این دومین کتابیه که از سامبرا می‌خونم. کتاب اول، «راه‌های برگشتن به خانه» بود. این دو رمان کوتاه، چند تا ویژگی مشترک دارن که احتمال می‌دم در آثار دیگه‌ی سامبرا هم بشه مشاهده‌شون کرد. در هر دو داستان،


- روی پیچیده بودن روابط انسانی، تاکید شده و سعی شده خیلی ملموس این پیچیدگی نشون داده بشه؛ چه روابط بین دو نفر، چه روابط کسی با اعضای خانواده‌ش و چه رابطه‌های دیگه بین آدم‌های مختلف. واضحه که پیچیدگی روابط انسانی رو بدون شخصیت‌پردازی دقیق و ظریف نمی‌شه به‌خوبی نشون داد.


- شخصیت‌ها حتی با این که از یه فرهنگ کاملا متفاوت با فرهنگ ما هستن، خودشون و ماجراهاشون خیلی باورپذیرن و به‌خوبی می‌تونید خودتون رو جای شخصیت‌های داستان قرار بدید. البته به شخصیت‌ها فقط در زمان حال داستان، پرداخته نمی‌شه.


- نقش کودکی و خاطراتش، خیلی پررنگه و مرتب بهش رجوع شده. برای همین هم داستان، رنگ‌وبوی نوستالژیک داره. در طول داستان در کنار نوستالژی، احساسات دیگه‌ای هم مخاطب رو دربرمی‌گیرن.


- غم، اضطراب و ترس از فقدان که تقریبا سرتاسر داستان امتداد پیدا کرده ولی در عین حال، لطافت داره و آرومه. البته سامبرا خوب تونسته رنگ‌وبوی چیزهای مختلف رو به داستانش بده بدون این که زیاده‌روی کرده باشه.


- صحنه‌هایی از دوران تاریک حکمرانی پینوشه و خفقان موجود در فضای سیاسی اون دوران، توصیف شده که تم خاصی به داستان داده؛ از طرفی هم بیش از اندازه بهش پرداخته نشده که اصل داستان تحت شعاعش قرار بگیره و یه داستان کاملا تاریخی و سیاسی تلقی بشه.


درکل شاید بشه گفت هر دو این کتاب‌ها ترکیب متفاوتی از انواع این ویژگی‌هان و خوندن هر کدومشون، نه‌تنها مخاطب رو از خوندن کتاب دیگه بی‌نیاز نمی‌کنه، بلکه حتی باعث می‌شه که ابعاد بیشتری رو دریافت کنه.


این رو هم باید بگم که بعد از تموم شدن کتاب‌، اولا به‌خاطر حجم اندکش و این که به خیلی از چیزها اشاره نکرده و گذاشته که مخاطب خوش به اون‌ها فکر کنه و ثانیا حجم بالای تخیلات و توهمات شخص اصلی داستان، ممکنه مدتی ذهنتون درگیرش باشه؛ به‌طوری که حتی زمان خوندن کتاب، این طور درگیرش نشده باشه.
        

          اعتراف می‌کنم که جذبِ اسمش شدم، ولی به جز اشاره‌های کوتاهی به درختان، حرف زیادی درباره‌ی زندگی خصوصی درختان زده نشد. البته اگر بخواهم راستش رو بگویم، حرف زیادی درباره‌ی هیچ چیز زده نشد. مردی شب را به صبح می‌رساند، در این میان یاد برخی از خاطراتش می‌افتد، داستان‌هایی خیالی درباره‌ی آینده در ذهنش می‌پروراند و با صبح شدن و اطمینان حاصل کردن از این‌که ورونیکا دیگر برنمی‌گردد، قهوه درست می‌کند و داستان تمام می‌شود چون از اول هم قرار بر این بود داستان جایی تمام شود که یا ورونیکا برگردد، یا راوی مطمئن شود که او دیگر برنخواهد گشت. با اینکه داستان به شدت ساده بود و حرف زیادی برای گفتن نداشت و حتی کمی ملال‌انگیز بود، انتخاب جملات و شیوه‌ی روایت به گونه‌ای بود که گویا تجلی ملال‌آوری و کسالت و بی‌معنایی خودِ زندگی بود و شاید همین صداقت تو را به ادامه دادنش وامی‌داشت.
        

          داستانی بسیار کوتاه، اما دل‌نشین، پر از تعلیق و رفت و برگشت. درباره همه‌چیز و هیچ چیز. 
ماجرای نویسنده‌ای که با یک زن تنها و یک دختربچه ۵ ساله‌اش آشنا می‌شود و با او ازدواج می‌کند و در وضعیتی تلخ، معمولی و نامعلوم به سر می‌برد.
یک استاد ادبیاتِ مغموم و تنها که القصه ناپدری فوق العاده‌ای است و یک شب‌ تا صبح را با خیال‌بافی به سرانجام می‌رساند. 

ارزش خواندن داشت!
        

          کتاب در مورد زندگی خصوصی درختان نیست. زندگی خصوصی درختان داستانیه که راوی شب‌ها قبل از خواب برای دخترِ همسرش می‌خونه. داستان در مورد یه نویسنده به اسم خولیانه که شبی که از زمان برگشتن همسرش به‌ خونه گذشته و اون هنوز نیومده داره از زندگی گذشته و آینده‌اش و فکر و خیالاش در مورد برگشتن و برنگشتن همسرش حرف می‌زنه.
سبک جالبی داشت. این همه از چیزای بی‌ربط حرف زدن، یه جور پرش زمانی و موضوعی که به پیوستگی داستان اصلی صدمه نزده بود و حتی اونو خسته‌کننده نکرده بود. 
کتاب سبک وزنیه. روونه. توش در مورد همه چیز و هیچ‌چیز صحبت میشه. حقایق و خیالاتی که می‌تونن خیلی با هم فرقی نکنن و پایانی که باز بودنش اذیت‌کننده نباشه. 
من که بدم نیومد.

پ.ن: چیزی که این کتاب رو جالب می‌کنه اون تصوراتیه که راوی به‌عنوان یه آدمی که نویسنده است داره 
اینکه انقدر از یه موضوع داستان میسازه و از یه صحنه به صحنه دیگه میره
این اون چیزیه که قابل توجهه به‌عنوان چیزی که صادقانه بیان شده.