خواندن کلمات سخت‌پوست مرا طور دیگری با میزبانان شمالی‌ام حین سفر به این شهرها آشنا کرد، وقتی کتاب‌ را میخواندم دلم میخواست بار دیگری به شهر های شمالی سفر کنم و این بار از «قصه‌ی های آدم‌هایش» بدانم. برخلاف چیزی که در سفر به شهرهای دیگر تجربه کرده‌ام، این کتاب یادم آورد که مردم شهرهای شمالی همیشه برایم در حاشیه‌ی پدیده‌های طبیعی و زیبایی‌های این شهرها شناخته‌شده‌اند، نقشی حاشیه‌ای و عملا نادیده‌گرفته‌شده. 
مردم ساکن این شهرها همیشه برای من از آن دسته آدم‌هایی بودند که خوشبخت‌اند، دلشان که بگیرد دریا می‌روند، ماجراجویی بخواهد جنگل می‌روند، باران دارند و آسمان زیبا و بازارچه‌های رنگارنگ و زنده. سخت‌پوست قصه‌ی یکیشان را برایم تعریف کرد. آدم‌هایی را سوژه‌ی داستانش قرار داد و به مرکز راند که معمولا در حاشیه‌ی تفریح و خوش‌گذرانی‌های هرچند کوتاه مسافران معرفی می‌شوند، میزبانانی نامرئی، در خدمت مسافران طبیعت. و این نادیده‌گرفته‌شدن در جای‌جای داستان نیز به چشم می‌آمد و ملموس بود.
 من هم در هنگام خواندن این داستان خودم را یکی از آن مسافرهایی دیدم که اسم میزبان یادشان نمی‌ماند، از آن‌ها که درست نگاه نمی‌کنند و زود فراموش می‌کنند که حواسشان نیست در دل‌همین زیبایی‌ها، زندگی‌ انسانی با چالش‌‌هایش و زشت و زیبایش جریان دارد. 
سخت‌پوست یادم آورد هرکدام پدیده‌های طبیعی در بستر زندگی روزمره معانی متفاوت و پرتعدادی پیدا می‌کنند. مثلا دریا، توامان که همراه‌ترین در روزهای خوشی‌ خانواده‌ی سخت‌پوست است، می‌تواند در لحظه تبدیل به کابوسی خطرناک شود و آدمی را -هرقدر هم که شنا بلد باشد و بالا و پایینش را بشناسد-در خود ببلعد و پایین بکشد. باران می‌تواند در لحظه‌ای تمام سرمایه‌ات را از بین ببرد، ویلاها می‌تواند بستر خشمگین شدنت و نادیده‌گرفته‌شدنت باشد.
 این داستان یادم آورد وقتی‌ احساس ناچاری می‌کنی مهم نیست کجا ایستاده‌ای، ساکن زیباترین جای جهان هم که باشی، تو هستی و بلاهایی که بر سرت آمده و تصمیم میگیری چطور ادامه دهی، یا بهتر بگویم اصلا ادامه بدهی؟
آن وقت است که تمام پدیده‌‌های اطرافت به صف می‌شوند تا به بهترین نحو در خدمت تصمیم تو باشند، حتی اگر آن تصمیم،خواستن یا نخواستن زندگی باشد.
      

        داستان روان می‌رفت جلو، طی خوندنش واقعا بهم خوش گذشت، تصاویری که خلق شده‌بود جذاب بود.
 پایان‌بندیش رو ولی دوست نداشتم. شایدم من درست متوجه نشدم.
      

        این کتاب به غایت برای من کتاب شیرینی بود. مکان‌های مختلف در هر جستار، هرکدام بهانه‌ای بودند برای فکر کردن درباره‌ی «فکر کردن». چم و خم فکر کردن، تاثیر هرکدام بر مسیر فکر کردن و...
.
بعد از خواندن کتاب به این فکر کردم که اگر بخواهم فکر کردن را به چیزی تشبیه کنم یاد چه چیزی میفتم؟ بلافاصله تصویر آب جاری به ذهنم آمد، در بستر رود یا در یک جوی که از کنار یک کوچه می‌گذرد، یا حتی وقتی که شیر آب باز می‌شود و آب جاری می‌شود. هرجا که جریان پیدا کند، حیات‌بخش است. تفکر هم همینطور است، در‌کافه باشی یا در مجلس سخنرانی، در اتوبوسی بین راه در یک کشور جنگ‌زده، یا اصلا در زندان؛ «فکر کردن» شور زندگی و نوعی زیستن که زیباست را همراه خود می‌آورد.
      

        خوندن جستارهای این کتاب تقریبا سه چهار ماهی طول کشید. دلم نمیخواست کلماتش تموم بشه. دلم میخواست هرکدوم از جستارهاش رو خوب مزه مزه کنم، دلم میخواستم پارگراف‌هاش ته‌نشین بشه تو روانم. از رویا، محیط زیست، هنر، پرسه‌زنی، گم شدن، مرگ و... نوشته‌بود.
.
توی نقدهایی که میخوندم دربارش، یکی نوشته‌بود «نویسنده زیادی هر موضوعی رو کش داده، اصلا لازم نبود راجع به هر موضوعی انقدر زیاده‌گویی کنه.»
اما داشتم فکر میکردم این به اصطلاح زیاده‌گویی اصلا شده‌بود نقطه اتصال من با هر جستار و موضوعش.
اصلا برای من این زیاد گفتن، این قطار کردن کلمات پشت سرهم، نسخه‌ی دوست‌داشتنی‌تری از زندگی رو رقم میزنه.
وقتی برای چیزی تو زندگی کلمات زیادی تو دست داشته‌باشم، اگر کنار اومدنی باشه، بهتر کنار میام، اگر کاری باشه، بهتر انجام میدم، اگر چیزی برای انتخاب کردن باشه، انتخاب بهتری انجام میدم. 
زیاد گفتن و زیاد نوشتن باعث میشه نگاه فعالانه‌تری به زندگی داشته‌باشم. 
وقتی کلمه دارم زورم به زندگی بیشتر میرسه.
.
نویسنده توی این کتاب داشت رهاییش رو به رخ من می‌کشید، اینکه چقدر میتونه آزادانه موضوعات -به نظر من- نامرتبط رو کنارهم بچینه و در نهایت میتونه هر اتفاق و داستانی رو به خدمت روایت خودش از زندگی دربیاره. 
مگه غیر از اینه که روایت هر کسی از زندگیه که تفاوتش رو با بقیه موجودات جهان رقم میزنه؟
و چی زیباتر از این که کلمات و داستان‌های پرشمار برای بیان روایتت داشته‌باشی؟ مثل خانم سولنیت.
      

        من داستان کوتاه زیاد نخوندم و در جایگاه نقد نیستم،اما یک چیزی خیلی برام حین مطالعه‌ش پررنگ بود؛ اینکه توی داستان‌های این کتاب، خانم دانشور طوری کلمات و فضا رو چیده‌بود که وقتی از عشق، شرم، ناچاری، تسلیم‌بودن، نجابت، نه شنیدن، ستم‌دیدگی، ترسیدن و تنهایی آدم‌ها میگفت، دیگه من جای خودم نبودم؛ به جای مهرانگیز می‌ترسیدم، مثل خانم همسایه وقتی شوهرش با دوتا بچه رهاش کرده‌بود، انتظار کشیدن و ناچاری رو تجربه میکردم، با اکرم و خواهرش همراه بودم وقتی داشتن تو تاریکی شب، از ترس پاسبان‌ها می‌دویدند و زمین میخوردند تا به خانه برسن 
و...
آخرین قصه هم یک طور دیگه به دلم نشست، اسمش « صورتخانه» بود. داستان مردی به نام «مهدی سیاه» که سال‌های طولانی بود که شب‌ها برای مردم تئاتر بازی میکرد. هر شب صورتشو سیاه میکرد و میرفت رو صحنه.
از اون شخصیت‌های خاکستری بود که قرار نیست هیچ وقت دیده‌بشه ولی کارش رو تو دنیا درست انجام میده.
یه جاش داشت به شخصیت رو به روش می‌گفت: 
[جوجی خان نمی‌دونه که یک گنج قارون تو دل آدمیزاد پنهون کرده‌ان. گاهی هم یک مار جعفری رو این گنج دست نخورده خوابیده. باید ورد توکل بخونی و به ماره فوت کنی. به قدرت خدا اسیر دستت می‌شه. بعد سر فرصت میری سراغ این گنج. هرچی میخوای وردار. تمومی که نداره. چشمت رو ببند یکهو بپر تو آب. نترس. از چی میترسی؟ گنجی که تو دل هست نمیذاره تو خفه بشی. وامیداردت به دست و پا زدن. آخرش به یک جایی میرسی. تو پستوی دل هممون یک گنج قارون خوابیده. فقط باید سر این ماره رو، که اسمش ترسه، یه طوری بکوبیم. ورد حضرت سلیمون بخونیم بهش فوت کنیم.]
      

        اولین کتابی بود که از هرمان هسه خوندم(شنیدم) پیتر من بود،  یک انسان معمولی، با زندگی عادی، با چالش‌ها و بالا و پایین‌هایی که برای خودش خاص بود و همراه شدن با روایت آدم‌هایی که هرکدوم تبدیل شدن به بخشی از روایت زندگی خودش. ساده، روان، ملموس و جذاب. همین:)
      

        بعضی حس‌ها و لذت‌ها و تجربه‌ها در خلل زندگی سریع و پرهیجان زندگی شهری گم شده، این کتاب یادآوریشون می‌کنه!:)
انگار که بهت بگه یه دیقه وایسا! به این لحظه دقت کن! بچش حال خوب یا بدت رو! 
حالا می‌تونی ادامه بدی!
.
روایت‌های ساده و دلنشین، همراه با بامزگی‌های کوچیک‌کوچیک!
      

        شجاعت در دنیای امروز انتخاب چیزهاییه که ایده‌آل نیستن، اما به اندازه‌ی کافی خوب هستن.  
برای من موضوع این کتاب شجاعت بود.