این کتاب کامو بر پایه فلسفه ی قیام بود که بسیار دوستش داشتم. همیشه اینکه کامو میگه باید در مقابل پوچی و ابزورد بودن دنیا قیام کنیم و نذاریم پوچ بودنش باعث بشه ما کمتر از زندگی لذت ببریم یا احساسات کمتری رو تجربه کنیم رو اویزه ی گوشم میکنم. کامو تو این کتاب به چیز  بودن و حرکت به سوی وجود صحبت میکنه
کامو میگه انسان ها به دلیل اراده ی حرکت، آزادی و احساسات شدیدی که تجربه میکنن با بقیه چیز ها متفاوت هستن. مثلا یک سنگ این اراده و آزادی رو نداره و تحت تاثیر عوامل محیطی تغییر میکنه یا حرکت میکنه
در اینجا هم مورسو در ابتدا چیز  هست و مثل سنگی میمونه که آزاد نیست و اراده حرکت نداره و چیزی براش فرق نمیکنه و تحت تاثیر محیط عوض میشه مثل وقتی ( اسپویل🚫) مورسو تحت تاثیر گرما به عرب شلیک میکنه، کاری کاملا غیر ارادی و بدون تصمیم و قصد قبلی. ( پایان اسپویل🚫)
کامو میگه سه مرحله وجود داره برای رسیدن به وجود خودمون یا اگزیستنس و این مراحل به ترتیب: 
۱) چیز بودن و مثل اون سنگه که درک درستی از دنیای اطراف نداره
۲) شک و اتفاقی که باعث میشه دنیا رو شفاف تر ببینیم 
۳) حرکت و قیام در مقابل پوچی و ابزورد بودن دنیا 
مورسو وقتی کشیش رو بیرون میکنه از سلولش در واقع اون شک رو تجربه میکنه. این اتفاق براش معنای بیخودی بخشیدن کشیش به رنج هایی که میکشه. و بیشتر رمان هم در مورد چیز بودن مورسوعه و کامو کاملا برامون این نبود احساس و تفاوت نداشتن چیزی برای انسان  رو به زیبایی به تصویر میکشه.
رمان کوتاه، عمیق و تاثیر گذاره و باعث شد بفهمم من هم در دوره بودم و شاید هستم باید قیام کنم و بگردم دنبال اون 
خلاصه بخونید ولی قبلش حتما از فلسفه ی کامو اطلاع داشته باشید که رمان به جونتون بشینه 
      

        زیبا بود این نسخه 
      

        نمیدونم در وصف این کتاب چی بگم. کلمات رو گم می‌کنم و فقط میدونم این اثر به شدت از نظر روانی روی من تاثیر گذاشت و خسته ام کرد. خیلی دوستش دارم. بعد خوندنش کوفتگی عجیبی رو دارم تجربه میکنم و نمیتونم از فکر کتاب بیرون بیام. 
جاهایی از کتاب بود که من هم با ژان باتیست سقوط کردم و سقوط خودم رو در زندگی به وضوح دیدم. من دردناک تر از قضاوت شدن توسط دیگران، قضاوت کردن خود رو تجربه کردم که فکر میکنم به قول ژان باتیست سخت تر و دردناک تر از روز قیامت.
      

        این کتاب آرامش بخش و مهربان و به آدم احساس اطمینان میده. وقتی میخوندمش احساس تنهایی نمیکردم و توی فضای دوست داشتنی کتاب چرخ میخوردم. شاید داستان کنجکاوم نکرد که ببینم آخرش چی میشه ولی ریتم آرومی که داشت بهم اجازه می‌داد در آرامش کتاب رو بخونم و عجله نکنم. 
مشکلی که من داشتم با کتاب پایانش بود که خیلی یهویی تموم شد ومیتونست جمع بندی بهتری داشته باشه.
خلاصه بخونید و لذت ببرید
      

        این کتاب بسیار لطیف و زیبا بود و خیلی دوستش داشتم. آوای کوهستان جزو کتاب هایی شد که وقتی دلمشغولی دارم و ناآرام هستم میرم سراغش و با شینگو حرف میزنم بابت شوئیچی دلداریش میدم. 
از این کتاب خیلی لذت بردم ولی خوندنش رو فقط به عاشقان ادبیات توصیه میکنم 🤎
      

        کافکا در داستان مسخ که بسیار دوستش داشتم به ذات زندگی های همین دوران، زندگی های ماشینی، خسته کننده و فرسایشی پرداخته که همه ی مارو به سرنوشت گرگور سامسا دچار میکنه. 
در جامعه ای زندگی می‌کنیم که اگر مطابق استاندارد ها و انتظارات ظاهر نشیم، با بیماری های روانی دست و پنجه نرم کنیم و دیگه برای جامعه خانواده دوستان و غیره مفید نباشیم طرد میشیم در تنهایی می‌میریم بدون اینکه کسی متوجه درد ما و مسیر زندگی ما باشه. 
گرگور سامسا از سمت خانواده طرد شد چون نتونست دیگه کار کنه و پول در بیاره. دردناکه که به خاطر شرایطی که داری دیگران ولت کنن تا تو تنهایی بمیری و بعد یک نفس راحت بکشن.
      

        این کتاب جزو کتاب هایی درباره کتاب بود که واقعا دوستش داشتم.
داستان کتاب خیلی پویا و زنده بود حوصله ی مخاطب رو سر نمی‌برد.
اینو بگم که اگه رو مسئله ی خودکشی حساس هستید این کتاب رو نخونید. چون خودم جا خوردم میگم که شما اذیت نشید🫂🤎
 داستان در مورد موکش و آلیشا است که یک روز توسط یک فهرست کتاب با همدیگه آشنا میشن و این آشنایی زندگی هر دو نفر رو دگرگون میکنه. این ورود به دنیای کتاب ها یکی از لحظات زندگی که خیلی دوست داشتم دوباره تجربه اش کنم و اینکه دیدم موکش و آلیشا کنار هم وارد این مسیر شدن واقعا برام خوشایند یاداور روزهای خوب نوجوانی بود که از کتابخونه ی مدرسه کتاب میگرفتم و میخوندم و موقع پس دادن کتاب کلی غصه میخوردم.
رابطه ی این دو نفر بر پایه اعتماد بود و مهربانی و خیلی بهم چسبید. اصلا انتظار نداشتم وسط کتاب اون اتفاق بیوفته ( اگه بخونید می‌فهمید کدوم اتفاق :)) و بنظرم از بعد از اون شاهد رشد شخصیت الیشا بودیم. و چقدر دختر های موکش روی اعصابم بودن، دست از سر این پیرمرد بردارید و بذارید زندگی اش رو بکنه دیگه این غر زدن هاشون رو که میخوندم میخواستم موهام رو بکنم. 
*اسپویل* 
 من هم شروع ‌کردم کتاب های توی لیست رو به همون ترتیب خوندن میخوام بدونم چرا نینا تصمیم گرفت کتاب ها رو به این ترتیب بنویسه 
مرگ ایدین هم خیلی منو بهم ریخت چون با مسئله ی خودکشی تریگر میشم و همونجا بود که چند ساعتی، برای ادای احترام به ایدین، کتاب رو گذاشتم زمین. ازونجایی که فکر میکردم کتاب، یک کتاب حال خوب کنه انتظارش رو نداشتم و حسابی شکه شدم و همین شک باعث شد کتاب رو بیشتر دوست داشته باشم.
اینکه نینا فهرست کتاب رو نوشته رو هم پیش‌بینی کرده بودم ولی نامه ی نینا به موکش و آخر کتاب خیلی لذت بخش بود و ترجیح دادم الکی هیجان زده بشم :>
      

        یونگ هی تسلیم مرگ شد.آهسته آهسته بهش نزدیک شد و خواهرش هم با خودش پایین کشید. خواهری که میترسید عاقبتش با تخت بیمارستانی ختم بشه که یونگ هی روی اون خوابیده بود. داستان عجیبی که از زبان سه آدم روایت میشه. همسر یونگ هی، خواهر یونگ هی و شوهر خواهر یونگ هی. سه آدمی که از ابتدای شروع این بیماری همراه یونگ هی بودن ولی دیر با فکر نجات دادنش افتادن. این کتاب رو میشه کتابی در مورد تروما های کودکی دونست که چطور از درون ذهن و جان آدمی رو به بازی میگیرن و زندگی رو ازت دریغ میکنن. داستان برای من خیلی عجیب بود ولی روندش خیلی طبیعی بود و ما رو با بیماری یونگ هی همراه می‌کرد جوری که گاهی میترسیدی نکنه یک روزی منم تبدیل بشم یونگ هی ای که از کودکی در عذاب بود. 
.
.
کتاب کتابی که هر شخص برداشت متفاوتی میتونه ازش داشته باشه و در غالب این داستان ها به روایت سرکوب زنان و اقلیت ها میپردازه . خشونتی که علیه زنان ( تجربه خشونت از سمت پدر و شوهر) و علیه افرادی که زندگی متفاوتی رو انتخاب میکنن ( تجربه یونگ هی از انتخاب گیاهخواری) در جامعه رخ می‌ده و تجربه ی زندگی کردن رو تلخ میکنه. تمام کتاب از خشونت حرف میزد و حق انتخاب. آیا ما واقعا این حق رو داریم که هر کاری میخوایم با بدنمون انجام بدیم؟ آیا حق داریم در برابر این خشونت ها سکوت کنیم و بزاریم جامعه سرکوبش کنه؟ 
.
.
خیلی از ماها گیاهخواری رو شروع میکنیم چون تحمل ظلمی که در حق حیوانات در این صنعت میشه رو نداریم و فکر می‌کنم یونگ هی هم از اول به همین خاطر گوشت خوردن رو کنار گذاشت. نمیدونم از کتاب چی بنویسم. میتونم بگم خواندن این کتاب یکی از عجیب ترین تجربه هام بود. داستان کشش خوبی داشت و مداوم کنجکاو ترم می‌کرد ولی بدجوری دردناک و غمگین بود. بنظرم کسانی که بیماری های مربوط به غذا دارن eating disorder میتونن این کتاب رو بخونن و بیشتر روی درمان تمرکز کنن. چون سرنوشت ترسناکی از گشنگی یا پرخوری مردن. راه درمان پر فراز و نشیب خواهد بود ولی مطمئنم میتونی بهش غلبه کنی🤎🫂
      

        این کتاب اولین کتابی که از داستایوسکی بزرگ میخونم و نگارش این نوولا رو دوست داشتم. 
همیشه به مرگ به چشم یک راه رهایی نگاه کردم ولی آیا واقعا این راه رهایی است و نه شیوه ای برای تنبیه اطرافیان؟ 
خودم هم به خودکشی بارها فکر کرده ام. کمتر آدمی پیدا میشه که به خودکشی فکر نکرده باشه. فکر می‌کنم دختر داستان، روح ترک خورده ای داشت و ناگهان شکستن سکوت توسط همسرش ضربه‌ی نهایی بود که روح دختر رو در هم شکست.
روان دو شخصیت به زیبایی و ظرافت برای خواننده جراحی و هر لایه اش بررسی شده بود. اینکه عقده ها و ناکامی ها و شکست خوردن یک مرد دختری رو به سوی مرگ کشوند برای من حقیقت دردناکی بود که خیلی وقت ها بهش توجه نمی‌کنیم. اینکه چطور با اطرافیان رفتار میکنیم و گاهی سکوت ما قوی ترین قلب ها رو هم میشکنه.
شاید اگه مرد سکوتش رو میشکست و روی غرورش پا می‌گذاشت و از اول به محبت های دختر پاسخ میداد در آخر کارش به اینجا نمی‌کشید.
      

        این کتاب رو بین آثار موراکامی از همه کمتر دوست داشتم
 :( احتمالا به خاطر این بود که پایان یهویی داشت و من رو وسط درک کردن ماجرا رها کرد. 
کتاب در مورد روابط شخصی یک مرد و عشق دوران کودکی اش شیماموتو و اینکه چطور تنهایی و ترک شدن جهان این ادم رو دگرگون میکنه. 
من اصلا دوست نداشتم که شخصیت مرد مدام به همسرش خیانت می‌کرد و همسرش هم تسلیم بود در برابرش. 
نقدی که به کتاب و موراکامی دارم اینکه که، کلا، موراکامی شخصیت های زن اش رو خوب نمی نویسه و انگار براش زن ها وسیله ی ارضای خواسته ها و نیاز های مرد ها هستن و تو رمان هاش مرد ها همیشه قربانی این دسته از زن ها میشن
این رو توی جنگل نروژی هم میشه دید. 
همین باعث شد کتاب خیلی کمتر بهم بچسبه ولی هنوز هم مجذوب فضاسازی های موراکامی و شخصیت پردازی های عمیق شدم و با اینکه کتاب رو به زور تموم کردم، برای یکبار خواندن پیشنهاد میکنم.🤎
      

        کتاب موراکامی باشه و نخونیم؟ نمیشه که :> 
کتاب رو نمیدونم دوست داشتم یا نه ولی خیلی حیرت زده و هیجان زده ام کرد و ازش لذت بردم. 
خیلی سوال و ابهام تو ذهنم مونده که هیچکدوم حل نشدن و مورا‌کامی کتاب رو جوری نوشته که انگار همه چیز طبیعی و این اتفاقات و صحنه های کتاب از بدیهیات که من واقعا دوستش داشتم چون داستان تو رو توی خودش حل می‌کرد و بعد از هر فصل مشتاق تر میشدی که به خواندن ادامه بدی.
حالا که فکر میکنم میبینم من آقای ناکاتا و هوشینو رو بیشتر از کافکا و خانم سائکی دوست داشتم. شخصیت هاشون واقعی تر بود ک رشد هوشینو کاملا ملموس بود. البته که کافکا رو هم دوست داشتم چون شرایطی که داشت قابل درک بود و باهاش همذات پنداری میکردم که در درجه ای کتاب رو برام به یک تراپی تبدیل کرد. 
ولی در کل بخوام بگم؟ دوباره نمی‌خونمش :) 
      

        این نمایشنامه احتمالا به عنوان  دومین نمایشنامه ای که میخونم انتخاب خوبی نبود ولی دوستش داشتم و بنظرم اوریپید خوب خانم ها رو میشناسه :>  
داستان در مورد مده‌آ است که از همسرش به دلیل خیانتی که بهش کرده انتقام میگیره و واقعا دچار چه جنونی هم شده 
بخونید دوستش داشتم ♡
      

        این کتاب یک عاشقانه ی پر کشش کلاسی‌ک بود که به طرفداران ادبیات کلاسیک توصیه میکنم. خیلی شخصیت پردازی ها و فضای داستان رو دوست داشتم. مثل غرور و تعصب نیست ولی واقعا تجربه ی ارزشمند و زیباییه♡