که اگه نقدی هم داشتم ،یادم رفته .  یه سطحی از در هم امیختگی روایت و جستار تو متن کتاب هست که باهاش حس گرفتم وخیلی  قشنگه ،نمیدونم از روایت کدوم بخشش بنویسم  ولی همینقدر بگم که  بعد خوندنش ،یه گروه جهادی با اسمشون تاسیس کردیم و با رفقام  یه تعداد بچه گربه  رو  دور خودمون  جمع کردیم ...
این شهید یکی از بهترین جوانان ایرانیه.
بعد ازخوندن کتاب  ،بارها به این فکر کردم که اگه شهید صدر زاده تو دنیای  هفت اکتبر به بعد هم  زندگی می کرد، چیکار می کرد،قاچاقی هم شده خودشو می رسوند به فلسطین ؟

      

        به طور کلی  اثر را می توان از چند نگاه مختلف از جمله نگاه های   جامعه شناسانه  ،ادبی ،هویتی ،روانشناسانه ،فرهنگی و... دید و از منظر هر کدام برای هر شخصیت به خصوص سه شخصیت اصلی داستان ، نکات زیادی نوشت .نام اثر و تدوین  مجزا و به هم پیوسته ی  قصه  ی هر شخصیت برایم جالب بود و هنر نویسنده  در توانایی همراهی و همذات پنداری با شخصیت ها به گونه ای که  در  اوهام و افکار هر شخصیت با نسبت خوبی   عمیقا ترکیب شده باشد، قابل لمس بود  .در نظم نامرئی  داستان هم   همین که با  برشی از ابعاد  حزین ولی قابل تامل  زندگی مشترک لیلا و میثاق  شروع شد و با روایتی  باز  از  همان قصه ی گره خورده  به پایان رسید ، به نوبه ی خودش زیبا بود‌.من فکر می کنم داستان در بیان  چاله های هویتی  و ارمان شخصی و اجتماعی ، به یاس ناخواسته ای هم مبتلاست و جهتی سرخورده و دائما محزون دارد ،گویی یک لنز محزون  با شیشه هایی  که نمی خواهد لکه هایش را پاک کند ،دست از سر هر شخصیت و این   قلمی که  دارد می دود بر نمی دارد ‌‌‌...
پس از مطالعه ، این   لنز محزون  را به گوشه ای  پرت کردم و جایی میان یادداشت هایم نوشتم ،با این که سن سالم  قد شخصیت های همین داستان است و تلاش های بیست و چند سالگی و منطق  مهاجرت به درون خود راگاهی در پرونده ی هویتی خودم هم  حس کرده ام  ...اما تعارف که نداریم ،وطن باید حال تمام بچه هایش را خوب کند  و چه زیبا و شور انگیز  می شود اگر که بهترین روزهای عمر بچه هایش ، در فراخوان همکاری  برای بهتر ساختنش  و به عبارتی  احیا و ترمیم  زیر ساخت های پیشرفت  عادلانه اش  ، سپری شود...
#پاییز_فصل_اخر_سال_نیست.:)
      

        من عاشق زن های گام اول انقلابم،  انها بارهاو بارها  به تنهایی گریه کرده اند و هیچ آدمی گریه هایشان را ندیده است. انگار از ازل روی پیشانی اشان نوشته بود؛"  تنها ولی محکم.." خدای من ببین، روایت هایشان دستت را می گیرد وتورا به الفبای  خلق حماسه ی معاصر و اوج سختی های کار مبارزاتی می برد.  سختی هایی از جنس حقیقت زمانه، از جنس بحران، سختی  هایی به  وقت آرمانخواهی. سختی هایی که اثبات می کند اشرف السادات یک زن بیش فعال نیست، یک زن دغدغه مند مبارز است و تنها گریه کن،در تصویر و ترسیم   یک زن از میان هزاران زن مبارز گام اول،موفق بوده است.گویی خیلی وقت بود که  مادرانگی های جهان مبارزه در اشباع  روایت های عاشقانه ی همسران شهدا گم شده بود... در یافته ام که اگر می خواهم روایت علی اکبر های روح الله را بخوانم   ، اول به سراغ  مادرهایشان  بروم، همیشه پای یک "مادر" در میان است... 

راستی  ، مجموعه اشعار حماسی در انتهای کتاب، روضه های مادرانه ی مقاومت بود.. 
و مابا ان قسمت که می گفت،  حماسه بی زن و زن بی حماسه بی معناست، با جمعی از دوستانمان،  دست جمعی گریه کرده بودیم... 
      

        آیت الله حائری از اون  اساتیدیه که حرفای  پیچیده رو در غالب مثال های روان برامون استخراج می کنه، ادبیات آیت الله حائری یک دنیای دیگست اصلا. نوشته هادر عین  روان بودن عمیق هستند و در عین عمیق بودن روان، اگر جایی از سنگر انقلاب مشغول خدمت هستید، توصیه می کنم  مجموعه ای از کتاب های ایشون  رو مطالعه کنید، یک استاد راهنمای  مجتهد عالی برای اونایی که  اندر خم کوچه ی مومن شدن به دنبال کسب معرفت هستند... 
      

        من فکر می کنم، "احساس کافی بودن"  ، "تفاوت طمع و تلاش"  ، و تصمیم های جامع الاطرافی که به دیگران آسیبی نزند را در ماجراجویی ساده و جالب این کتابچه  برای کودکان می توان دریافت.  مفاهیمی که تصویر پردازی های کتاب هم با نمره ی قابل قبولی  ، مکمل شناختی ان بوده اند. برفی می خواست بزرگ و بزرگتر شود و نتیجه ی تصمیم ناشیانه اش را دید، در حالی که پشمی اورا همانطور که بود دوستش می داشت.. در این قصه ی کوتاه و ساده، روزنه ی  امید هم  برای کودک تصویر می شود،  به این که همیشه راهی برای جبران وجود دارد، باید خودت به استقبالش بروی... 
 #کودک
      

        انگار بچه شده ام... انگار روحم دارد ذوق مرگ می شود از سادگی و بی الایشی قصه پردازی های این کتابها.. برخی از کتاب های رده ی کودک و نوجوان، بسیار عمیق و جالب اند.. شما در کتابچه ای مثل این کتاب، تنها با قصه ای کوتاه برای کودکان مواجه نیستید، بلکه اگر گوینده، قصه گو و خواننده ای بزرگسال نیز باشید،همزمان  با قصه ای  بزرگ  وعمیق  مو اجه اید،برای کودکان  می خوانید اما توی دلتان لبخند وقه قه ای پت و پهن خواهید زد ..مصطفی رحماندوست در این کتابچه ی جالب و کوتاه ،  دست بچه ها را می گیرد و از جهان روزمره ی لاک پشت ها و تغییری که تصمیم می گیرند در زندگی اشان ایجاد کنند، تصورات  و خیال های حیات شناسی لاک پشت ها حرف می زند، آن گونه که بچه ها درک می کنند، خب لاک پشت ها هم آدم هستند دیگر... 
و دست بزرگسالان را می گیرد و  با انها از لاک تنهایی حرف می زند، به بیرون آمدن از آن، به شجاعت بیرون آمدن از آن... 
راستی، بهتان گفته بودم که از نوجوانی، نام مصمطفی رحماندوست  را که بر کتابها می دیدم، عمو مصطفی خطابش می کردم؟ همانطور که در جوانی،  شهید آوینی را عمو مرتضی؟...  :) 
      

        بااین که بوکر گرفته ولی بنظرم رده ی سنی خاصی میخواد، به نوجوانان توصیه نمی کنم. پیوستار داستان  قوی بود. 
      

        از اونجایی که کلا کودک درونم  اهل پروازه ، پس از مدت ها دوری از کتاب های این رده ی سنی، بااین کتاب  روحم دوباره به وجد اومد. محتواش اگه با لحن ماجراجویانه و بانشاط خونده بشه، نفوذ محتوایی خودش رو میذاره و شماهم با بچه ها به  دنیای خیال و حلاجی کودکانه سفر می کنید.بنظرم بیشتر برای بچه هایی مناسبه که هنوز کشششون به سمت کتاب خوندن رو کشف نکردن، ضمن این که این جانبخشی جالب در این رده ی سنی، احترام متقابل به کتاب رو هم به همراه داره.   من از کاراکتر  پردازی گرافیکیش خوشم اومد اما از رنگ پس زمینه ی جلد نه چندان،بنظرم می تونست رنگ پس زمینه ی مناسب تر دیگه ای رو هم جلب کنه .از دیگر  خلاقیت های  جلدش هم   که برای این رده ی سنی جالبه،ردّ یه قاچ  واقعا جویده شده از جلد بود که در گوشه ی پایینی  یکی از جلد ها، خودنمایی می کرد:) ✓.