چگونه می‌توان در پناه ادبیات تمام لحظات فلاکت‌بار یک فرد را کسی‌که به آن تعلق خاطر داری یا نداری را به تصویر کشید و وصف کرد؟
        

          وقت طلاست دوستان
یک مزخرف نامه ۷۰ صفحه ای
برامم مهم نیست فرم جدید داره و اشاره به آلمان فروپاشیده داره و مادر نماد چیه و اینا. 
اصلا خوشم نیومد
ترجمه اش هم با کتاب توی رقابت تنگاتنگی برای مزخرف تر بودنه!
        

          این کتاب پس از چند روز از خودکشی مادر نویسنده به رشته‌ی تحریر در اومده و داستان زندگی مادر از زبان پسر رو بیان می‌کنه. نوشته از نظر من خیلی بی روح بود و ارتباط برقرار نکردم باهاش.ه
        

          هیچ‌وقت نتوانستم پتر هاندکه را دوست داشته باشم.
جزو معدود کتاب‌هایی بود که هر چه تلاش کردم، نتوانستم تمامش کنم...
        

          چند روز پیش که داشتم فیلم «زنِ چپ‌دست» از هاندکه را می‌دیدم؛ متوجه شدم که این درد عظیم باید چیزی بیشتر از اقتباس از آن کتاب باشد. زنی که به یکباره تصمیم می‌گیرد قید زندگی با مرد را بزند و خودش باشد بی‌نقاب. نقاب‌هایی که به ناچار در زندگی بورژوایی و در نظر دیگران باید به چهره داشت تا یک وقت خارج از عرف و قاعده‌ی دیگران رفتار نکنی_ این کتاب اما در سوگِ مادر هاندکه است که در جامعه‌ی سنتی آلمان بزرگ شده جایی که قطعا از چارچوب هنجارها خارج شدن شاید دردش بیشتر از خود بودن باشد_ حتی در فمنیست غالبِ این‌ روزها اغلب زن‌ها از یکدیگر حمایت نمی‌کنند چه برسد به مردها.مادر هاندکه دل‌خوش می‌کند به اشیا به اتو و غذا پختن و چیزهای معمول و از این طریق اندکی احساس آزادیِ به اصطلاح کاذب می‌کند. زن فیلم اشیا را پرت می‌کند پایین و حالا که به اختیار خودمرد را طرد کرده هر رفتار دلخواهی را اختیار می‌کند. تمام کتاب‌هایی که پیشتر از هاندکه خواندم نقد به تسلط جامعه بر رفتار و زبان بوده و همه‌ به صورتی رادیکال و مفرط در پی‌آزادی‌اند؛ هاندکه خواستار مرز نیست بلکه مرزشکنِ است. و تمام این شور بر خاسته از‌ مادری است که لاجرم تن داده به این جامعه و فرسوده و پیرشده  و هیچ عشق و آزادی‌‌ای را نچشیده_ 
حالا می‌فهمم که این زخمِ بسیار باز لاجرم در نمایشنامه‌های هاندکه رخنه کرده و امیدوارم در پوسته‌ی افکار مردان و زنان نیز رخنه کند
        

          داستان زندگی یک «انسان»، که مانند هر بنی‌بشری پر از آرزو، ناکامی، فقدان و تمنا بوده که به حیات او شکل داده‌اند. اما در این میان، داستان استعدادهای بالفعل نشده، حسرت‌بارترین روایت از زندگی هر انسانی است. شوق‌های رها شده‌ای که هریک به تنهایی می‌توانستند، به زندگی کیفیت متمایزی ببخشند.

اصالت حیات انسان همین شوق‌هاست، همین ظرفیت‌های زیستن. و اگر روزگار به سرکوب آن‌ها اصرار ورزد، و آدمی برای زنده نگه داشتن‌شان تقلایی نکند، یکهو به خودش می‌آید و می‌بیند دارد برای «هیچ» تقلا می‌کند. برای یک ظرف تهی که جامعه‌ای درمانده‌ به دستش داده، و او را سرگردان رها کرده است.

پ.ن: کتاب ترجمه‌ی خوشخوانی ندارد.
        

          مدام کتاب رو برمیداشتم، به زور یکی دو جمله میخوندم و اونقدر جملات گیج‌کننده بود که کتاب رو دوباره میبستم.. گفتم من واقعا نمیکشم این کتاب رو بخونم، هر یک جمله‌اش عذاب‌آوره برام. گفت خب انگلیسیشو بخون.. گشتم دنبال ترجمه‌ی انگلیسیش (اصل کتاب آلمانیه)، شروع کردم به خوندن.. و جادوی کلمات.. اونقدر تک تک جملات زیبا و آهنگین و پرمعنا بودن که تا نیمی از کتاب رو یک نفس خوندم.

این اولین تجربه‌ام نیست از داستان کتاب‌های شاهکاری که ترجمه‌شون در بهترین حالت "معمولی" محسوب میشن..
خدای‌چیزهای کوچک، خشم و هیاهو، لولیتا،...

خوندن کتابا به زبان اصلی رو هفت هشت ساله جدی‌تر گرفتم و با خودم میگم چند تا کتاب قشنگ بوده که توی این سالها احتمالا فقط بخاطر ترجمه‌ی بد از دست دادم؟ چندتا کتاب بوده که توی همون چند صفحه‌ی اول رهاشون کردم در حالی که شاهکار بودن؟

پ.ن: وقتی در حال نوشتن بودم ترجمه‌ی دیگه‌ای از کتاب پیدا کردم که انصافا خیلی خوب بود.. اگر خواستید کتاب رو به فارسی بخونید، پیشنهاد من ترجمه‌ی سونیا سینگ از انتشارات مجیده.