از کودکی دوست داشتم کتابهای درسی را نه برای حفظ کردن، بلکه برای خواندن مثل یک رمان ورق بزنم و بخوانم. از این نوع کتابها که حالا میدانم به آن متن علمی می گویند خوشم می آمد. این کتاب هم همان گونه است. لذت بردم و چیزهای جدیدی یاد گرفتم.
        

          از جمله کتاب‌هایی که اراده آزاد رو به چالش میکشه. البته خودش بحثی راجع به این موضوع نمیکنه اما شما وقتی اونو میخونید متوجه میشید که عملکرد ما تا چه حد زیادی تحت تاثیر هورمون های ماست
        

          عجایب دوپامین:
۱-دوپامین میتونه عاشق یا فارغت کنه
۲- دوپامین میتونه باعث بشه دنیا رو فتح کنی
۳- سطح دوپامین باور های سیاسی رو تحت تاثیر قرار میده
۴_دوپامین میتونه یه نابغه ی خلاق یا به یه بیمار روانی تبدیلت کنه
۵_دوپامین مولکول احتمالاته
        

          دو روز بکوب خوندمش.کتاب خیلی خوبی هستش از علم گرفته تا سیاست و فلسفه توش موجوده البته همه بخش ها مربوط به تاثیرات دوپامین  بر این مسایل هست. فقط بعضی قسمتاش با فرهنگ ما نمیخونه مثلا قسمت سیاستش: لیبرال های کشور ما نه پیشرفته اند نه دوپامینی بلکه سیاستشون اینه که بریم یکی از استان های امپراتوری آمریکا بشیم.برعکس قشر محافظه کار و پر دوپامین تر از اون انقلابی ها با قدرت در مسیر ایستادن و راه جدیدی رو برای دنیا مطرح میکنند که از نسخه سیاست آمریکایی بهتر هست و البته با زمان خوردن بهش بزرگ میشود و کامل میشود و انشالله بعد از ظهور حضرت مهدی جهانی هم میشود. 
:)
        

          گاهی برای شناخت بهتر خودمون و نوع انسان باید واقعیت‌های زیستی حاکم بر وجودمون رو بشناسیم.
دوپامین یکی از اون واقعیت‌هاست.
        

          دوپامین، ملکولی با خواص شگفت انگیز 
دانیل. ز. لیبرمن – مایکل. ای. لانگ
کتاب «دوپامین، ملکولی با خواص شگفت انگیز» از جمله کتابهای علمی و جذابی است که برای مخاطب عمومی نوشته شده است. در این کتاب لیبرمن و لانگ تاثیرات گسترده یک نوروترانسمیتر مغزی را به شکلی ساده و ماهرانه  برای مخاطبان تشریح میکنند. نویسندگان این کتاب در هفت فصل درباره اثرات دوپامین و نقش آن در مسائلی که انتظارش را نداریم صحبت میکنند برای مثال در فصل اول کتاب به نام عشق، آنها با توضیح فرایند مغزی و مسیر دوپامین به سوالات پر تکراری که در ذهن اکثر افراد وجود دارد، پاسخ میدهد. آنها دلیل اینکه «چرا انسان عاشق میشود؟» و «چرا عشق پس از گذشت مدت زمانی رنگ باخته و دیگر شکل روز اول نیست؟» را به صورت علمی برای ما به تصویر میکشند.
یکی از موضوعات جذاب کتاب در فصل چهارم است که در آن، مفاهیم جنون و خلاقیت مورد بحث قرار گرفته و بیان میشود که به چه صورتی فعالیت سالم دوپامین میتواند خلاقیت ما را شکوفا کرده و به ما در حل مشکلات روزانه به شکلی جدید کمک کند و حتی باعث شود تا ایدههای نبوغ آمیز و خارقالعادهای را در ذهنمان بپرورانیم. اما روی دیگر سکه نبوغ، جنون است که در صورت فعالیت بیش از حد دوپامین در مغز به وجود میآید و باعث بروز بیماری روانی میشود.
در قسمت ششم کتاب با عنوان پیشرفت، درباره سیر مهاجرت انسانهای نخستین به قسمتهای مختلف جهان و تاثیرات دوپامین بر این اتفاق که تاریخ بشریت را تحت تاثیر قرار داده است، میخوانیم. در این قسمت آمده است: «دوپامین افراد را وادار به جستجوی بیشتر میکند. این افراد بیقرار و ناآرام و ناراضیاند. دوپامین باعث میشود افراد مدام در آرزوی رسیدن به موقعیتی بهتر باشند. افراد دارای دوپامین بالا معمولا از جامعه با ثباتی که در آن زندگی میکنند فاصله میگیرند و به جستجوی سرزمینهای ناشناخته میروند.»
به طور کلی این کتاب با نگاهی جدید و البته علمی میتواند به بسیاری از سوالات امروز ذهن ما پاسخ بدهد. سوالاتی که جوابشان به یکی از نوروترانسیمترهای مغزی ارتباط دارد و این ارتباط میتواند در حوزه سیاست، ورزش، روابط شخصی و دیگر موضوعاتی باشد که لیبرمن و لانگ به آنها پرداخته اند.
        

          این کتاب ارزش خوندنش خیلی بالاست شاید فکر کنید تخصصی باشه ولی این کتاب به زبان ساده توضیح داده که همه فهم باشه و همه بتونن به راحتی اطلاعات مهم این کتابو به زبان ساده بفهمن  اگه میخواید اطلاعات عمومیتونو بالا ببرین و همچنین سرگرم شید از دستش ندین.
        

          چند سال پیش خوندم دوران دبیرستان و واقعا اون موقع برام خیلی مفید بود و جالب
        

          دوپامین... اسمی که این روزها خیلی می‌شنویمش. اما شاید ندونیم که نحوه کارکردش و به وجود اومدنش چطوریه.
کتاب خیلی جالبی بود برام. ازش لذت بردم. ازش عصبانی شدم. رفتارهای خیلی از آدم‌ها، و خودم رو با جنبهٔ دیگه‌ای هم تونستم ببینم و یه جورایی به دیدگاه‌های جبرگرایانه‌م دامن زد. چون خیلی خیلی رفتارهای آدمیزاد رو زیستی می‌بینه و اون زیستی هم اینطوریه که یا اینجوری هستی و سرنوشتت فلان‌جوره، یا یه جور دیگه‌ای و سرنوشتت یه جور دیگه‌ست.
و هیچ کاری از دستت برنمیاد. نمی‌تونی کاری کنی که این تغییر کنه. چون اینطوری به دنیا اومدی و خب می‌دونید که خیلی سخته آدم مثال نقص باشه.
---
اما در هر صورت، کتاب رو واقعا توصیه می‌کنم. خیلی روانه، احتیاج به پیش‌نیازی نداره، در سطح دانش عمومیه و خیلی اطلاعات جالبی بهتون میده از نحوه کارکرد مغز و دلایل رفتارهای مختلف.
        

          خیلی هیجان انگیز بود
        

          امتیاز اصلی ۳.۵
من در مجموع از خوندن این کتاب لذت بردم؛ البته با چشم‌پوشی از یک نکته‌ی بزرگ :) بنظرم نویسنده در یکسری موضوعات نقش دوپامین رو نسبت به عوامل تاثیرگذار دیگه، زیادی بزرگ درنظر می‌گیره؛ مثلاً تو فصلی که درباره‌ی سیاست و دوپامین صحبت شده، علاوه بر اینکه این فصل برای من بشدت حوصله‌‌سربر بود، احساس می‌کردم زیادی داره روی دیدگاه سیاسی و ربطش به دوپامین مانور می‌ده. البته خود نویسنده جاهایی اشاره کرده که حالا همیشهههه هم نمی‌شه مسائل مطرح شده در کتاب رو به دوپامین مربوط دونست، ولی خب خواه ناخواه تو بخشی از کتاب‌های این سبکی این اتفاق میفته که خود نویسنده هم نقش عوامل دیگه و درواقع پیچیدگی مغز و رفتار انسان رو فراموش می‌کنه، بنابراین زیادی می‌چسبه به نتیجه‌ی تحقیقاتش و سعی می‌کنه نقش موضوع مورد بحثش رو در مسائل مربوطه بیش از حد برجسته کنه. 
یه نکته‌‌ی دیگه‌ای هم که تو کتاب‌های این مدلی بشدت مهمه، صفر و صدی نگاه نکردن خواننده بعد از خوندن کتاب به مسائل مربوط به اونه؛ بنظرم خیلی از اتفاقات و مسائل انقدری ساده نیستن که با دونستن یک فکت علمی یا روانشناسی خاص بشه نسخه‌شون رو صد در صد پیچید؛ همیشه هزاران علت علمی یا محیطی دیگه‌ای هم ممکنه تو اتفاقات مختلف دخیل باشن.
        

          این کتاب را سال گذشته و پس از نشستی با دوستان و به توصيه یکی‌ از ایشان خواندم. نویسنده یعنی دانیل لبورمن، پزشک و روانپزشک است و کتاب نیز در همین حال و هوا نوشته شده بود. 
✍️ نویسنده ادعا می‌کند که وظیفه اصلی دوپامین نه لذت بردن صرف، بلکه خواستن و پویش است. این مولکول کوچک، محرکِ کاوش، نوآوری، تصمیم‌گیری بلندمدت، و کنجکاوی است. اما زمانی که ما به هدف می‌رسیم، دوپامین خاموش می‌شود و ما از لحظه‌ی حال فاصله می‌گیریم. نویسنده معتقد است در مقابل دوپامین، مواد شیمیایی دیگری مانند سروتونین، اکسی‌توسین، اندورفین‌ها و اندوکانابینوئیدها مسئول احساسات لحظه‌ایِ خوشبختی، رضایت و اتصال‌اند؛ یعنی مهم‌ترین ویژگی احساس کامل بودن در حال. 
این یادداشت را از روی یادداشت قدیمی خود نوشتم.