یادم می آد برای مسابقه کتابخوانی این کتاب رو داده بودن به ما و من طبق معمول وقتی گرفتمش داغ داغ تو سرویس شروع کردم به خوندن.
یه چیز عجیبی بود برام اون موقع؛ یه دنیای دور و همزمان نزدیک که توی چشمای  بابور و حرفای خواهرش حس می کردم اما انگار کلمات برای مغز کوچیکم هنوز معنا های حجیم خودشون رو نمایان می کردن و توی سرم جا نمی شدن. کلماتی که ساده ان اما واقعا بزرگن.
دوست دارم این کتاب رو. خاطره خوبیم دارم باهاش. البته که بهترشم خوندم اما کوتاهه و نازه و عزیز.

        

          اسم حزبا رو خیلی دوست داشتم...ولی کتابهایی که داستان رو تموم نمی کنه و پایان باز داره به مغزم فشار میاره و لذت کتابخوندن رو برام کم می کنه 
        

          داستانی برای یافتن خویشتن. برای درک خود. برای رسیدن به خود. 
در دانشگاه شیراز در یکی از جلسات نقد و بررسی رمان نوجوان این داستان را بررسی کردم. از دیدگاه نمادشناسی(البته نه خیلی حرفه‌ای) و همین‌طور با دیدگاهی مخاطب محور. 
داستان درباره مرواریدی به نام حزباست که به دست آوردنش می‌تواند دو روستای همسایه را که با هم دشمن شده‌اند، آشتی دهد. (دیگه بیشتر از این نمی‌گم که داستان لو نره) 

ارجاعات متعدد نویسنده به رمان‌ها و داستان‌های دیگر جهان از طرفی می‌تواند سرگرم‌کننده و از طرفی می‌تواند خسته‌کننده باشد اما مطالعه این کتاب برای من تجربه جدیدی بود که حتما به شما پیشنهاد می‌کنم. 

به نظرم این داستان مسیری است برای یافتن وجود ناب خود. وجودی که در شلوغی های زندگی گم می‌شود و تو باید در دریای اعماق شنا کنی تا آن مروارید ناب را بیابی. 
        

          برای منی که عاشق تک‌تک داستان‌های آقای خانیان گرامی و جهان قصه‌های ایشان هستم، خواندن این اثر لذت بخش بود و روایت روان و جذابی داشت که یک ساعته خواندمش.
        

          داستانش جالب و تا حدودی پیچیده بود، اما جذاب نه. شاید نظر بقیه‌ی خواننده‌های این کتاب این نباشه؛ اما من نتونستم با داستان و شخصیت‌هاش ارتباط زیادی بگیرم. انگار داستان یه چیزی کم داشت.
        

          بیشتر از اینکه قصه اش را دوست داشته باشم شیوه روایت کردنش را دوست داشتم. مطمئنم اگر در نوجوانی می‌خواندمش حتما حتما هوایی ام می‌کرد که بروم و یک قصه بنویسم. پس می‌برمش برای شاگردهایم.  ☺