کتابی جنایی و جالب اما نه به اندازه کتاب های دیگه که توی این فصل خوانده شده تا به الان 
در کل متنی روان داشت و به راحتی ادم رو با داستان همراه میکرد ،تصویرسازی ذهنی که نویسنده ایجاد کرده بود رو دوست داشتم.
        

          شخصیت‌ها عمیق بودن ولی کتاب رو دوست نداشتم راز جنایت خیلی قابل پیش‌بینی بود
        

          خیلی حوصله‌ سر بر بود و ضعیف. همه چیز بر پایه شانس و اغراق نویسنده.
آخه مگه میشه یه محله کامل یادشون باشه بیست سال پیش فلانی چه ماهی رفته هتل و چه ماهی رفته رستوران شام خورده باشه؟ اصلا قابل باور نبود. جالبه که تعریف این مگره رو زیاد شنیده بودم ولی اصلا قابل مقایسه با رقبای انگلیسیش نبود.
ترجمه هم پر از ایراد بود. 
        

          دومین کتابی که از مجموعه خواندم این کتاب بود. 

همه چیز روایت داستان به نظرم تنظیم است و ایرادی خیلی نمی توان بر آن گرفت. 

این کتاب، کمی مطالب احساسی هم داشت که از آن حالتِ جنایی تنها کمی فاصله گرفته بود و جالب بود.

ترجمه مترجم هم به نظرم درخور توجه بود. اگر از قسمت نوشیدنی های مکرر داستان بگذریم و البته رنگ داستان جنایی که گره خورده بود به دختری با چند معشوقه و لوازم این گره خوردگی، باید بگویم انتخاب کلمات و نوع ترجمه داستان را به سمت پوشیدگی و ستر می برد و همین هم در خور توجه بود. حالا یا محظوریت های انتشار یا سلیقه مترجم، هر چه که بوده، کمی داستان را قابل انتشار کرده است. مسئله نوشیدنی و روابط بی حد و مرز، خیلی رمان های خارجی را درگیر می کند و من دوست ندارم این مسئله را و همین که کسی از آن فاصله می گیرد، برایم جذاب می شود. 

مطالعه آن برای علاقمندان کتاب های معمایی بد نیست، البته با همان ایرادی که به زمینه داستان دارم!
        

          اولین بار شمایل اتکینسون باعث شد بفهمم کارآگاهی به اسم مِگره هست و فکر می‌کردم یک فیلم کمدی است. بعدها چند بار دیگر هم اسم مِگره به گوشم خورد و نیاز بود کتاب‌هایش را بخوانم. بیشتر به این دلیل که در کنار شرلوک هلمز و هرکول پوآرو با دیگر کارآگاه‌های ادبیات هم آشنا شوم. 
این اولین داستانی است که از مگره خواندم. برخلاف دو شخصیت دیگر مگره با هوشی فراانسانی نیست. به شکل عجیبی شبیه آدمیزاد است. یعنی همان گره‌ای که او دارد تو هم داری. نمی‌خواهد (نویسنده) ما را جان به لب کند و یک‌هو با شعبده بگوید دیدی عجب چیزی نوشتم و چطور کشف شد. نه، مگره دنبال سرنخ وآدم‌ها می‌گردد و با آن‌ها حرف می‌زند. برای من این زمینی بودن ماجرا خیلی جذاب بود. انتظارش را نداشتم. برای همین خیلی راحت کتاب را خواندم و قدم به قدم سرنخ‌ها اضافه می‌شد و تو نزدیک‌تر می‌شدی به پایان ماجرا. البته در این داستان یک‌هو سروکلۀ قاتل پیدا می‌شود و تنها در چند صفحۀ آخر می‌فهمیم در اصل چه کسی قاتل بود اما باز هم من را «زیاد» اذیت نکرد چون با سرنخ‌هایی که داشتیم احتمالاً به چنین جوابی می‌رسیدیم. نوشتم «داشتیم» چون فکر می‌کنم یکی از ویژگی‌های کتاب این است که ما هم همراه مگره می‌شویم. انگار بیشتر از یک داستان پلیسی، شبیه یک بازی است.
        

          کتاب روان و کوتاهی بود. و خب داستان هم خیلی سرراست پیشروی کرد. انتظار پیچش بیشتری تو ماجرا داشتم ولی گویا نویسنده قصد اذیت کردن خواننده رو نداشت!
میشه گفت جزو داستان هایی هست که بعد خوندش، به زودی زود فراموش میشه(:
        

          داستانی جنایی که مگره دنبال پیدا کردن یه قاتله و تو این مسیر از کلی آدمای مختلف بازجویی میکنه.
بازجویی های کارآگاه و سرنخ هایی که درباره زندگی مقتول پیدا میکنه جالب بود اما در کل کتاب هیجانی نداشت.
        

          مگره به دنبال پیدا کردن قاتل یک خیابون گرده و سرنخ ها اون رو می‌بره به ماجراهایی که بیست سال پیش برای مقتول اتفاق افتاده و عجیب اینه که از هرکی درباره بیست سال پیش میپرسه یادش میاد که این مرد با یه زن اومدن بوده رستوران، که این یه کم برای یه داستان پلیسی غیرقابل باور به نظر میرسه.
در کل پا به پای مگره به دنبال اطلاعات میریم تا قاتل رو پیدا کنیم.
داستان عادی بود و جذابیت خاصی نداشت.
        

          از بین روش‌های مختلفی که برای خلاصی از معضلِ «با اینکه میخوام کتاب بخونم، ولی حسش نیس!» (ریدینگ اسلامپ) پیشنهاد میشه، خوندن یه کتاب جنایی برای من گاهی خوب جواب میده. با اینکه ژرژ سیمون رو از داستان‌هایی مثل «گربه» و «نامزدی آقای ایر» می شناختم ولی هیچوقت سراغ کارآگاه معروفش «مِگره» نرفته بودم. امروز که حوصله‌ی هیچکدوم از کتابای در حال خوندن دیگه‌م رو نداشتم، یهو تصمیم گرفتم برم و کتاب صوتی مگره و مرد نیمکت‌نشین رو گوش بدم. ۵ساعتو نیم حین تمیزکاری خونه، ورزش، و زمان استراحت بین کاری تقریباً یک بند گوشش دادم و راضیم. نمیگم شاهکار بود، که نبود، و حس میکنم اگه بجای صوتی، متنی میخوندمش، احتمالا حوصله‌م سر می‌رفت. ولی کارشو انجام داد.

مگره شخصیت جالبی داشت، و کنجکاوم کرد که در آینده بازم سراغ این کارآگاه باهوش، و گاهی بدخلق و بامزه برم. خود داستان چیز خیلی خاصی نبود، طبق معمول این مدل داستانا یکی همون اول به قتل می‌رسه و تلاش بر اینه که با تحقیق، بازجویی و پرس‌وجو از نزدیکان طرف و کشف ذره‌ذره‌ی حقایق مختلف به قاتل و دلیل قتل برسن.

از یک مورد خوشم اومد تو این کتاب، اونم اینکه قاتل اونی که احتمال می‌دادم نبود، چون خیلی دیگه خنک میشد. ولی ایراد پایان هم در همین انتخاب قاتل بود، چون گفتم: ا؟ خب. همینقدر برام بی‌مزه بود.

گوینده‌ی کتاب محمدرضا رجبی بود، که صدا و لحنشو خیلی دوست داشتم. بغیر از صدای خود مگره، صدایی که برای خانومای جوون و یکی از خلافکارا درمیاورد خیلی بامزه بود :))))
        

          نه با داستان خاصی طرفیم نه بازرسمون ویژگی خاص و ویژه‌ای داره، نه مظنونین فراوان داریم که گیج بشیم، نه قاتل آدم خاص و ویژه‌ای بود، نه مقتول مهم بود.
یک ستاره به خاطر آخرش میدم چون واقعا داشتم به این فکر میکردم که چرا قاتل زده مقتول رو کشته، هر چند انگیزه هم چیز منحصر به فردی نبود اما خب به ذهنم نرسید، سناریو های خیلی پیچیده‌تری تو ذهنم داشتم.
یک‌ستاره هم به خاطر این که تن نویسنده تو گور نلرزه...
صوتی کتاب را شنیدم.گوینده خوب بود اما صدای زنانه را خیلی خوب درنیاورده بود، ولی لحن هاش متفاوت بود. گوینده اقای آرش راسخ.