رمان «ابله» به‌زعم من یکی از برجسته‌ترین و درخشان‌ترین آثار فئودور داستایوفسکی است؛ اثری که با ساختاری نامتعارف و گاه شلخته، اما سرشار از عمق روان‌شناختی و بار فلسفی، تجربه‌ای منحصربه‌فرد از خواندن را رقم می‌زند.

ساختار این رمان از قواعد کلاسیک فاصله می‌گیرد. داستان‌پردازی آن به‌گونه‌ای است که در برخی بخش‌ها خواننده ممکن است دچار سردرگمی شود، چرا که روایت‌ها گاهی پراکنده و خطوط داستانی درهم تنیده‌اند. اما همین عدم انسجام ظاهری، در لایه‌ای عمیق‌تر، بازتاب‌دهنده‌ی ذهن آشفته، درون‌مایه‌های فلسفی و پیچیدگی‌های انسانی شخصیت‌هاست؛ به‌ویژه شخصیت محوری، شاهزاده میشکین، که حضورش در بطن داستان همچون آینه‌ای است برای نمایش تناقض‌های جامعه، اخلاق، و ایمان.

ایده‌ی مرکزی رمان، یعنی قرار دادن انسانی کاملاً پاک، بی‌ریا و خیرخواه در میان جامعه‌ای بیمار، یکی از جسورانه‌ترین تمهیدات روایی داستایوفسکی است. او از خلال شخصیت میشکین، سعی دارد تصویری از «مسیح مدرن» ارائه دهد؛ کسی که نیکی‌اش نه‌تنها موجب نجات نمی‌شود، بلکه سبب طرد و انزواست.

از نظر من، «ابله» شخصی‌ترین اثر داستایوفسکی است. در خلال روایت آن، نه‌تنها دغدغه‌های فلسفی و الهیاتی او آشکار می‌شود، بلکه گویی با درونیات نویسنده نیز مواجه می‌شویم؛ ترس‌ها، امیدها، و پرسش‌های بی‌پاسخش درباره‌ی معنا، انسان، و سرنوشت.

مطالعه‌ی این رمان، فرصتی است نادر برای نزدیکی به ذهن و روان نویسنده‌ای که همواره در مرز باریک میان جنون و نبوغ گام برمی‌داشت. «ابله» صرفاً یک رمان نیست، بلکه تجربه‌ای انسانی است؛ پرسشی بزرگ درباره‌ی امکان نیکی در جهانی بی‌رحم.
      

        درود؛

این اولین اثری است که از نیکلای واسیلیِویچ گوگول مطالعه میکنم ؛
خلاصه عرض کنم: به شدت گیرا و خوش‌مزه ، روان و خواندنی ، لذت‌بخش ، همراه با محتوای استخوان‌دار، ملموس و قابل درک!
بدون شک به سراغ تمام آثار گوگل خواهم رفت و به مرور زمان همه‌ی آنها را مطالعه خواهم کرد.

یک صبح خنک بهاری برای قدم زدن به گورستان نووودویچی رفتم و قصد داشتم از آرامگاه آنتون چخوف بازدید کنم؛ بسیار ناگهانی و تصادفی سر از آرامگاه نیکلای واسیلیِویچ گوگول در آوردم ؛ نام او را قبلاً شنیده بودم اما هیچگاه به سراغ آثار او نرفته بودم. اتمسفر آرامگاه او، شور و هیجان یکی دو نفر بازدیدکننده آن و گل های بسیار زیبا بر سر آرامگاه او مرا به آشنایی با آثار او مجاب نمود و از این بابت خداوند بزرگ را سپاسگزارم.
      

        درود ؛ 
آقای شروین وکیلی را از طریق برنامه اکنون شناختم؛ در کتاب‌ها و نوشته هایش سرک کشیدم و با این سفرنامه رو به رو شدم. با توجه به اینکه بنده در مسکو زندگی میکنم فوراً تصمیم گرفتم مطالعه این کتاب را آغاز کنم. 
متن کتاب شیوا ، جذاب و قابل قبول است؛ مطالعه آن مخاطب را خسته نمیکند اما نمیشود آن را سفرنامه نام نهاد؛ بهتر بود اسم این کتاب یادداشت هایی درباره سفر به مسکو و سن پترزبورگ بود به این دلیل این کتاب از لحاظ معرفی مسکو و سن پترزبورگ نهایتاً از یک مقاله عادی در یک سایت فروش بلیت هواپیما و رزرواسیون هتل فراتر نمی‌رود.
اطلاعات جالبی در متن کتاب در مورد روسیه، تاریخ و فرهنگ روسیه وجود دارد که به نظر می‌رسد بیشتر ویکی‌پدیایی باشد اما در جای درست به جذابیت و پیش رفتن متن کتاب کمک شایانی کرده است.
در مجموع این نوشته ها می‌تواند برای مخاطب اثری جالب و خواندنی باشد اما فاقد ارزش ادبی است و یک سفرنامه محسوب نمی‌شود.
      

        درود؛

من اصلا هوادار کتاب ها و نوشته های انگیزشی، موفقیت و از این قبیل نبوده و نیستم.
مطالعه این کتاب از چندین منظر برای من فوق‌العاده لذت بخش بود؛ نخست اینکه از آنجایی که من عاشق سینما هستم و متیو مک‌کانهی بلاشک از بهترین بازیگرهای معاصر هست ؛ مطالعه تجربیات و داستان های شغلی او  برایم بسیار لذت بخش بود. دوم اینکه مطالعه و تفکر در روند داستان زندگی یک فرد موفق با تمام چالش ها و سختی هایی که از سر گذرانده می‌تواند بسیار مفید واقع شود.سوم اینکه این نوشته ها بسیار دلنشین و دوست‌داشتنی بودند که مطالعه کتاب را بسیار لذت‌بخش تر میکرد. 

در پایان از همین کتاب نقل به مضمون میکنم: بیست سال اول عمر زمانی برای دانستن قدر ارزش هاست، دهه دوم و سوم زندگی برای یادگرفتن و تجربه کردن خواهد بود؛ یاد گرفتم زندگی کنم و جان سالم به در بردم. دهه چهارم زندگی بیشتر دهه تحقق خواهد بود.
      

        درود؛
این کتاب را به پیشنهاد بابک کریمی عزیز برای مطالعه انتخاب کردم.
به پایان رساندن مطالعه آن برایم بسیار دشوار شد؛ مطالعه بخش های بسیاری از این کتاب حسابی برایم کِسِل کننده بود اما به هر صورت آن را تا انتها مطالعه کردم.
این کتاب حرف هایی برای گفتن داشت اما به طور کلی نتوانستم با این کتاب ارتباط برقرار کنم و دوستش داشته باشم؛ یکی از دلایل مهمش می‌تواند ترجمه نامناسب آقای اسدالله طاهری باشد.
به هر روی پایان این کتاب به عقیده من مقداری مناسب بود.

      

        درود ،
وقتی کتاب قلعه‌ مالویل را از روبر مرل مطالعه کردم و به اتمام رساندم ؛ آن کتاب را بلاشک برای همیشه یکی از جذاب‌ترین رمان هایی  یافتم که تا به امروز مطالعه کرده ام.
جزیره دومین کتابی است که از روبر مرل مطالعه کردم و امروز پس از پایان یافتنش به کیفیت نویسندگی روبر مرل پی بردم؛ نویسنده ای با قلمی قدرتمند و فریبنده‌!
بدون لحظه ای شک و تردید سراغ کتاب °مرگ کسب و کار من است °خواهم رفت. 
شما هم مثل بنده بدون تردید از مطالعه روبر مرل لذت خواهید برد.
      

        مختصر بنویسم:
بر هر ایرانی واجب است یک بار هم که شده این کتاب را مطالعه کند . 
در پایان قضاوت با شماست...
      

        هر چقدر در مطالعه این کتاب جلوتر رفتم بیشتر به شاهکار بودن این اثر پی بردم. مطالعه ای دلچسب در عین حال تکان دهنده.