یادداشت مهسا کرامتی

        کتاب در مورد زندگی خصوصی درختان نیست. زندگی خصوصی درختان داستانیه که راوی شب‌ها قبل از خواب برای دخترِ همسرش می‌خونه. داستان در مورد یه نویسنده به اسم خولیانه که شبی که از زمان برگشتن همسرش به‌ خونه گذشته و اون هنوز نیومده داره از زندگی گذشته و آینده‌اش و فکر و خیالاش در مورد برگشتن و برنگشتن همسرش حرف می‌زنه.
سبک جالبی داشت. این همه از چیزای بی‌ربط حرف زدن، یه جور پرش زمانی و موضوعی که به پیوستگی داستان اصلی صدمه نزده بود و حتی اونو خسته‌کننده نکرده بود. 
کتاب سبک وزنیه. روونه. توش در مورد همه چیز و هیچ‌چیز صحبت میشه. حقایق و خیالاتی که می‌تونن خیلی با هم فرقی نکنن و پایانی که باز بودنش اذیت‌کننده نباشه. 
من که بدم نیومد.

پ.ن: چیزی که این کتاب رو جالب می‌کنه اون تصوراتیه که راوی به‌عنوان یه آدمی که نویسنده است داره 
اینکه انقدر از یه موضوع داستان میسازه و از یه صحنه به صحنه دیگه میره
این اون چیزیه که قابل توجهه به‌عنوان چیزی که صادقانه بیان شده.