پاسکوآل…
 روزگار اسپانیایی که سلا از اون حرف می‌زنه اون قدری سیاه هست که شما رو در بدترین حالت، بی‌طرف نگه می‌داره. حداقل برای من قضاوت درباره‌ی اعمال پاسکوآل یکی از سخت ترین قضاوتای اخلاقی بین شخصیت‌هایی که خوندم بود. چون ما می‌دونیم خودش هم می‌دونه که آدم خاکستری ای نیست اما بین حس همدردی و ترحم نسبت بهش معلق می‌مونیم…
      

        ولتر قابل ستایشه. اما علت ستودنش برای من چیه؟ در یک کلمه، آیرونی!
ولتر برای تحقق رسالتش، برای نقدی که از روزگارش داره از آیرونی استفاده می‌کنه. شخصیت و وضعیت هایی خلق می‌کنه که روی مرز بین تراژدی و کمدی می‌رقصن. و به شما هم اجازه نمیدن که یک جا بند بشید. همه چیز رو به اندازه، با ریتم تند، بدون حاشیه میگه و میره. اصلا درنگ نکنید در خواندنش!
      

        ترکیب دلنشین و به قاعده‌ی فلسفه ورزی و رمان نویسی یعنی بانو مرداک! راوی مردی‌است که یک نویسنده‌ی زن اون رو ساخته و پرداخته در نتیجه زنانگیِ این راوی یعنی «جیک» جالب و قابل تأمله. به عنوان یک مخاطب بخش‌هایی از داستان رو غیر ضروری می‌دونم اما اونقدر مفصل و چشمگیر نیستن این بخش‌ها. هرچند بخاطر همون‌ها هم رمان رو “نسبتاً” شسته رفته می‌شمارم. بخش کوتاهی از رمان که در یک شهرک سینمایی می‌گذره اون جماعت و اون لوکیشن…واقعا نمایشی و جذاب بود.
در مجموع، مرداک به زیبایی ردی که انسان‌ها بر ذهن و ضمیر ما می‌ذارن رو به قصه درآورده. گاهی فکر می‌کنیم برخی آدم‌ها از زندگی ما گذشتن اما داستان ما با اون‌ها و تاثیرشون بر ما به این زودی نمی‌گذره :)
      

        مختصر، عمیق، ارزنده.
تجربه‌ی خواندنِ هذیان گویی راوی همیشه جالبه. تنشی که در ذهن اون هست به شما هم منتقل میشه و خب این جریان مواج متشنجِ ذهن رو همه تجربه کردیم. از طرفی اینکه از ابتدای یک قصه انتهاش رو بدونی و دنبال چرخشی اون بین نگردی! این ذات غیر قابل بازگشت! پررنگ ترین حقیقتِ زندگیه و شما موقع خوندن نازنین دارید خود زندگی رو ورق می‌زنید :)