این کتاب هیچ چیز تازه‌ای برای گفتن ندارد!
      

        چند ماه قبل از جنگ استادم چندین جلد کتاب گذاشت کف دستم و گفت همه را بخوان و برای تک به تک نقد مفصل( با تاکید زیاد روی مفصل) بنویس! اما از آنجایی که من یک سر دارم و هزار سودا هی از زیر خواندن کتاب ها شانه خالی کردم تا اینکه استاد هی پیغام و پسغام فرستاد که دختر کو نقد ها؟ من هم هی خودم را زدم به کوچه علی چپ که استاد آماده‌ست فردا میدهم بخوانید... و فردا شد پس فردا.... و پس فردا شد پسان فردا.....و یکهو  جنگ شد!!!  و من به اجبار مجبور شدم بچسبم به خانه‌یمان ( آن هم چه خانه‌ای ، خانه‌ای که درست وسط حملات اسرائیل بود و مدام در و پنجره‌اش می‌لرزید) و حالا دیگر وقت آن را داشتم که کتاب ها را بخوانم... 
کتاب می‌نویسمت مجموعه نامه های سیامک بهرام‌پرور به عشقش است. قسمت اول که برزخ نام دارد نامه ها به عشقی‌ست که به آن نرسیده! قسمت دوم به نام بهشت نامه ها به همسرش بعد از ازدواج است.
کتاب را که باز کردم با این جمله شروع شد " سلام بانوی ترانه‌های ناتمام!" وای نمیدانید آن لحظه چه لحظه‌ی خنده داری بود :))) دقیقا یاد متن های بلاگفا افتادم در دهه ۸۰ ! رو کردم به همسرم و گفتم بیا و یاد بگیر هفت ساله باهم زندگی میکنیم تو یک بار من رو " همدم روزهای تکراری بی مونس هنوز " صدا نکردی! همسرم یکهو من را نگاه کرد و گفت " میشه یه بار دیگه از روی جمله بخونی هضمش سخت بود:)))))))
و این‌گونه بود که یک کتاب به سوژه‌ی خنده‌ی من و همسرم تبدیل شد و تا سه روز همسر خلاقم در خانه راه می‌رفت و من را با اسم های عجیب و غریب صدا میزد :)))) 
و شاهکارش آنجا بود که گفت " تو قشنگ ترین تصویر قرن بیستمی😂"  کتاب هیچ ندارد! یک سری عاشقانه‌ی زیادی احساسی و نچسب! به جز چند جمله‌ی خوب دیگر هیچ نیست! فقط به درد این میخورد که با همسرت بخوانی و بخندی و بگویی یعنی هنوز همچین ادم هایی هستن که عشق را انقدر سانتی‌مانتال ببینند؟؟؟ نمیدونم شاید هم مشکل از ماست که  شبیه هیچ کدام از این کتاب های عاشقانه  زندگی نمی‌کنیم و متاسفانه خیلی معمولی هستیم! 
از استادم ممنونم که در روزهای جنگ سوژه‌ی سرگرمی ما را فراهم کرد تا صدای پدافند و لرزیدن شیشه را فراموش کنیم 😁
      

        خدایا خدایا چقدر این کتاب خوب بود!
چقدر اجرای ایوب آقاخانی خوب بود....
و چقدر کسی که جلد را طراحی کرده بی سلیقه‌ست !
عنوان کتاب نقل قول یکی از شخصیت های کتاب است ، زمانی که  شخصیت کشیش از سمت خود برکنار می‌شود و در یک سخنرانی این جمله را می‌گوید " همه انسان‌ها به یک شکل زندگی نمی‌کنند..."
برایم خیلی خیلی عجیب است که برخی کتاب ها در ایران آن‌جور که باید دیده نمی‌شوند... مشکل کجاست؟ کاش یک سلبریتی این کتاب را معرفی کند تا شاید باعث دیده شدن آن شود... کاش....
      

        ما هر روز  در نماز خود به یگانگی خداوند شهادت میدهیم اما آیا واقعا روح توحیدی در زندگی‌یمان جریان دارد؟
این کتاب با اینکه حجم کمی دارد اما به شدت انسان را به فکر وا میدارد ، راستش من از دیشب که این کتاب را شروع کردم تا امروز که تمامش کردم مدام با خودم فکر میکنم که چقدر در زندگی‌ام روح حقیقی توحید جریان دارد؟
چه جاها تسلیم دیگران شدم؟ چه وقت به جای عبودیت حقیقی خداوند برای دل خوش کردن دیگران کاری کردم که درست برخلاف خواست حقیقی خداوند بود؟ 
پاسخ بعضی سوال ها حقیقتا دشوار است....
حالا میفهمم چرا میگویند گفتن اشهد موقع مرگ انقدر سخت است! فکر کن میخواهی اشهد خود را بگویی و تمام بت هایی که در زندگی برای خودت ساختی از جلو چشمانت عبور میکند! پول ... خانه... فرزند... فلان مقام... فلان شخص... فلان چیز به ظاهر کوچک که جانم به آن بسته بود! حالا با رویت تمام این بت ها مگر میشود اشهد گفت؟ مگر میشود جسم را رها کرد و به دیدار حق شتافت؟ حالا دیگر چه اهمیتی دارد که تو یک عمر "اشهد ان لا اله الا اللّه"  ورد زبانت بود....حالا دیگر تو ماندی و بت هایت....

تصورش ترسناک است.... خیلی خیلی ترسناک است....


پ‌.ن: بهترین قسمت کتاب آنجایی بود که یادم انداخت من مالک هیچ ، مطلقا هیچ چیز در دنیا نیستم و حتی لباسم امانت و لطف خداوند به من است.... و بعد من انقدر راحت امانت های خداوند را، نعمت های او را از دست میدهم ، اسراف میکنم و حرامشان میکنم!
      

        من حدود ۷ سال است که اینستاگرام ندارم و به هر کس این موضوع را میگویم چشمانش گشاد میشود و میگوید " اینستاگرام نداری از دنیا عقب نیستی؟" و من همیشه شانه بالا می اندازم.... من از دنیای اینستاگرام عقبم اما از دنیای خودم نه!
دقیقا ساز و کار دنبال کردن اخبار مثل ساز و کار اینستاگرام است و مثل یک باتلاق بزرگ شما را درون خودش میکشد و خروجی‌اش این است که شما روزی ۱۰۰ ویدئو کوتاه دیده‌اید که خیلی از آنها لزوما شوخی و هجو نیست بلکه خیلی از آنها دارای پیام مفید است اما نتیجه چه میشود؟ هیچ! مطلقا هیچ!
این کتاب را چند سال پیش گوش داده بودم ، احساس کردم دوباره به آن نیاز دارم و گوش دادن دوباره‌اش به من چیز هایی داد که عمیقا خوشحالم و دوباره یادم انداخت که این زندگی ارزشش بیشتر از آن است که ساعت ها از وقتم را در دنیای اخبار و اینستاگرام هدر دهم!
      

        من صوتی این کتاب رو گوش دادم.
داستان ها بینهایت ساده  و برای من که میخواستم موقع پیاده‌رویی و کارخونه گوش بدهم انتخاب خوبی بود چون نیازی به تمرکز نداشت.
      

        برای منِ خیال‌پرداز این کتاب مثل خوردن یک آبنبات شیرین بود چون داستان‌هایش پر از خیال بود ، پر از اتفاقات عجیب و غریب....

      

        خیلی تصویر سازی های این کتاب رو دوست داشتم ، جوری که یک نفس خوندمش‌ و الان یه حس شعف حاصل از خوندن یه کتاب خوب زیر پوستم جریان داره....
      

        موقع خواندن این کتاب مدام با خودم فکر می‌کردم چه اتفاقی برای ما افتاده که این همه الگوهای واقعی برای زندگی را رها کردیم و چسبیدیم به الگوهای الکی! 
مثلا صبح تا شب صفحه اینستاگرام فلانی را دنبال میکنیم و زیر جمله های به ظاهر انگیزشی‌اش لایک میکوبیم و یادمان رفته که در تهران ، آن هم منطقه جنوب تهران چه تعداد انسان واقعی زندگی کرده‌اند و روش آنها روش حقیقی زندگی‌ست!
      

        خیلی وقت بود که رمان نخوانده بودم و خواندن این کتاب برایم خیلی شیرین بود و راستش شیرین بودنش فقط فقط به خاطر داستان واقعی کتاب بود ! سالهای دور که کلاس داستان نویسی میرفتم استادم میگفت نویسنده باید دزد ایده باشد ، و خوله حمیدی ایده‌ی این رمان را از یک داستان واقعی انتخاب کرده ( یا همان دزدیده) و خب این داستان به قدری پر از فراز و نشیب بود که هر کس آن را مینوشت جذاب میشد!
      

        من از سیزده سالگی آشپزی کرده‌ام...
آن زمانی که مادرم سرکار بود و من یخچال را باز میکردم و به دنبال مزه‌های تازه طبقات را میگشتم بهترین لحظات زندگی من بودند...
هرچقدر بزرگ تر شدم علاقه‌ام به آشپزی بیشتر شد و به واسطه‌ی سفرهایی که به کشورهای مختلف داشتم علاقه‌ام به مزه‌های جدید بیشتر و بیشتر شد‌‌‌...
 وقتی برای اولین بار سوپ تره‌فرنگی درست کردم چشمان گشاد شده‌‌‌ همسرم دیدنی بود و از آن به بعد در خانه‌ی ما شعار سوپ غذا نیست به "سوپ یه غذای فوق العاده‌اس" تغییر کرد....بله همسرم کسی که سالها با غذای سنتی بزرگ شده بود و جز برنج و خورشت هیچ چیز را غذا نمیدانست الان به جایی رسیده که خودش پیشنهاد انواع غذای غیر ایرانی میدهد و در زمستان بارها سوپ تره‌فرنگی درست میکنم!
من مثل دوراس خیلی آدم احساسی و عاطفی نیستم و به جای آن برای همه غذا درست میکنم... مثلا چند وقت پیش در ضیافت شامی که شامل سوپ کدو سبز ، متبل با نان سرخ شده ، سالاد مرغ و پیراشکی با خمیرهای دست‌ساز بود از جایم بلند شدم و گفتم به افتخار اپیکور ،  باغ و غذاهای ساده و حرف های فلسفی‌اش.... بعد همه زدند زیر خنده و شام ما حدود دو ساعت طول کشید! 
یا مثلا پارسال وقتی فصل ریواس بود و برای مادرم کرامبل ریواس و توت‌فرنگی درست و با بستنی سرو کردم مادرم از خوشحالی خندید وقتی با اولین قاشق جوهای پرک کراست شده را کنار زد و به ریواس پخته شده و توت فرنگی رسید.... 
یا همین چند ماه پیش وقتی برای زینب یک ضیافت کره‌ای ترتیب دادم ، قیافه‌اش موقع خوردن ورقه های برنج سرخ شده که با تخم مرغ و سبزیجات و سوسیس پر شده ، دیدنی بود ....
این کتاب  برای من به شیرینی قند بود و از خواندنش کیف کردم....
راستش سالهاست در فکر نوشتن دستورات آشپزی هستم اما واقعا در این کار تنبلم و بعد از خواندن این کتاب باز یاد این پروژه‌ افتادم و آه از نهادم بلند شد...
اگر شماهم به مزه‌ها علاقه دارید ، اگر مثل من عاشق مزه‌ی تند و تیز تره‌فرنگی هستید این کتاب را بخوانید و کیف کنید!


پ.ن: موقع نوشتن این نظر همسرم از خواب بیدار شد و هنوز چشمانش را باز نکرده گفت " غذا چی داریم؟؟؟" از این هم‌زمانی خنده‌ام گرفت و گفتم " برنج سوری داریم..." و اما برنج سوری ترکیبی از برنج ، مرغ ، بادمجان و سیب زمینی‌‌ست که من چون این را از یک دوست سوری یاد گرفته‌ام به آن می‌گویم برنج سوری :)
      

        روزای نسبتا سختی رو دارم پشت سر میذارم و به طور غریزی سراغ این کتاب رفتم تا شاید کمی آسایش پیدا کنم.
کتاب ساده و روان بود و توی این شرایط همچین کتاب ساده‌ای بهترین انتخاب بود ، بعضی جملاتش رو خیلی دوست داشتم.
اما در کل کتابی نبود که بعد از خوندنش بگم عجب کتابی! یه کتاب کاملا معمولی برای روزایی که حوصله نداری و به دنبال کمی آسایش هستی....
      

        این کتاب به قدری لطیف و زیبا بود که بعد از تموم کردنش دلم میخواست یه روز کامل فقط نماز بخونم!
مطمئنم باز هم این کتاب رو میخونم ، نه یک بار بلکه چندین بار...
      

        یک کتاب فوق‌العاده با یک ترجمه‌ی فوق‌العاده بد!
کتابی که من خوندم چاپ چهارم بود و تعجب میکنم از نشر بیدگل که بعد از چهار بار تجدید چاپ در ترجمه بازنگری نکردن!
راستش رو بخواین انقدر ترجمه بد بود که فصل یک رو به سختی خوندم و جایی از کتاب گفتم دیگه ادامه نمیدم اما از اونجایی که تصمیم گرفتم امسال هیچ کتابی رو خونده نشده رها نکنم ادامه دادم و الان از تموم کردنش خیلی خوشحالم!
سال‌ها پیش استادی داشتم که میگفت قرار نیست وقتی کتابی میخونی از تک تک خط هاش چیزی یاد بگیری یا مو به مو یادت بمونه کتاب چی گفته! ذهن تو اون چیزی که باید برداره رو برمیداره پس توی خوندن وسواس به خرج نده!
الان که کتاب رو خوندم دقیقا به حرف استادم رسیدم ، خیلی از جاهای این کتاب به جهان ذهنی من نزدیک نبود اما قسمت هایی از کتاب بود که منو سر ذوق اورد و مجبورم کرد یادداشت بردارم...
من قسمت هایی که نویسنده از ترکیب زندگی خودش با نظرات ویلیام جیمز میگفت رو خیلی دوست داشتم
و در آخر باز میگم کاش این کتاب ترجمه بهتری داشت....


      

        این کتاب از آن دست کتاب هایی بود که بعد از تمام کردنش نمیدانستم دوستش دارم یا ندارم !
چیزی بین خوب و بد...