از اونجایی که میخواستم کتابی که از نشر پرتقال هست رو بدون بررسی تو دسترس بچه های کانون قرار ندم خوندمش...
ولی از اواسطش برام جذاب شد و دیگه به خاطر خودش خوندمش و دوسش داشتم ❤️

خوندن خاطرات کسی که از یه طوفان وحشتناک جون سالم به در برده برام جذاب بود 👌🏻
و واقعا اینکه آدم تو مشکلات بزرگ میشه رو میشد در خلال داستان دید و بهش رسید...


        

                این دومین کتابی بود که در مورد شهید صدر زاده خوندم، نکات خوب و جالبی داشت...
صبر و توان همسرشهید واقعا خیلی منو متأثر کرد...

ولی درکل دیگه خیلی با کتابهایی از شهدا که تنها راوی کتاب همسر شهید هست، حال نمیکنم...

انگار همش تو ذهنم بین رابطه شهید و همسرش و زندگی خودم مقایسه میکنم...

ولی کتابهایی که راوی های متنوعی داره و فضای غیرخانوادگی شهید رو هم ترسیم کرده خیلی بهم کمک میکنه که بتونم از شهدا الگو بگیرم...

خدا درجات این شهید بزرگوار رو متعالی کنه و به همسرشون توان و صبر مضاعف بده 🤲🏻

امیدوارم به زودی بتونم سرباز روز نهم رو هم بخونم... 

        

                بار اولی بود که یه کتاب از شهید آوینی میخوندم، جملات و عبارات خیلی زیبایی داشت...

ولی چیز زیادی ازش نفهمیدم انگار... شاید باید چندین بار بخونم... شایدم باید چشید...نمیدونم...

ولی از خوندنش لذت بردم...

        

                کتاب خوبی بود 👌🏻 و اینکه نویسنده تلاش کرده بود واقع نگر باشه رو دوست داشتم...  و این توضیحی که خودش داده بود که قطعا نگرشش نسبت به غرب و مردمش تحت تاثیر موقعیت و شرایط خودش بوده تکمیل کننده ی نگاه مثبتش نسبت به اونجا بود، بالاخره موقعیت و شغل و ارتباطاتی داشته و خیلی فرق هست بین ایشون و کسی که بدون این موارد و صرفا به خاطر توهمات مهاجرت میکنه و راه بازگشتی برای خودش نمیذاره...

و به نظرم شرایط الان هم با اون زمان فرق کرده و اونموقع تازه شروع بحران اقتصادی بوده و احتمالا با الان قابل مقایسه نیست... 
        

                در این که نویسنده قلم جذاب و جالبی داره شکی ندارم، و واقعا خوندن این کتاب برام لذت بخش بود...

ولی پیام های نادرست زیادی تو کتاب وجود داشت که به طور هنرمندانه ای میتونه روی ذهن آدم تاثیر بذاره...

تصمیم دارم بقیه کتاب های این نویسنده رو هم بخونم...
لذت ببرم و سعی کنم پیام های اشتباهش رو بفهمم... 
        

                پر از نکات جالب و جذاب و کاربردی 👌🏻
        

                دوباره مثل همه روزهایی که حال و حوصله هیچکس را نداشتم رفتم و غرق در دنیای کتاب ها شدم و این بار این کتاب دستم را گرفت و مرا از غم های زیاد نجات داد...
زن اوه را خیلی دوست داشتم، آدم شادی بود و جسور آنقدر شجاعت داشت که تا همیشه عاشق اوه ماند با همه اخلاق های خاص و غرغرهای زیادش...
خوب است آدم بداند چه چیزهایی را دوست دارد و چه چیزهایی برایش آرامش به ارمغان می آورد مثل زن اوه که کتاب های شکسپیر را دوست داشت و ارتباط با بچه ها را...
خوب است آدم اصول ثابتی برای زندگی اش داشته باشد و هرگز از آنها کوتاه نیاید مثل اوه که هر روز صبح به بازدید محله میرفت و بعد از بستن در گاراژ سه بار آن را امتحان میکرد...

علاوه بر این کتاب فیلم مائودی را هم دیدم و خیلی حالم را بهتر کرد... 
        

                ترشحات ذهن فانتزی زده ی یک دختر بیست ساله...

در هر جایی از کتاب فقط به این فکر میکردم که هیچ زندگی حقیقی ای هیچگاه نمی تواند این گونه پیش برود...

این کتاب را یکبار چندین سال پیش در نوجوانی خواندم و آن روزها خیلی رویم تاثیر گذاشت و یکبار هم چند روز پیش خواندم و فقط به این فاصله ی زیاد بین ذهنیت و واقعیت دختران نوجوان و جوان فکر کردم... 

به قول دوست عزیزی همین که این فاصله را فهمیدم خودش میتواند تبدیل کردن تهدید به فرصت باشد... 

خواندن این کتاب را پیشنهاد نمیکنم... ولی گاهی انگار آدم دلش میخواهد از آرمان ها و ایده آل هایش فاصله بگیرد و زرد بخواند... نمیدانم... 

        

                این کتاب را 10 سال پیش خواندم... دوست عزیزی آن را به من امانت داد و من تقریبا یک نفس خواندمش...
الان که اینجا دیدمش حس خوشایندی پیدا کردم...
دیدار یار غائب دانی چه ذوق دارد؟ ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد...
        

                از آن کتابهایی بود که یک نفس خواندم...
خیلی برایم جذاب و آموزنده بود...
در روزی این کتاب را خواندم که حال روحی ام اصلا مساعد نبود و این کتاب توانست کمکم کند حال خودم را بهتر کنم...
خوشحالم که خواندمش... 
        

                چقدر خوب است هر آدمی یک جایی از زندگیش به این نتیجه برسد که باید تمام حصار های دور و اطرافش را هرچه که باشد بشکند و آنطور که دوست دارد و میخواهد زندگی کند... یکبار برای همیشه تصمیم بگیرد که فقط و فقط برای دل خودش زندگی کند، نه هیچ کس و هیچ چیز دیگر...
و این حالت واقعا به یه تلنگر احتیاج داره مثل همینکه آدم فکر کنه چند روز فقط وقت زندگی کردن داره...
خیلی قلبم شاد شد وقتی پایان خوشی داشت و به نظرم ولنسی لایق همچین عشقی بود... و حتی لایق رسیدن به جان فاستر...
بعد از تموم شدن کتاب نگاهی به خونه م انداختم و به این فکر کردم تنها کسی که میتونه خونه م رو برام تبدیل به قصر آبیم کنه فقط و فقط خودمم و از اون موقع دارم بدون هیچ پیشفرضی و بدون در نظر گرفتن نظر و سلایق دیگران به این فکر میکنم که خودم واقعا و حقیقتا چه مدل زندگی کردنی رو دوست دارم... چون حس میکنم خیلی وقته که علاقه های حقیقی خودم بین نظرات تلخ و شیرین دیگران (اعم از اطرافیان و جامعه و مد و تجملات) گم شده... 
        

                رشد خیلی برایم دلنشین است... همه ی متن های عین صاد برایم اینطور است ولی رشد اولین مواجهه ام با نوشته هایش بود و مثل اولین باری که یک زرد آلوی شیرین را در دهانم گذاشتم و مزه مزه کردم برایم شیرین و لذت بخش بود و هیچگاه از خاطرم نخواهد رفت...