اعتراف می‌کنم که جذبِ اسمش شدم، ولی به جز اشاره‌های کوتاهی به درختان، حرف زیادی درباره‌ی زندگی خصوصی درختان زده نشد. البته اگر بخواهم راستش رو بگویم، حرف زیادی درباره‌ی هیچ چیز زده نشد. مردی شب را به صبح می‌رساند، در این میان یاد برخی از خاطراتش می‌افتد، داستان‌هایی خیالی درباره‌ی آینده در ذهنش می‌پروراند و با صبح شدن و اطمینان حاصل کردن از این‌که ورونیکا دیگر برنمی‌گردد، قهوه درست می‌کند و داستان تمام می‌شود چون از اول هم قرار بر این بود داستان جایی تمام شود که یا ورونیکا برگردد، یا راوی مطمئن شود که او دیگر برنخواهد گشت. با اینکه داستان به شدت ساده بود و حرف زیادی برای گفتن نداشت و حتی کمی ملال‌انگیز بود، انتخاب جملات و شیوه‌ی روایت به گونه‌ای بود که گویا تجلی ملال‌آوری و کسالت و بی‌معنایی خودِ زندگی بود و شاید همین صداقت تو را به ادامه دادنش وامی‌داشت.
        

          داستانی بسیار کوتاه، اما دل‌نشین، پر از تعلیق و رفت و برگشت. درباره همه‌چیز و هیچ چیز. 
ماجرای نویسنده‌ای که با یک زن تنها و یک دختربچه ۵ ساله‌اش آشنا می‌شود و با او ازدواج می‌کند و در وضعیتی تلخ، معمولی و نامعلوم به سر می‌برد.
یک استاد ادبیاتِ مغموم و تنها که القصه ناپدری فوق العاده‌ای است و یک شب‌ تا صبح را با خیال‌بافی به سرانجام می‌رساند. 

ارزش خواندن داشت!
        

          کتاب در مورد زندگی خصوصی درختان نیست. زندگی خصوصی درختان داستانیه که راوی شب‌ها قبل از خواب برای دخترِ همسرش می‌خونه. داستان در مورد یه نویسنده به اسم خولیانه که شبی که از زمان برگشتن همسرش به‌ خونه گذشته و اون هنوز نیومده داره از زندگی گذشته و آینده‌اش و فکر و خیالاش در مورد برگشتن و برنگشتن همسرش حرف می‌زنه.
سبک جالبی داشت. این همه از چیزای بی‌ربط حرف زدن، یه جور پرش زمانی و موضوعی که به پیوستگی داستان اصلی صدمه نزده بود و حتی اونو خسته‌کننده نکرده بود. 
کتاب سبک وزنیه. روونه. توش در مورد همه چیز و هیچ‌چیز صحبت میشه. حقایق و خیالاتی که می‌تونن خیلی با هم فرقی نکنن و پایانی که باز بودنش اذیت‌کننده نباشه. 
من که بدم نیومد.

پ.ن: چیزی که این کتاب رو جالب می‌کنه اون تصوراتیه که راوی به‌عنوان یه آدمی که نویسنده است داره 
اینکه انقدر از یه موضوع داستان میسازه و از یه صحنه به صحنه دیگه میره
این اون چیزیه که قابل توجهه به‌عنوان چیزی که صادقانه بیان شده.