کتاب بسیار کاربردی و مفیدی است. دست روی نقاط درستی در فرزندپروری گذاشته است. مشکلات را واقع‌بینانه در نظر می‌گیرد و مسیر امیدوارکننده‌ای را برای بهبودشان پیشنهاد می‌کند. به جای انبوه توصیه‌های پیچیده و غیر طبیعی، چند اصل مهم را پررنگ می‌کند که در  نظر گرفتنشان می‌تواند بسیار راهگشا باشد. البته عناصر فرهنگی را باید در بررسی راهبردها در نظر گرفت. مثلا بعضی از دیالوگ‌های جزئی یا برخوردهای خاصی که پیشنهاد می‌کند، شاید در محیط فرهنگی ما مؤثر نباشد ولی مهم مغز حرف نویسنده و نگرش بنیادینی است که ارائه می‌دهد که اتفاقا با آموزه‌های دینی ما نیز(البته در حدی که من می‌فهمم🙂) مطابقت دارد. 
ترجمه‌ی کتاب به قدر کافی خوب نیست و در جملات طولانی گاهی سردرگمی ایجاد می‌کند. البته معادل‌های خوبی (مثل عنوان کتاب) انتخاب کرده است.
کلیت رویکرد کتاب بیشتر به کار تربیت کودک می‌آید و در مورد نوجوان فکر می‌کنم باید اصول را در نظر گرفت ولی به راهبردهای متنوع‌تری فکر کرد.
برای من بهترین فصلش "دو واقعیت وجود دارد" بود که کمک کرد بپذیرم اگرچه ترجمه‌ی کتاب ایده‌آل نیست ولی ارزش خواندن دارد. (پایان‌بندی خلاقانه 😃)
پ.ن: البته واقعا آن فصل به نظرم بهترین فصل است.
        

          به دلم نشست.
        

          کتاب جذاب و خواندنی بود 
مخصوصا که. از فضای مشاوره وارد شده بود 
دو قسمت ش برای من جذاب و  تأمل برانگیز بود 
۱. جمله ای که مادر برادلی می گوید :
«با هرکاری که به پسرم کمک کند موافقم»

چند درصد از والدین امروز در ابتدای هر گفت و گویی که درباره فرزندان آنها رد و بدل می شود این جمله را می گویند و شروع به جر و بحث با معلم یا مشاور نمی کنند که شما به فرزند ما انگ و برچسب زده اید و تربیت ما را زیر سوال برده اید ؟

۲. این کتاب نقش یک معلم، مشاور و با هر چیز دیگر که حالت الگو را داشته باشد به خوبی نشان می‌دهد. مخصوصا در سنین کودکی و دوران تحصیلی دبستان که برادلی در آن قرار داشت.
 مشخص بود او فکر نمی کند که چرا این رفتار درست و مطلوب یا بد و نامطلوب است، صرفا به این جهت که الگوی مهربان و خوش برخورد من آنگونه رفتار می کند و آنرا می پسندد، من نیز همان کار و رفتار را انجام می دهم .
این کار معلم ها را هم بسیار ارزشمند و شیرین می کند و هم تبدیل به یک امر سخت که دریابند کوچکترین تصمیمات و رفتار آنها چه تاثیری بر دنیای کودکان خواهد گذاشت