و این قافله ی عمر عجب میگذرد
        

          یکی از داستان های کوتاه حسین وحدانی رو شنیده بودم و به شدت برام دلچسب بود...و اینطوری با نویسنده آشنا شدم.
این کتاب متن آشنا و دلنشینی داره. بعد از اینکه خودم خوندم به دوستانی سپردم که در اون موقع در زندگی و دوست داشتن گیر افتاده بودن و اونا حتی بیشتر از من دوسش داشتن
        

          این کتاب یادآور تجریه ها و چیزهایی است که خودمان میدانیم، اما کسی را میخواهیم تا بادرونمان صحبت کند و این‌ها را به ما یادآوری کند.
من که دوستش داشتم،برای هدیه دادن به کسانی که کتابخوان نیستندو یا در زمان استراحت به سر می‌برند عالی است
        

          آب دستتان است زمین بگذارید و بخش <در ستایش غم> را همین الان بخوانید. چقدر لازمش داشتم...
        

          در زمانه ای زندگی می کنیم که حتی دوست داشتن، جرئت می خواهد. خواندن این کتاب کمک می کند از ترسمان کم کنیم و دوست داشتن را تمرین کنیم. جوری که از حاشیه زندگی وارد متن شود. جوری که بشود مانند نفس کشیدن. مانند هوایی که نفس می کشیم. همان قدر ساده و همان قدر حیاتی. نثر کتاب هم خیلی صمیمی و روان است و می شود به راحتی با آن ارتباط برقرار کرد. برای زندگی پرپیچ و خم این روزها، خواندن چنین کتابی، مانند یک توقف کوتاه برای دیدن یک چشم انداز زیباست. حیف است خودمان را از آن محروم کنیم. 
        

          خیلی زیاد برای خریدنش تامل کردم و از اون بیشتر برای خوندنش ... اما بعد ... انگار زندگی م زیر و رو شد ، خوندم و خوندم و تشنه تر شدم ، حالا شده از اون کتاب هایی که به همه توصیه می کنم فقط نخوننش بخرنش داشته باشنش و هی مرورش کنن
        

          یک تکه از کتاب را در برنامه کتاب‌باز شنیدم. آن بخشش را بریده بودم و بارها گوش کردم تا اینکه کتاب را پیدا کردم. بارها خواندمش. به همه پیشنهادش دادم. و آنقدر خوب بود که کتاب امانت را پیش خودم نگه داشتم. حیف نبود پسش می‌دادم؟!
        

          نوشته‌های وبلاگی‌طورانه که با محوریت عشق و زندگی گرد هم آمده‌بودند. با نثری که به شدت پسندیدم و بعد از گذشت چند سال از خواندنش، هنوز لذتی که از خواندن سریع و دلنشینش بردم رو به یاد دارم و در لیست توصیه‌ها/ هدیه‌هام به دیگران هست.
        

          این کتاب هم مثل عین عاشقی به آدم دیدگاه میده .
نوع انتخاب جملات و روایات دقیقا همونیه که مهم ترین تلنگرها رو میتونه به انسان بزنه ؛ هم در بحث مد نظر نویسنده و هم در امر نویسندگی . 
        

          کتاب دال دوست داشتن از آن کتاب هایی است که آدم موقع خواندن نگران تمام شدن کتاب است و دوست دارد کتاب را تا جایی که امکان دارد آرام بخواند تا تمام نشود. 

این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات نا‌ داستان مناسب است و شامل روایت هایی درباره موضوعات مختلف زندگی است.

روایت های آن به گونه ای است که در پایان  چیزی را به خواننده تحمیل نمی‌کند اما خواننده را مجبور می‌کند که خوب فکر کند.

برای من، دو روایت، در ستایش غم و سوگوارانی که با من دویده اند بسیار بسیار بسیار دوست داشتنی بودند.

این کتاب می‌تواند هدیه مناسبی برای افرادی که به تازگی میخواهند کتاب خوانی را شروع کنند باشد.

آقای وحدانی از آن دسته نویسندگانی هستند که حتی سر آغاز های کتاب شان به شدت جذاب است.
        

          یکی از کتاب هایی که میتونم به جرات بگم ازش یاد گرفتم و برام آموزنده بود، 
نمیشه محو منحصر به فرد بودن ادبیاتِ آقای وحدانی نشد. 
مانند مابقی کتاب های ایشون، عالی و بی نقص
        

          اصلا با این کتاب ارتباط نگرفتم و به نظرم ارزش کتاب شدن نداشت. در حد همان جملات وبلاگ نویسی یا اینستاگرامی بود.
        

          از کتاب هایی نبود که بگم وای این معرکه هست اما به عنوان کتاب روزمره ای که بخوای فقط خونده باشی خوبه شامل چند داستان کوتاه هست که من خودم فصل ۵ رو فقط خیلی دوست داشتم در کل خوبه ولی محشر نیست
        

          بر خلاف تعریف هایی که نسبت به کتاب شده اصلا نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم و حتی با یه سری از مطالب مطرح شده در کتاب مخالف هم بودم به نظرم کتاب های بهتری در زمینه روایت عشق و امثالهم وجود داره که ارزشش بیش از این کتابه. 
        

          این جور خیال میکنم که آدم باید یکی و فقط یکی را توی زندگی اش داشته باشد که جلویش کم بیاورد .یکی که مشت اش را ببرد  جلو ،پیشش وا کند که سری که بر سر گردون به فخر می ساید را بیاورد، با خیال راحت بگذارد بر آستانش.نه به ذلت و خاکساری، که به مهر و فروتنی.از 'پناه' حرف نمیزنم ؛مرشد و معشوق هم.نام ندارد شاید .فقط می‌دانی کسی است،وهست.تنها کسی است که می داند تو هم گاهی کم می‌آوری.تو هم تمام می‌شوی.می‌رسی به آخر خط.و همان جا ایستاده در سکوت،منتظر تا تو دوباره برگردی به بازی.و همین خوب است همین که می‌دانی کسی هست.همین که می‌دانی،که می‌داند...
        

          کتاب رو که ورق میزنی انگار وارد قدح اندیشه ذهن نویسنده شدی و داری واگویه‌ها و فکرای درونی‌ش رو می‌شنوی. جنس حرف‌های این روایت‌ها از جنس یادداشت یا دفترچه خاطرات یا حتی دل نوشته نیست، دقیقا فکرای درهمی رو شامل میشه که همه آدما تو موقعیت‌های گوناگون تجربه‌ش میکنن. زبان بسیار صمیمی و ساده و بدون مفاخره و قلمبه سلمبگیه و موضوعات به شدت همه‌گیر و آشنا. اینها نقاط قوت کتابه.

اما چیزی که توی کتاب از یه آدم اهل قلم تو ذوق میزنه، شلختگی و پراکندگی روایت‌هاست. گاهی ابتر بودن‌شون و گاهی مطول‌بودن بی‌خودی‌شون. گاهی نویسنده خودش رو تو جایگاه معلم کلاس اول دونسته و مخاطب رو شاگرد هیچ‌چیز ندون و گاهی مخاطب رو فرهیخته درنظر گرفته که یکفی بالاشاره. همین دو دستگی شدید تخاطب در کنار آشفتگی و از هرجایی سخنی بودن کتابه که برای آدم کمی آزارنده میشه و نمیتونه لذت کافی ببره.
        

          عالی بود!!!
واقعا از خوندنش لذت بردم!
        

          کلمات و مفاهیم مثل آب در ظرف فکر حسین شکل می‌گیرند و به قلم روان‌تر از آبش توی ذهن ما جاری میشن...
کتاب اونقدر دوست داشتنیه که حیفم میومد زود تموم شه. هر بخش که تموم می‌شد و خیلی به دلم نشسته بود برمی‌گشتم و یه بار دیگه می‌خوندم.
این کتاب طعمش مثل قهوه‌ی صبحگاهیه. باید اول از عطرش تمام مغز و قلبت رو پر کنی بعد ذره ذره طعمش رو بچشی و با آرامش تا آخرین کلمه از طعمش لذت ببری.
        

          ارزش یک بار خواندن را دارد ، برخی از کلماتش توصیف تجربه های آشنا و دل نشین اند. یک جلدش را بگذارید کنج کتابخانه و  وقتی به خودتان آمدید و آدمی را دوست داشتید، برای خودتان بخوانیدش‌. 

پ ،ن۱ : با توجه به آنچه خواندم، تعریف کلی من از دوست داشتن با نویسنده فرق می کند. اما بهرحال بر سر قسمت هایی از دالش:) به توافق رسیدیم ، همان ها را بریده کتاب کردم و به همان اندازه از متن لذت بردم. نه کمتر ، نه بیشتر .‌‌.

پ ن۲: آدم به کتاب های همه گیر و ترند ، مقداری بدبین و سخت گیر می شود. اما این یکی از آن هایی نیست که هی بالا پایین کنی و بگی خب که چی!؟ به قدر خودش معنا دارد و البته کلامی همه پسند‌.