این سومین کتابی بود که از جمشید خانیان میخونم اولیش یک جعبه پیتزا برای ذوزنقه کباب شده بود و دومی قلب زیبای بابور عاشق یک جعبه پیتزا برای ذوزنقه کباب شده شدم 
حالا میرسیم به این کتاب  یکم رونده داستان کسل کننده بود ولی داستانش قشنگ بود در واقع نویسنده داره میگه : گاهی ما دنبال یه جایزه یا وسیله ای هستیم مثل دوچرخه ولی توی مسیر ، چیزی خیلی عمیق تر نصیبمون میشه : رشد همدلی شناخت زندگی 
و این داستان نشون میده مرض بین واقعیت خیال خیلی بهم نزدیک هستن و یک چیز جالب تر که من سرچ و تحقیق کردم راجبش دوچرخه نماد آزادی و مستقل شدن یک نوجوان یعنی می‌تونه با پاهاش رکاب بزنه و ماجراجویی کنه ما اینجا رهی داشتیم یک نوجوان خیال پرداز بود و نشون میداد شخصیت رهی چجوری ✨ ولی بازم معتقد هستم جمشید خانیان عالی و بازم دوست دارم کتاب هاش رو بخونم 👌🏻🌼
      

        چقدر این کتاب قشنگ بود نشون میداد زندگی بیشتر از خوردن خوابیدن این کتاب من رو یاد کتاب جاناتان مرغ دریایی انداخت 
متفاوت بودن و دنبال حقیقت و کشف زندگی حتی به ازای جونت 🪽🤍✨
      

        داستان خیلی عجیبی داشت ولی چقد جالب توی یک  خانواده هرکسی علایق خودشو داشت مثلا پدر که همه چیو ریاضی میدید ولی بعدش فهمید که همه چی ریاضی هندسه نیست واقعا لذت بردم از خواندنش شخصیت مادر خانواده دختر خانواده انا و پدر به خوبی بیان توصیف شده بود 🤍✨
      

        داستان خیلی لطیفی بود و دلنشین ولی من جعبه پیتزا برای ذوزنقه کباب شده رو بیشتر دوست داشتم جمشید خانیان واقعا بینظیر 🤍
      

        خیلی قشنگ بود هم رونده داستان هم تعریف واقعا لذت بردم من علاقه زیادی به داستان هایی دارم که یک نفر تلاش می‌کنه به رویاش یا هدفش برسه صوفی واقعا پسر فوق العاده ای بود من تو کتابخانه کانون به هرکس معرفی کردم خوند آمد گفت واقعا دوسش داشتم 
از اون کتاب های دوست داشتنی کانونی هستش  ✨حتی برای صمیمی ترین دوستم خریدم خوند خوشش آمد اول برای اون خریدم خوشش آمد بعد منم گرفتم برای خودم خوندمش 🤍
      

        زیاد با رونده داستان ارتباط نگرفتم حتی اولش میخواستم با دوستم بخونم که من میخوندم و اون شنوده بود وقتی خوندم تا چند صفحه اولش اصلا ارتباط نگرفت و گفت تو خودت اینو بخون و برام تعریف کن زیاد دوست نداشتیم :)
      

        دومین کتابی که از دیوید آلموند خوندم بعدش متوجه شدم این اولین کتاب نویسنده بود ولی واقعا محشر بود اولین کتابی که از این نویسنده خوندم جزیره بود و علاقه پیدا کردم به قلمش بعدش اسکیلیگ خوندم اصلا از علاقم کم نشد حتی بیشتر هم شد که اسم من مینااست واقعا بی نظیر بود یعنی این دوتا یک طرف اسم من مینا است یک طرف 
      

        من با اینکه زیاد جنایی کارگاهی نمی خوانم ولی واقعا خیلی خوشم آمد ازش متن کتاب و داستان کامل قابل فهم بود و جزئیاتش خیلی خوب بود ولی قبول دارم زیادی داستان پیچ داد ولی آنقدر قشنگ تعریف میشد که حین داستان واقعا اینم حس نکردم یکم طول کشید که تموم بشه تازه یک ماجرا دیگه از همین مگره گرفتم که بخونم ✨
      

        نه دوسش داشتم نه بدم آمد ازش 
      

        از اون کتاب هایی بود که تازه بعد از ۳۰ اینا متوجه شدم و اولش با کتاب صوتی پیش رفتم که بفهمم ولی وقتی دیگه متوجه شدم با داستان اشنا شدم ماتم برد آنقدر که داستان عجیبی بود در مورد دوگانگی شخصیت انسان خیر و شر و اینکه اگر بخوای مثلا صفت شرت سرکوب کنی ممکنه به جای اینکه سرکوب بشه بدتر غالب تو بشه و نتونی مهارش کنی پیشنهاد میکنم حتما بخونیدش و بزارید مغزتون ورز بخوره چون با ادم این کارو میکنه 🤯✨
      

        نازنین یک شاهکار 
داستان عشقی که میسوزد خاکستر میشود 
      

        میتونم اعتراف کنم این کتاب با مغز آدم بازی می‌کنه قشنگ میگیره دستش و ورز میده مثل یک خمیر نویسنده آنقدر حرفه ای و قشنگ نوشته که شخصیت داستان الزایمر داشته و زوال عقل ولی کل کتاب کاری کرد انگار خواننده کسی که کتاب میخونه هم دچارش آخر کتاب میفهمی دخترش نبوده پرستارش بوده و همه اینا ساخته ذهنش اونجا شوکه میشی :)❤️‍🩹
      

        جورج اورول با این داستانش اشاره کرد به اینکه شورش می‌کنی تا از دست یک دیکتاتور خلاص بشی ولی بازم میوفتی در چنگال دیکتاتوری بردگی و توی داستان  هرکدوم از خوک و ... نماد یک جامعه بودن مثل ناپلئون 
      

        شخصی به امید ناستنکا صبح بیدار میشد ولی ناستنکا عاشق یکی دیگه بود و چشم انتظار اون فرد ناستنکا حتی آنقدر اهمیت بهش نداد تا اسم طرف بپرس برای همین ما هیچوقت اسم شخصیت اصلی نفهمیدیم با وجود اینکه تو هر صفحه ۲۰ اسم از ناستنکا بود 
نمونه ای از عشق یک طرفه ❤️‍🩹
      

         وقتی  با خط اول صفحه اول کتاب روبه رو میشی میفهمی چه شاهکاری 
من واقعا به قلم آلبرکامو علاقه دارم و اولین کتابی که ازش خوندم بیگانه بود آلبرکامو خیلی جالب اشاره به پوچ گرایی می‌کنه یا همون امپریالیسم