"If all else perished and he remained, I should still continue to be; and if all else remained, and he were annihilated, the universe would turn to a mighty stranger,"

"He's more myself than I am. Whatever our souls are made of, his and mine are the same"
      

        『هو النور』
تا به حال شده است کسی شما را برای خواندن رمان قضاوت کند؟ اشخاصی که نگاهی از بالا به پایین به شما می‌اندازند و می‌گویند که "اهل رمان خواندن نیستند."
خوشا به حال‌شان ولی کاش ما را به حال خود واگذارند و وقت و بی‌وقت اظهار نظرهای بی‌مورد نکنند و بگذارند ما در دنیای قصه‌های خود بمانیم.
ما انسان‌ها در یک کشور، یک شهر، یک خانواده و تاریخ به خصوص به دنیا می‌آییم. ممکن است امکان دیدن کشورهای بسیار را نداشته باشیم و قطعا امکان دیدن تاریخ‌ها و دوره‌های مختلف را نداریم؛ چند لحظه صبر کنید! فکر کنم داریم. چجوری؟ کتاب! کتاب! کتاب!
با کتاب‌ها، قصه‌ها، افسانه‌ها و داستان‌ها هر چند استعاری؛ امکان زیستن در بین انسان‌های بی‌شمار، کشورهای گوناگون، دوره‌های متفاوت، عصرهای متنوع و.. را داریم. 

چطور می‌توان تنها به یک زندگی کفایت کرد وقتی می‌توانیم با کتاب‌ها زندگی‌های بی‌شماری را تجربه کنیم.

در این کتاب صحبت‌های آقای خامنه‌ای را در باب کتاب جمع‌آوری کرده‌اند و در میان صحبت‌های ایشان به خوبی به لزوم قصه‌خوانی و قصه‌نویسی اشاره شده است. ایشان به زیبایی در صحبت‌هایشان به این نکته اشاره کرده‌اند که تاریخ روزگاران متفاوت را با قصه بهتر می‌توان درک کرد و ملموس یافت.

ایشان درباب کتاب صحبت‌های متنوع و بی‌شماری داشته‌اند و اگر این کتاب به‌روزرسانی شده و صحبت‌های ایشان را ده سال اخیر نیز جای بدهند، عالی می‌شود.

به قول ایشان کاش نویسنده‌ای به‌مانند ویکتور هوگو پیدا می‌شد و روزگار مردم در این دوران را به نگارش درمی‌آورد. قصه‌ی این مردمِ همدل، شجاع و باغیرت واقعا خواندنی‌ است.
-شنبه ۳۱ خرداد ۱۴۰۴
      

        『هو النور』
صادقانه نظرم نسبت به جلد اول تغییری نکرده است.
این نوع پایان‌بندی‌ها مرا به یاد افسانه‌ها و داستان‌های برادران گریم می‌اندازد؛ جایی که هر اشتباه ممکن است به پایانی سهمگین منجر شود. شاید برای بزرگسالان این موضوع بامزه به نظر برسد، اما کودکان چه؟ باید در نظر داشت که روحیه‌ی هر کودک با دیگری متفاوت است و پیش‌بینی تأثیر این نوع پایان‌بندی‌ها بر آن‌ها کار آسانی نیست.
_چهارشنبه ۸ اسفند ۱۴۰۳
      

        من نسخه‌ی صوتی رو با صدای خود مل رابینز گوش دادم. نسخه‌ی صوتی با متن اصلی کتاب یکم تفاوت داره و یک سری جاها نسخه‌ی صوتی حتی بیشتر از متن خود کتابه. مل رابینز یه جوری خودمونی و با شوخی از زندگی خودش و اطرافیانش تعریف می‌کرد که حس می‌کردم دارم با دوستم حرف می‌زنم. نمی‌دونم شاید منم اگه نسخه متنی رو می‌خوندم، خوشم نمی‌اومد یا حوصله‌ام سر می‌رفت اما واقعا از نسخه‌ی صوتی‌اش لذت بردم^^
۳۱ فروردین ۱۴۰۴
      

        جادویی، ناز و دلنشین.
      

        "هر کس با او برخورد کرده از اون خاطره‌ای مثل آفتاب داره."
آرزو می‌کنم روزی برسه که راجع به من هم این رو بگن.
      

        『هو النور』
آیا زمانی بهتر از حالا برای مطالعه این کتاب سراغ دارید؟ 
در این اثر، سخنرانی‌های امام موسی صدر درباره سوره قدر که در جلسات متوالی ایراد شده، به نگارش درآمده است. ایشان آیات را از جنبه‌های دینی، تاریخی، علمی و دیگر ابعاد مورد بررسی قرار داده و برای روشن‌تر شدن مطالب، به آیات دیگری از قرآن نیز اشاره کرده‌اند.

نکته‌ای که برایم جالب بود این بود که ایشان با قاطعیت برخی تفاسیر و روایات را بیان نمی‌کردند. بلکه می‌فرمودند با توجه به بررسی‌های خودم به این نتیجه رسیده‌ام و ممکن است که حتی نظر من هم درست نباشد.
این رویکرد، واقعاً نشان‌دهنده بزرگی و تواضع ایشان است.
_جمعه ۱ فروردین ۱۴۰۴
      

        『هو النور』
کتاب مصور کوچکی در بابِ سوگواری است.
سوگ را نمی‌شود درمان کرد. فقط می‌توان بر روی آن مرهمی گذاشت. 
این کتاب رو از دست ندید.
_ چهارشنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۳
      

        『هو النور』
اگر دلتون گریه می‌خواد، سراغ کتاب خوبی اومدید.
این کتاب قلبم رو مچاله کرد. فکر کنم الان نویسنده داره پودر حاصل از قلبم رو در رودخانه‌ می‌ریزه.🥲
قصه از اونجایی شروع میشه که "مرگ" در خونه رو می‌زنه و میگه که قصد داره مادربزرگ بچه‌ها رو ببره.
کتاب کوتاهی است که در یک نشست چند دقیقه‌ای تمام می‌شود. 🌸
_چهارشنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۳

      

        『هو النور』
انگار که این چشم‌ها، چشم‌های دیروز نیست.
"شاید جسم انسان، آرام و مرحله به مرحله رشد کند، ولی روح با جهش‌هایی بلند و ناگهانی بزرگ می‌شود و زمانی به والاترین درجه‌اش می‌رسد."
گاهی چند سال می‌گذرد و رشد نمی‌کنیم اما گاهی اوقات هم به فاصله یک صبح تا شب، بزرگ می‌شویم، عمیق‌تر می‌شویم و نوع نگاه‌مان متفاوت می‌شود. به آینه نگاه می‌کنیم و با خود می‌گوییم: انگار که این چشم‌ها، چشم‌های دیروز نیست.
_ دوشنبه ۲۳ مرداد ۱۴۰۲
      

        『هو النور』
"هیچ وقت نباید فکر کنیم کارمان با زندگی تمام است؛ چون درست زمانی که احساس می‌کنیم به خطوط آخر قصه‌مان رسیده‌ایم، دست سرنوشت، کتاب عمرمان را ورق می‌زند و فصلی تازه پیش رویمان می‌گشاید."
کاش نی‌زن از راه نمی‌رسید.(شما بخوانید جنگ)
کاش اجازه می‌داد بیشتر بچگی می‌کردن. کاش هیچ وقت از آن رویاها و امیدهای شیرین بیرون نمی‌آمدند. کاش بدانند که این فصل سخت هم بالاخره تمام می‌شود و اگر به ورق زدن کتاب زندگی‌شان ادامه بدهند می‌توانند فصل‌های جدیدتری را ببینند.
_ جمعه ۲۵ فروردین ۱۴۰۲
      

        سومین خوانش:
اسفند ۱۴۰۳♡
      

        『هو النور』
زندگی‌نامه‌ی خانم هاله حامدی‌فر💫
ایشون یکی از اعضای هیئت مدیره‌ی شرکت سیناژن هستند. این شرکت دانش‌بنیان در زمینه تولید داروها و محصولات بیوتکنولوژی فعالیت دارد و این کتاب شکست‌ها، موفقیت‌ها و پستی و بلندی‌های راه‌شان را نشان می‌دهد.
کتاب کمی تخصصی است و آن را بیشتر به بچه‌های فعال در حوزه‌ی بیوتک، دارو و شاخه‌های مرتبط پیشنهاد می‌کنم.
      

        『هو النور』
‌خیلی وقت‌ها تمام عمر حسرت چیزی را می‌خوریم بعد که به دستش می‌آوریم با خود می‌گوییم "این بود؟!چیزی که من یک عمر دنبالش بودم واقعا همین بود؟"

یک آهنگی هست که خیلی دوستش دارم و می‌گوید:
Funny when you want it, suddenly you have it"
"You find out that your gold's just plastic

واقعا هم زندگی همین است.

همچنین نویسنده به بهترین شکل توانست نشان بدهد که یک‌سری از نگرانی‌ها و تفکرات‌ ما بر مبنایِ پوچ است! حالا این افکار یا توسط افراد و رفتار‌های خارجی ایجاد شده‌اند و یا اینکه فقط ساخته و پرداخته‌ی ذهن خودمان است.
شخصیت پردازیِ نورا هم به نظرم ظریف و زیبا بود.
در ضمن مت هیگ با هوشمندی پله به پله مشکلاتی را سر راه نورا قرار می‌داد که باعث می‌شد خواننده حداقل با یکی از آن‌ها همذات‌پنداری کند.
پ.ن: یک سری قسمت‌های کتاب موردپسندم نبود اما پوینت کلیِ چیزی که نویسنده می‌خواست بگوید را واقعا دوست داشتم.
_پنج‌شنبه ۱۰ آذر ۱۴۰۱
      

        『هو النور』
"شاید خنده‌هات شکسته‌ان، نه خودت. شاید یکی اون‌ها رو شکونده."
آخر آقای بکمن، چه می‌کنی؟ این همه آدم راجع به افسردگی می‌نویسند، صحبت می‌کنند و سخنرانی می‌کنند. چرا هیچ‌کدام چنین اثری بر قلب آدم نمی‌گذارند؟ بکمن با قلم جادویی خود به احساسات جان می‌بخشد و به آن‌ها شخصیت می‌دهد تا ملموس‌تر شوند.

گویی بکمن قلب و مغز خود را بیرون آورده است، با عنصر تخیل ترکیب کرده و به تو می‌گوید: "من درکت می‌کنم."
در این حین، در غالب یک شخصیت خیالی چیزهایی را می‌گوید که تا مدت‌ها در ذهنت می‌ماند. شاید هم برای من، کتابی درست در زمانی درست‌تر بود.

"شاید او برای اولین بار بخندد. یا بارها و بارها جوری بخندد انگار که بار اول است. خنده‌هایی که انگار کسی خیلی خیلی وقت پیش بر زمین جنگلی _ تکه‌تکه‌شده _ پس از طوفان بازیافته و آن را با خودش به خانه آورده و تیمارش کرده تا آن‌قدر قوی شود که بازگردد به طبیعت."

تک‌تک جملات کتاب را با بغض خواندم. کتاب کوتاهی است که در یک نشست نیم ساعته خواندنش تمام می‌شود، اما من هر صفحه را چندین و چند بار خواندم. به خود آمدم و دیدم کل کتاب نشانه‌گذاری شده است. احساس می‌کنم با قرار دادن فقط دو قسمت از متن کتاب در حقش اجحاف کرده‌ام، اما اگر می‌خواستم قسمت‌های موردعلاقه‌ام را بگذارم باید کل کتاب را قرار می‌دادم. دوست دارم در آینده نسخه فیزیکی‌اش را بخرم و بارها و بارها بخوانمش. مطمئنم تبدیل به کتابی شد که قرار است به عزیزانم هدیه‌اش کنم. 

از صمیم قلب دوست دارم انسان‌های بیشتری این کتاب را بخوانند. 🌟
_شنبه ۴ اسفند ۱۴۰۳