اَش به دمپایی های نورا خیره شد. « متاسفانه فکر کنم مُرده.» « چی؟ » « خیلی بی‌حرکت کنار جاده افتاده. اسمش رو روی قلاده‌ش دیدم‌ فکر کنم یه ماشین زده بهش. متاسفم، نورا. » نورا آن‌قدر از تغییر ناگهانی احساساتش در همان یک لحظه ترسید که همان‌طور به لبخند زدن ادامه داد. انگار فکر می‌کرد لبخندش می‌تواند او را در همان دنیای قدیمی نگه دارد، دنیایی که در آن ولتس هنوز زنده بود و مردی که نورا قبلاً چند کتاب آهنگ گیتار به او فروخته بود، به دلیلی دیگر زنگ در خانه‌اش را به صدا درآورده بود. نورا به‌خاطر آورد که اَش جراح است، آن هم نه جراح دام‌پزشک، بلکه جراح آدم‌ها. اگر او می‌گفت چیزی مرده،به احتمال خیلی زیاد آن چیز واقعا مرده بود.

بابل که بودم و حتی تهران، رفقای زیادی داشتم که شب‌ها براشون درددل می‌کردم و اونا هم منو دلداری می‌دادند. اما من که به دلداری کسی گرم نمی‌شم.

می دانی آخرین باری که مرد درستکاری را دیدیم ، کی بود ؟ نه ! عمو ادوارد به دروغ گفت : وقتی به آیینه نگاه کردم .

آدم فراموش‌کار است. اگر هم نباشد، اقلاً می‌تواند خود را به فراموشی بزند.

او نمی‌خواست کسی تسلیتش بگوید. و کم‌کم نسبت به کسانی که او را دلداری می‌دادند، احساس می‌کرد یک نوع کینه پیدا می‌کند. فکر می‌کرد این دلسوزی های دیگران کجای آن‌چه را که خیلی به‌عجله و با دست‌پاچگی در آن دو روز اتفاق افتاد، می‌تواند بپوشاند و یا کم و زیاد کند.