من هیچوقت در بیان احساساتم این قدر خوب نبوده ام.
فقط به محظ اینکه تنها می شوم، مسائل را سبک سنگین میکنم و می توانم از احساسات واقعی ام سر در بیاورم.
      

        در آمریکا در هر شش دقیقه یک تجاوز  رخ می دهد . در هر پانزده ثانیه یک زن کتک میخورد. (و حقیقتا قلبم درد گرفت از این آمار...)
اما در این عدد تنها موارد گزارش شده ی تجاوز لحاظ شده است و  
بر اساس نظر محققین تنها ۱۰ درصد موارد تجاوز گزارش می شود.

و چقدر غم انگیزه  این نگاه  در جوامع که
 (نه) گفتن زنان یعنی (بله) یعنی  که واقعا دلشان می خواهد...

یه قسمت از کتاب بعد از تجاوز که راهنمای گروهی این جمله رو میگه: شما هرگز مثل قبل نمی شوید  ، اما می توانید بهتر از قبل شوید...
و در ادامه نوشته: من مجبور شدم از چیزهای زیادی دست بشویم ، چیزهایی که هیچ وقت دلم نمیخواست از دستشان بدهم...
      

        شناخت ، رنج دیگری است با تمایل به کاهش آن رنج
      

        بدبختی ما این است که هر دو یکدیگر را ، تا نزدیک هم بودیم نشناختیم...
      

        ما آدمیان ذاتا تنهاییم.
راهی برای دور زدن این حقیقت وجود ندارد.

درد ، از هر نوعی که باشد ، تجربه ای ست منزوی کننده.
      

        وقتی آدمی از حادثه ای جان به در می برد و باقی نه ،
از نظر ما او می شود خوش شانس ، می شود همانی که 
عمرش به دنیا بوده. تازه میفهمیم  که 
آن آدم فقط زنده مانده اما جانی به در نبرده...
      

        من از طریق گوش دادن به مراجعان خود با ده ها هزار زندگی ، زندگی کرده ام .
من با برخی از آن ها بهشت (و همچنین جهنم را )دیده ام.
      

        تنها راه فهمیدن معنای  یک احساس ، فهمیدن چراییِ به وجود آمدن آن است.
      

        قبل از هر چیز ، نباید انتقادها را شخصی ببینید.
انتقاد کننده بیشتر در مورد خودش سخن می گوید تا در مورد شما.
منطق این قضیه این گونه است:( من از رفتار هایی در دیگران انتقاد می کنم که برای خودم ممنوع کرده ام.
 و این بی ملاحظه ها به خودشان اجازه می دهند آن کارها را بکنند!!)