اولین کتاب ۰۳
۰۳/۰۱/۰۳

من نوکر بابا نیستم را امروز شروع کردم و امروز تمامش کردم.
رمان نوجوان که صوتی شنیدنش خالی از لطف نبود. کلا کیف می‌کنم دست‌هایم بدوزد، خلق کند و گوش‌هایم بشنود. 
داستانی که با یک عدم تعادل مستراحی شروع می‌شود. داستان حول محور پول دور از دست افتاده‌ی پدر خسیس و سخت‌گیر خانواده می‌چرخد. زمان داستان طولانی نیست اما بخاطر ورود به روابط خانواده عمیق است. کاش بیشتر از موقعیت بومی استفاده می‌کرد. مثلا شرجی هوای جنوب و شاید یک آبتنی لب شط برای پسرها بوی جنوب را هم همراه نخل‌ها می‌آورد.
      

        هنوز دلم پیش آن کلاه و گلدوزی اختصاصی‌اش مانده است. مردی از جنس نور که تلاش کرد شبیه باشد،شبیه حضرت نور و آب، حضرت محمد ص. 
      

        دخترک دستت را بلند کن از پس تاریکی مولایم علی در انتظار خبر مهم تو مانده است. از همان روزی که نور مهربان پیامبر زمین را روشن کرد، قدرت و پول را به کار بستند تا نام و نشانی از  اسلام و عاشقانش نماند. کور خواندند. خدا حیله‌شان را به خودشان برمی‌گرداند. یا به دست کودکی سپرده شده به رود نیل، یا دخترکی از قلب یهود، که پیام‌رسان نقشه‌ای شومشان بود.
      

        زنانگی‌ام را دوست بدارم. مادر بودن را نعمت بدانم. آمدن فرزند درها را نمی‌بندد. آرزوها هر چه دور باز هم قابل رسیدن هستند. درس‌هایی از این کتاب که به تو یاد می‌دهد خودت را دوست بدار حتی اگر کسی پیدا نمیشود تا تو را آنچنان که لایقش هستی دوست بدارد
      

         مثل هواپیمایی که از مبدا می‌پرد و در مقصد فرود می‌آید، نامه‌ها هم به مقصد می‌رسند.
      

        سفر کردم. سفری بیرون از مرزهای وطنم. همان‌جایی که وطن است. اما در آن، جان و تنت در در امان نیست.
      

        چقدر این روزهایمان قیدار را کم دارد. وقتی شبی تاریک در کوچه‌ای تنهاییم و بدانیم بالا خواه داریم.
      

        جنگ زیبا نیست. اما مردانگی مردان نبرد، دلت را گرم می‌کند به بودنشان، امنیت مردمشان را با جان خود تاخت می‌زنند.
      

        اگر تا به حال زیارت نرفته‌ای، یا حس می‌کنی تا به حال زیارتت به دلت نشسته، این داستان انتخاب مناسبی است. با اهالی کتاب پنجشنبه فیروزه‌ای  دلت را تا پشت پنجره فولاد ببر.
      

        حاج قاسم هنوز هم زنده است. در یاد ما. در خاطرات ما. در نوشته‌های ما. کتاب کمیک قاف دستت را می‌گیرد و پا به پای حاج قاسم به جنگ با مردمانی که انسانیت را فراموش کرده‌اند میبرد.
      

        زنی که مویش را نذر نجات می‌کند و زنی دیگر کلاه گیس می‌بافد و زنی دیگر که امیدی به زنده بودن ندارد با موی مصنوعی برای خودش امید می‌خرد
      

        می‌شود از بچه‌های عصر تکنولوژی باشی و شهید شوی. این یعنی قهرمان تنها در هالیوود نیست بلکه در کوچه پس کوچه‌های  شهر تو هم پیدا می‌شود. در همین دنیای زیادی واقعی با تلخی‌های شدید تلخ می‌شود ساخت و لبخند به لب‌ها نشاند
      

        کتابی که باهاش هم قدم میشی و انقدر خانم امیرزاده با معلومات هستن و این و میشه توی سیر درست و درمون داستان فهمید.