اولین اثری که از دوما خوندم
چقدر زیبا بود، توصیفات فوق‌العاده و استفاده از شیوه‌ی داستان در داستان (مثل هزار و یک شب) با 3 راوی مختلف...
چیزی که در ادبیات نوین شاهد اون هستیم. 
خودم به پیشنهاد دوستم خوندم که گفت اصلا وسه خوندنش شک نکن و حالا منم به شما میگم که اصلا وسه خوندنش شک نکنید. 
ترجمه‌ی عالی آقای گودرزی هم جای تمجید داره 👏
و همینطور چاپ خوب نشر افق
      

        دوران بچگی برامون حکم سریال دارک رو داشت. 
      

        خیلی خیلی سال پیش
توی کانون پرورشی فکری یه معلم داشتیم بنام خانم نخئی (شایدم نخعی) 
اینو داد بم گفت بخونش قشنگه 


      

        این کتاب وسه من خیلی خاطره انگیزه
10 12 سال پیش دقیقا با همین طرح جلد توی قفسه‌ی خونه بابابزرگم پیداش کرده بودم، بین کتابای مذهبی و دانشگاهی ِ خاله و دایی‌‌ها و اصلا معلوم نبود اونجا چی می‌خواد و صاحب اصلیش دقیقا کیه
چقدر لذت بخش بود خوندنش
      

        اول از کیفیت مزخرف انتشارات هرمس بگیم که امیدوارم این نظر من رو ببینن، چون کاغذ کاهی رو (با اسم باکلاس کاغذ سوئدی) با قطع پالتویی، صفحه‌ای هزار و هفتصد حساب کنی و چسب بی کیفیتی که با ملایم ترین نوع ورق زدن هم تا صفحه 70 بیشتر تاب نیاره و ول بشه دیگه زوره...

وقتی چخوف درباره شخصیت دکتر می‌نویسه جوری می‌نویسه که خیلی زود می‌دونیم با کی طرفیم، چون گوشه و کنار خودمون اگه پر هم نباشه ولی کم نیست افرادی شبیه این دکتر، چه بسا بیشتر توی همین قشر کتابخون و روشن‌فکر، افراد پوست‌نازکی که فقط زیر باد کولر و سر سفره‌ی آماده بودن (اگه روسیه باشن کنار شومینه و روی کاناپه‌ی گرم و نرم) و از بدبختی و به چوخ رفتن فقط لای کاغذا و توی صفحه‌ی تلوزیون یه چیزایی دیدن و شنیدن تا وقت بیکاری ازش فلسفه‌بافی کنن. 
و بقول شخصیت دیوانه کتاب این فلسفه‌بافی و زندگی کلبی توی بشکه بدرد همون هوای متعادل یونان می‌خوره نه سرمای بیضه‌سوز روسیه... 

یه داستان خیلی رک و بی شاخ و برگ که محتوای ساده‌ی اون رو برای مخاطب به قابل فهم‌ترین شکل ممکن ارائه داده، ولی این بی شاخ و برگ بودن زیادی، گاهی اوقات توی ذوق می‌زنه خصوصا برای من که فرم برام خیلی اهمیت داره چه توی ادبیات چه سینما و.... 
و اینجا بیشتر شخصیت‌ها و محتوا مطرح بودن تا روایت و نوعش 

در آخر برخورد چخوف با مرگ خیلی جالب بود، کوتاه و واقع‌گرایانه





      

        بودن یا نبودن؟
واقعا که مسئله همین است و بس...
شاید مهم‌ترین جمله‌ یا مهم‌ترین پرسش ادبیات همین باشه
شاملو: دست از گمان بردار، بودن به از نبود شدن، خاصه در بهار، وارطان سخن بگو!

طرز تفکر شخصیت‌ها (البته بیشتر تیپ هستن تا شخصیت) و مونولوگ و دیالوگ‌ها فوق العاده‌س جوری که دوست نداری به راحتی از اونها بگذری و ادامه بدی
تمثیلات یونانی و تشبیهاتی که موضوعات انتزاعی رو با واقعیت مثال می‌زنه تا به درک بیشتری برای خواننده برسن نقطه‌ی قوت  شکسپیر بحساب میاد

بنظرم پایان بندی کتاب اصلا در شأن این نمایشنامه نبود. 
ریتم تندی که با نوع روایت تناقض داشت و تراژدی نتونست بر احساسات مخاطب مسلط بشه
      

        شاید اسم کتاب گول زننده باشه 
چون کل کتاب درباره پول نیست
درواقع از پول استفاده شده تا به موضوعات مهمتری برسه

هراری یک نابغه‌ست
هم توی چه گفتن هم توی چگونه گفتن
بدون شک برید سراغش

      

        توصیفات مکانی و پرداختن به جزئیات واقعا خوبه، حس شاعرانه‌ای که توی نوع نگاه نویسنده به محیط وجود داره هم همینطور اما گاهی اوقات این زیاده روی شاعرانه آدم رو از روایت دور می‌کنه. 
شخصیت پردازی ضعیف و ناقصی داره، دیالوگ تمام شخصیت‌ها به یک سبک و زبان می‌خوره و انگار نه انگار شخص دیگری هست.
همین پرداخت زیاد به جزئیاتش بیشتر جاها کلیات رو از ذهن آدم پاک می‌کنه.
داستان‌ها طرح و ایده نسبتا خوبی دارن، جوری نیستن که حوصله سر بر باشن
اولین اثری بود که از آل احمد خوندم
      

        اوایل کتاب خیلی دلچسب و گیرا بود، حس تعلیق بالایی داشت و همراه با نوع روایتش که خیلی دقیق یکسری زنجیره‌ی حوادث رو بهم مرتبط می‌ساخت آدم رو وادار به ادامه دادن می‌کرد. 
تمام روابط علت و معلولی و بحران‌هایی که اتفاق می‌افتاد با سورئال جذابی که داستان داشت جور بود.
اما در اواسط کتاب ضعف‌ها خودشون رو نشون دادن
روابط بین خطوط داستانی شروع به آبکی شدن کرد و جهان سورئالیسم کتاب از چارجوب خودش در اومد، اون حس تعلیق کمرنگ‌تر شد و نتونست کنجکاویم رو ارضا کنه. 
هرچند خلاقیت بالای نویسنده هنوز پابرجا بود ولی دیگه داشت تبدیل به زیاده‌روی و اضافه‌گویی می‌شد. 
حس کردم داستان وُلند کم کم داره لنگ می‌زنه، منطق خودش رو از دست می‌ده و فقط اومده این وسط قربانی بشه تا ارتباطی پیدا کنه با مرشد و مارگاریتا
واقعا ارزش خوندن داشت ولی با جلوتر رفتن فرم فوق‌العاده خودش رو به مراتب از دست داد. 


      

        نسخه‌ای که من خوندم حدود 200 صفحه بود خیلی سال پیش خوندم
که احمد محمود عمدا اسم نویسنده رو یه اسم عربی از کشور عراق گذاشته و خودش رو مترجم اثر جا زده 
      

        از لحاظ تاریخی کتاب متوسطی‌ست
صرفا فقط خود منابع آورده شده بدون توضیح روان و تالیفی از خود نویسنده

در ضمن خیلی‌ها از این کتاب دنبال روایت نیستند دنبال قضاوتند، کاش تاریخ رو بدون تعصب بخوانید و دنبال خود تاریخ باشید بدون جبهه‌گیری
نه دچار زمان‌پریشی و تعصبات احمقانه 

      

        احتجاب یعنی در حجاب رفتن یعنی پنهان شدن
شازده احتجاب هم روایتی است از خفقان و در حجاب شدن ژن‌های خونریز قاجاری
شازده از کودکی میان دوراهی گیر کرده است
میان ضخامت و لطافت، سنگ‌دلی و نازک‌دلی
هم شازده و هم فخرالنساء می‌خواهند جوری باشند که نیستند
گلشیری ما را به درون ذهن‌ها می‌برد و از قاب عکسی به درون گذشته
ذهن‌هایی که همگی به تاریخ گره خورده است
با کلماتی که بین ورق‌های کتاب خاطرات جد کبیر است و حتی آتش هم نتوانسته دودشان کند و حالا ذره ذره همه را دود خواهند کرد

با اینکه کتاب را به سختی خواندم و خیلی طول کشید تا تمام کرد اما هر بار که چند صفحه می‌خواندم و کتاب را به گوشه‌ای پرت می‌کردم خودم هم تا ساعتها پرت می‌شدم
تکان‌دهنده بود
زوال تدریجی و آرام
عشقی که شازده نمی‌تواند در فخرالنساء بیابد و می‌خواهد با زور و قدرت در فخری بسازد
روابط شخصیت‌ها خیلی زیباست
      

        چند سال پیش خوندم دوران دبیرستان و واقعا اون موقع برام خیلی مفید بود و جالب
      

        قلم کامو آدم رو به تفکر وا می‌داره حتی اگر یک داستان و روایت خیلی معمولی باشه چون اندیشه کامو همیشه در آثارش غالبه و این اندیشه بسیار عمیقه
زن خطاکار بسیار زیبا بود
کافر تصویر سازی فوق العاده ای داشت و حیف است که فیلم نشه
گنگها شامل همون احساسات انسان دوستانه همیشگی کامو
میزبان نیز همینطور
ژوناس داستان زوال اعتبار یک هنرمند و روابطش با اطرافیان
سنگی که رشد می‌کند روایت بد و گمی داشت
      

        یک شاهکار ادبی
با اینکه از فضای سرد و خشک ادبیات روس بیزارم (نه فقط ادبیات که تمام هنرهاش همینن) ولی طرز بیان داستایفسکی از روابط بین شخصیت‌ها و ارزش‌ها و دغدغه‌های اونها که با قمار تنیده شده واقعا تاثیر زیادی روم گذاشت و یقین دارم داستایفسکی تمام اونها رو بر اساس تجارب خودش شکل داده بود.
دیالوگ‌های کم و به اندازه، روایت بی نظیر راوی داستان از خودش و ارتباطی که با بقیه داره
هرچند ترجمه صالح حسینی خیلی کلمات قلمبه سلمبه داشت (مثلا علیای مخدره) و مدام نیاز به استفاده از لغت نامه بود ولی حس می‌کنم به متن اصلی خیلی وفادار بوده و در کل ترجمه ی بسیار خوبی بود.