ادواردو آنیلی کیست؟ 
کتاب ادواردو تا حدودی به این سوال پاسخ می دهد.
داستان با دو روایت مختلف جلو می رود : 1.دو خبرنگار ایتالیایی که بعد از خودکشی (!) مشکوک ادواردو آنیلی معروف به دنبال حقیقت اند. 2. یک گروه مستند ساز ایرانی که در راستای طرح گفت و گوی تمدن ها :)  تصمیم به ساخت مستندی درباره ادواردو می گیرند.

خوب ها
از روایت اول راضی بودم. اصلا معلوم نیست که یک نویسنده ی ایرانی آن را نوشته است. 
جاهایی که داستان ادواردو در ذهن حسین پرداخته می شود....آواز های شبانه ی ادواردو...

بد ها 
شخصیت نسرین و حسین! ( اصلا نپسندیدم )
 
چرا بخوانیم؟ 
که بفهمیم چرا کسی که بزرگ ترین کارخانه های ماشین سازی ایتالیا، اروپا و شاید هم دنیا را داشت،  برای خودش رسانه هایی داشت که اگر می خواست می شد هر روز عکسش را بزنند روی جلد یا نیم صفحه ی اول،  توی رستوران هایی غذا می خورد که فوتبالیست ها و هنرپیشه ها، سیاست مدار ها و شخصیت های فرهنگی عشق می کردند یک بار باهاش دست بدهند، همه ی این ها را کنار انداخت؟ 
چرا هنوز هم بعد از این همه سال و کلی جنجال، در سایت ویکیپدیا به راحتی از خودکشی ادواردو صحبت شده است ولی جلوی خبر مسلمان شدنش نوشته نیاز به منبع؟ 

پی نوشت : 1. کلی ذوق کردم وقتی فهمیدم یک سری از شخصیت های کتاب مانند برادران عبداللهی و خبرنگار پوپو واقعی بودند:) دیگر عکس هاشان را که دیدم بال در آوردم:))
2. "می دانی وقتی می دیدی کس دیگری هست که امام تو را،بیشتر از تو دوست دارد شرمنده می شدی؟"
        

          این کتاب رو خیلی دوست داشتم. نثر شیوا و روانی داشت. 
یکی از شخصیت های تاثیر گذاری بود، که روایت خیلی جذابی داشت.
        

          در یکی از کارگاه¬های داستان¬نویسی سؤالی مطرح شد مبنی بر اینکه مگر نه اینکه اساس داستان بر تخیل است پس واقع¬گرایی چه جایی در داستان دارد. یک سؤال دو وجهی. اول اینکه هنرجوی مورد نظر درک اشتباهی از تخیل داشت و دوم اینکه داستان¬های واقعی را با داستان رئال اشتباه گرفته بود. پاسخ سؤال هنرجوی موردنظر هم دو بخش داشت.
1-	وقتی صحبت از تخیل به میان می¬آید گاهی این شبهه ایجاد می¬شود که تخیل فقط مختص امر غیر واقعی است. مثلاً بال درآوردن قورباغه. این بخش از تخیل نیز در داستان جای منحصر به فرد خود را دارد. اما وقتی از تخیل حرف می¬زنیم منظور نوشتن بر اساس اتفاقاتی است که در خیال نویسنده رخ می¬دهد. مثلاً دعوای زن و شوهری که در واقعیت اتفاق نیفتاده اما نویسنده آن را خلق می¬کند. منشأ این نوع تخیل واقعیت پیرامون ماست. حتی گاهی نویسنده¬ای همان چیزی را می¬نویسد که دقیقاً اتفاق افتاده. اما فرض بر این است که داستان حاصل تخیلات خالق خود است.
2-	داستان رئال یعنی داستانی که مبنی بر واقعیت باشد. همان داستان¬های تخیلی از طلاق، عشق نفرت و... ماجراهایی که حتی اگر مشابهشان را ندیده باشیم باور کنیم که جایی همین اطراف خودمان اتفاق افتاده¬اند. 
اما هنرجویی که درباره او صحبت کردیم گمان کرده بود که داستان رئال یعنی داستانی که عیناً در واقعیت رخ داده. حتی به اشتباه زندگی¬نامه¬ها و موارد مشابه را با داستان رئال اشتباه گرفته بود. البته منظور این نیست که ماجراهای واقعی جایی در داستان ندارند.  گاهی  نویسنده با تلفیق خیال و واقعیت یک داستان خلق می¬کند. یعنی اینکه یک عده افراد خیالی را وارد یک دنیای واقعی می¬کند بدون اینکه مرز خیال و واقعیت برای مخاطب مشخص باشد. « ادواردو» یکی از این کتا¬ب¬هاست. ادواردو آنیلی پسر سناتور آنیلی که به طرز مشکوکی کشته می¬شود. از آنجایی که ادواردو دین اسلام را انتخاب کرده بود، امکان اینکه توسط خانواده خود به قتل رسیده باشد هست. «بهزاد دانشگر» در رمان ادواردو به این موضوع پرداخته. داستان درباره¬ئ عده¬ای مستندساز است که برای تهیه¬ئ مستندی درباره ادواردو راهی ایتالیا می¬شوند. در خلال داستان از زندگی ادواردو هم مطلع می¬شویم. این یکی از بهترین راه¬های نزدیک شدن به سوژه ناشناس است. از آنجایی که اطلاعات زیادی درباره زندگی و مرگ ادواردو موجود نیست، نویسنده از این شیوه استفاده کرده. این یعنی فاصله¬ئ هنرمندانه با سوژه. ما همانقدر از زندگی ادواردو مطلع می¬شویم که گروه مستندساز از او اطلاعات دارند. حتی شاید اطلاعاتی که از ادواردو ارائه می¬دهند اطلاعات موثقی نباشد ولی چون قالب کتاب رمان است و اساس رمان تخیل، نمی¬شود به نویسنده خرده گرفت. او یک ماجرای واقعی را تبدیل به رمان کرده بدون اینکه لازم باشد مرز بین خیال و واقعیت را مشخص کند. 

        

          همیشه زندگی نامه های داستانی رو نسبت به زندگی نامه ها ترجیح دادم نه که زندگی نامه ها رو بد بدونم ولی ارتباط بسیار قوی تری با زندگی نامه های داستانی برقرار میکنم ، این کتاب واقعا با نثر روان و روایت دلنشین و جذابی که داره با مخاطب ارتباط قوی برقرار می کنه و واقعا پیشنهاد میشه
        

          یک رمان دو زمانه درباره شهید ادواردو آنیلی.
جالب بود داستانش هرچند می‌تونست کوتاه ترم‌ باشه.
یه مقداری هم سعی کرده بود تحلیل کنه ماجرای تحول ادواردو و رفتار خانواده‌ش رو‌.
در کل کتاب خوبی بود.

«ادواردو» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/103947
        

          موضوع کتاب خوب بود و قلم روانی داشت
نقطه منفی کتاب یک داستان فرضی بود که لابلای داستان واقعی زندگی شهید ادواردو آنیلی قرار گرفته بود و از موضوع اصلی کمی خارج میشد و‌ذهن مخاطب درگیر...
        

          بسم‌الله الرحمن الرحیم

کاش بعضی‌ها که منتهای آرزویشان سگ‌بازی، غرب، پول، شهوت و خوشگذرانی است باور می‌کردند جوانی در اوج نعمات دنیایی، از همه آن‌چیزی که حتی به خواب هم نمی‌توانیم تصور کنیم بود، و بین همه آن‌ها و اسلام، دومی را برگزید، هر چند دنبال حقش بود تا بتواند با این ثروت، به اسلام کمک کند، اما آخرش سرش را زیر آب می‌کنند، گفتند خودکشی کرده اما همه دوستان نزدیکش مطمئن بودند نخواستند ثروت افسانه‌ای امپراطوری ایتالیا به دست او بیفتد.
ادواردو، افسانه نیست، واقعیتی است که بعد ۱۸ سال تازه تجلی یافته است.
رمان، روان و خواندنی است، ولی جز دو داستان فرعی و شاخ و برگ‌های نویسنده، چیزی بیشتر از مستند ادواردو ندارد.
این ضعف تحقیقات و تنبلی نویسنده نبوده، چه اینکه راش‌ها و برداشت‌های همان مستند نیز با زیرکی عوامل به کشور رسید و گرنه همین مستند یکساعته نیز ساخته نمی‌شد.
*
و هنوز نمی‌دانم، نمی‌فهمم، درک نمی‌کنم چرا باید همیشه عشق زمینی، چاشنی رمان‌ها باشد تا فکر کنیم خواندنی شده‌است.
پ.ن: شاید جز اولین گروه‌هایی بود که به لطف آشنایی استادمان با این شهید، مستند را دیدیم.اوایل دهه ۸۰. الحمدلله رب العالمین
        

          از بهزاد دانشگر توقع روایت جذابتری از این موضوع جذاب داشتم ولی در مجموع خوب بود
        

          شگفتی . واقعا کتابش شگفتی بود 
        

          اسمی که قبلا شنیده بودم ولی جزییات به این جذابی رو جایی ندیده بودم. 
در فصل پانزدهم، مدام مطلب و گوینده از دستم در میرفت که الان این حرف رو کی زد و دوباره باید از چندتا پاراگراف قبلتر می خواندم، در حالی که باقی فصل ها اصلا این مشکل رو نداشتم.
شخصیت حسین و گمشدگیش رو دوست داشتم ولی نسرین واقعا روی مخ بود!
قبلا فکر می کردم ادواردو خیلییییی وقت پیش و اوایل انقلاب شهید شده ولی فهمیدم سال 2000 کشته شده و فضای زندگیش قدیمی به حساب نمیاد.
خواندنش رو توصیه می کنم، به خصوص کسانی که درحال پیدا کردن مسیر زندگیشون هستن و الگوهای اینچنینی خیلی بهشون کمک میکنه.
در کل راضی بودم ازش

        

          روند کتاب به صورت خوب و منسجم بود روایت داستان هیجان انگیز بود
        

          هر چند خوندنش خالی از لطف نیست. اما یک نگاه کامل رو در این کتاب شاهد نیستیم. به نظر من شاید خیلی از قسمت‌های کتاب نیاز به شفافیت بیشتر داشت که به نظر نویسنده عامدانه از اون گذشته
        

          از قلم آقای بهزاد دانشگر در چند کتابی که ازشون مطالعه کردم باید بگم ایشون رمان نمینویسند در واقع تصاویر یک زندگی را خلق می‌کنند! گاهی این جزئیات چنان دقیق و روان گفته شده که هیچ کدامشان در تصویر ذهن شما از قلم نمی افتد
کتاب ادواردو را به نوجوانان و افرادی که سوال های زیادی ذهنشان را درگیر کرده پیشنهاد میکنم تا شاید در کنار پاسخ سوالاتشان با سوالات جدید تری روبه رو شوند:)
داستان شاهزاده ایتالیایی که به دنبال جواب هایش می‌گردد و به دنبال مسیح (ع) و محمد (ص)،خود ،به مسیح دیگری تبدیل می‌شود...
        

          انتظارم بیشتر بود
بیشتر از اینکه رمان در مورد شهید ادواردو باشه
در مورد داستان عاشقانه جوآنّی و داستان تردید در مورد عشق نسرینه

ببیشتر یک رمان نیمه عاشقانه است که در خلال داستان های عاشقانه و ماجراجویانه ای که داره پیش میره هر از گاهی از خود شهید هم چیزی میگن

        

          داستان زندگی شهید ادواردو(مهدی) آنیلی عزیز رو هرکسی باید یبار بخونه. آدم بسیار عجیبی بوده و افکارش و سرنوشتش خیلی جالبن.
و اما درباره این کتاب. گویا در دوره ریاست جمهوری آقای خاتمی(نمی دونم دقیقا چه سالی) یک گروه برای ساختن یه مستند از زندگی شهید می رن ایتالیا و بعد بطور مرموزی همه جا از همکاری باهاشون خودداری می کنن و ایتالیا خیلی غیرمحترمانه شوتشون می کنه بیرون. این موضوع یکی از خطوط داستانه. خط دیگه داستان مرد و زن ایتالیایی از یک روزنامه ان  و خط سوم زندگی خود ادواردو هست.
کتاب نکته های زیادی درباره زندگی شهید گفته اما این نکته های خیلی پراکنده ان و یک داستان کامل و سر راست از زندگی شهید ارائه نمی دن. من ترجیح می دادم داستان سر راست تری بخونم. دیالوگ های بین شخصیت ها رو خیلی جاها نمی پسندیدم. 
به نظرم کتاب می تونست کلا دوتا خط داستانی داشته باشه؛گروه مستند ساز ایرانی و ادواردو.
درباره زندگی شهید ادواردو خیلی چیزها ناگفته مونده چون خانواده بانفوذش و دست های صهیونیست اجازه انعکاس پیدا کردنش رو نمیدن. برای همین منابع همه نویسنده ها محدوده و خب این کار نوشتن زندگی نامه رو سخت می کنه
        

          حداقل می‌توان گفت نیمی از این رمان واقعی بود، می تونید با یک سرچ در گوگل و دسترسی به اسناد متوجه بشید. و البته نویسنده‌ هم موفقیت خوبی در جذاب کردن جریان داشت ولی این ۵ ستاره‌ای که این کتاب از من گرفت فقط به خاطر شخصیت ادواردو بود.

بعد از تمام شدن کتاب دلم خواست به ایتالیا بروم و سر قبر ادواردو زیارت عاشورا بخوانم! و یا حداقل فاتحه‌ای بخوانم.
        

          وقتی شروعش کردم خیلی نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم ولی هر چی جلوتر رفت، بیشتر به جهان کتاب نزدیک شدم تا وقتی رسیدم به آخرش که دیگه حسم نسبت بهش تکمیل شد.
به نظر من همه چیش به اندازه بود. اغراق نداشت. جبهه گیری آنچنانی و افر‌اطی نداشت و سیر داستانی رو خیلی هنرمندانه و قشنگ جلو میبرد و پایانش رو به شدت زیبا تموم کرد.
خلاصه که دوستش داشتم(:
        

          کتاب رو نپسندیدم و به سختی بخش زیادیش رو خوندم اما آخرش هم تمومش نکردم
        

          شاهزاده ایتالیا...اسم زیبایی‌ است برایش نه؟
ادواردو همه چیز دارد. پدرش سناتور جیانی آنیلی است و مالک کارخانه‌های ماشین‌سازی فراری، مازراتی، فیات، لامبورگینی و چندین کارخانه‌ی صنعتی، بانک‌های خصوصی، شرکت‌های طراحی مد و لباس، روزنامه‌ لاستامپا و باشگاه فوتبال یوونتوس است و مادرش مارلا کاراچیلو، شاهزاده‌ای یهودی. ادواردو تنها پسرشان است. او تنها وارث مال و اموال پدرش است‌. با این حال ادواردو گمشده‌ای دارد که در یکی از روزهای بیست‌سالگی‌اش آن را پیدا می‌کند. همان‌طور که در کتابخانه قدم می‌زند، کتابی را پیدا می‌کند که سرنوشتش را برای همیشه تغییر می‌دهد...
داستان کتاب دو روایتگر دارد یکی گروهی مستندساز ایرانی که در راستای طرح گفت‌وگوی تمدن‌ها و تهیه مستند از ادواردو آنیلی به ایتالیا می‌روند و دیگری دو خبرنگار ایتالیایی که بعد از مرگ مشکوک ادواردو به دنبال کشف حقیقت‌اند.
اول ارتباط برقرار کردن با کتاب برایم سخت بود چون
 ماجرای گروه مستندساز را یکی از همراهان جمع با فعل مضارع نقل می‌کند و آن یکی از دید راوی روایت می‌شود با فعل ماضی! اما به محض اینکه ماجرای کتاب را متوجه شدم، برایم جذاب شد. وقتی هم که فهمیدم قصه مستندسازها واقعی است، خیلی ذوق کردم و مستندشان را دیدم!
 ‏به نظر من بهتر است قبل از خواندن این کتاب اطلاعاتی راجع به شهید ادواردو آنیلی داشته باشید یا کتاب هایی که درباره زندگی شهید نوشته شده‌اند را خوانده باشید و بعد شروع به خواندن این کتاب کنید.
 ‏من چون از قبل شهید را می‌شناختم و کتاب "من ادواردو نیستم" را راجع به ایشان خوانده بودم، از این کتاب هم خوشم آمد و مشتاق به خواندنش شدم.
 در کل من از خواندنش لذت برم و از زندگی شهید درس‌هایی تازه گرفتم:)